Δημήτρης Χορν: Ηθοποιός σημαίνει… Χορν

Ο Δημήτρης Χορν είναι ένας από τους ηθοποιούς που σημάδεψε το ελληνικό θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο. Γεννήθηκε το 1921 στη Αθήνα. Ο πατέρας του, Παντελής Χορν, ήταν θεατρικός συγγραφέας και νονά του ήταν η Κυβέλη. Ο Δημήτρης Χορν θα λέγαμε ότι γεννήθηκε με την σφραγίδα του ανθρώπου που μόνος του δρόμος είναι το θέατρο. Ο ίδιος άκουσε από τον πατέρα του ότι πραγματοποιούνταν εξετάσεις για το Εθνικό θέατρο. Έτσι, αποφάσισε να δώσει εξετάσεις γιατί «έψαχνε μια σανίδα για να πιαστεί» όπως χαρακτηριστικά θα δηλώσει αργότερα.

Στην «κλασική» περίοδο της καριέρας του έπαιξε σε έργα του Σαίξπηρ όπως στο «Πολύ κακό για τίποτα», στη «Δωδέκατη Νύχτα», στον «Ριχάρδο το Β», αλλά και άλλων συγγραφέων. Μεταξύ άλλων έπαιξε στο «Ρουί Μπλας»,στον «Κουρέα της Σεβίλης» , στον «Αμφιτρύωνα», στο «Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης», στο «Η πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή ή κλειστή», στον «Άνθρωπο και υπεράνθρωπο» και στο «Βολπόνε». Ανήκε στην γενιά των ηθοποιών που με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη απογείωσαν το Εθνικό θέατρο ανάμεσα στα 1946 και τα 1950. Παρά την χρονική απόσταση από την εποχή μας, είναι αξιοθαύμαστο πως οι νέοι άνθρωποι τον αναφέρουν πάντα ως μεγάλο ηθοποιό παρόλο που δεν τον έχουν δει ποτέ στο θέατρο. Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τις ερμηνείες του Χορν τόσο ξεχωριστές;

Όλα τα έργα που αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου διδάχτηκαν όλα μέσα σε τρία χρόνια στο Εθνικό θέατρο από τον σπουδαίο σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη. Ο Δημήτρης Χορν υπήρξε ο τελειότερος μαθητής του Ροντήρη, ήταν ο πιο αγαπημένος του μαθητής και ο Ροντήρης πάλι ήταν ο πιο αφοπλισμένος θαυμαστής του Χορν. Ο Δημήτρης Χορν ήταν κατεξοχήν ειρωνικός ηθοποιός, λέει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ένας ηθοποιός που ειρωνεύεται, δηλαδή είναι ένας εξορκιστής. Η μίμηση πράξεως ήταν για αυτόν ένα ξόρκι, ένα άλλοθι, ένα προσωπείο για να εξορκιστεί η απελπισία του όντος. Ο Δημήτρης Χορν ήταν ένας ηθοποιός αδογμάτιστος. Δεν ανήκε σε κάποια σχολή.

Ο Δημήτρης Χορν είχε ένα μεγάλο ρεπερτόριο από βουλεβάρτο, φάρσα, κομεντί, κινηματογράφο. Επιπλέον, έπαιξε στα θεατρικά έργα «Ιβάνωφ», «Τίμωνα τον Αθηναίο», «Ριχάρδο τον Γ’», «Λορεντζάτσιο» κ.α. Ερμήνευσε ρόλους όπως εκείνο του «Ερρίκο τον Δ’», αλλά και του «Δον Ζουάν». Παρόλα αυτά δεν ερμήνευσε όμως ποτέ τον αγαπημένο του ρόλο, τον «Άμλετ». Καθώς θεωρούσε ότι είχε μεγαλώσει. Είχε δηλώσει ότι ήταν λάθος του που έγινε ηθοποιός. Δεν ξέρουμε αν το εννοούσε πραγματικά ή αν είχε κουραστεί να σηκώνει το βάρος του ταλέντου του.

Ο Δημήτρης Χορν, λένε κάποιοι, δεν εξάντλησε όλο το ταλέντο του, δεν το ξεδίπλωσε όσο θα έπρεπε. Όμως το μεγάλο ταλέντο δεν κόβεται σε νομίσματα για να κυκλοφορεί χέρι με χέρι. Ούτε τοκίζεται. Είναι ατόφιο. Ο,τι και να παίζει. Μια μέρα αποφάσισε να εγκαταλείψει το θέατρο και δεν επέστρεψε ποτέ σε αυτό. Το σώμα του δηλαδή δεν επέστρεψε διότι το όνομα του παραμένει σημείο αναφοράς εως και σήμερα. Παρόλο που δεν τόλμησε να παίξει ποτέ τον Άμλετ δεν μπορείς παρά να μη φαντάζεσαι την ερμηνεία του και να βλέπεις στο πρόσωπο του έναν Έλληνα Άμλετ που μεταξύ λογισμών και παραλογισμών καταθέτει την ψυχή του στο σανίδι. Ο Δημήτρης Χορν πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998, από καρκίνο.

«Μη φοβάσαι το τρaκ. Πηγαίνει πάντα εκεί που υπάρχει ταλέντο»