Η Έφη Σταμούλη είναι ηθοποιός. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και το Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ. Αυτήν την περίοδο, πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Σωτηρία με λένε» σε σκηνοθεσία της Χριστίνας Χατζηβασιλείου, που ανεβαίνει στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Στη συνέντευξή της στο maxmag.gr μας, η Έφη Σταμούλη μίλησε για την παράσταση, για την “οικειοποίηση” της Σωτηρίας Μπέλλου που έζησε αποκλειστικά στη κόψη του ξυραφιού, αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια στο θέατρο.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
Η Σοφία Αδαμίδου,την οποία η ίδια η Σωτηρία Μπέλλου όρισε να γράψει την βιογραφία της τοποθετεί το έργο στο νοσοκομείο Σωτηρία. Mια οριακή στιγμή. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο. Τι πραγματεύεται;
Πράγματι το έργο εκτυλίσσεται στο δωμάτιο 110 του Νοσοκομείου «Σωτηρία» ένα βράδι πριν την εγχείρηση που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει οριστικά η Μπέλλου τη φωνή της. «Και τι να την κάνω εγώ τη ζωή χωρίς τη φωνή μου;» ρωτά τη Νοσοκόμα για να πάρει την απάντηση: «Είναι ωραία η ζωή» και να ανταπαντήσει: «Εμένα κούκλα μου η ζωή μου ήταν η φωνή μου». Με αφορμή λοιπόν αυτή την οριακή στιγμή, η Μπέλλου θυμάται, αφηγείται, ξαναζεί κομμάτια της ζωής της. Μιας ζωής που πέρασε σαν άγριο παραμύθι, με στιγμές θριάμβου και μεγάλων σκοταδιών. Ακροατής και συμπαραστάτης η Νοσοκόμα. Μια νοσοκόμα που έπειτα από τη μακρόχρονη νοσηλεία της τραγουδίστριας τής εξομολογείται: «Τόσο καιρό εδώ μέσα σ’ αγάπησα, σα μάνα μου σ’ έχω». Το ίδιο φαντάζομαι θα μπορούσε να πει και η Σοφία Αδαμίδου. Το έργο της είναι ένας συνδυασμός μη εξωραϊστικής ειλικρίνειας και βαθιάς αγάπης.
Σωτηρία Μπέλλου: μια εμβληματική γυναίκα, συγκλονιστική, γνήσια λαϊκή φωνή. Σε ποια στοιχεία του χαρακτήρα της εμβαθύνατε για να την παρουσιάσετε στο κοινό;
Η Μπέλλου καταγόταν από μια εύπορη οικογένεια της Χαλκίδας. Από πολύ μικρή έδειξε το ατρόμητο, ασυμβίμβαστο και ανεξάρτητο του χαρακτήρα της. Σε ηλικία 17 χρονών παντρεύεται και γρήγορα ρίχνει βιτριόλι στον άντρα της επειδή την έδερνε και την απατούσε. Φυλακίζεται για ένα χρόνο και αμέσως μετά, μία μέρα ακριβώς μετά την κήρυξη του πολέμου, 29 Οκτωβρίου του 1940, φεύγει από τη Χαλκίδα για την Αθήνα. Χωρίς καμιά ασφάλεια, χωρίς φράγκο στην τσέπη, χωρίς κανέναν και τίποτα φεύγει για να γίνει τραγουδίστρια. Απ’ αυτή τη συγκλονιστική, κατά τη γνώμη μου, λεπτομέρεια προσπάθησα να καταλάβω τι είδους άνθρωπος ήταν η Μπέλλου.
Πόσο δύσκολο είναι να υποδυθείτε ένα πρόσωπο που το γνωρίζει όλος ο κόσμος; Σας αγχώνει;
Στη διάρκεια των προβών, το άγχος ήταν μεγάλο. Όταν πρόκειται να παίξεις ένα υπαρκτό πρόσωπο, και μάλιστα τόσο οικείο στο κοινό, είναι από μόνο του μια ξεχωριστή δοκιμασία. Ούτε μπορείς να αγνοήσεις την εικόνα του ούτε όμως αρκεί να τη μιμηθείς. Διαβάζοντας πολύ για τη Μπέλλου, βλέποντας και ξαναβλέποντας τηλεοπτικό υλικό που έχει διασώσει στιγμές της, ακούγοντάς την ώρες ατελείωτες να τραγουδά, προσπάθησα να κατανοήσω τον ψυχισμό της, να καταλάβω από πού ξεπήδαγε αυτή η κρυστάλλινη δωρική φωνή, να οικειοποιηθώ αυτό το «θηρίο» που έζησε σχεδόν αποκλειστικά στην κόψη του ξυραφιού.
Ποια σκηνή του έργου θα σας μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα σας;
Η σκηνή της παραίσθησης όπου μετατρέπει το κρεβάτι του νοσοκομείου σε πάλκο και τον ορό σε μικρόφωνο. Και, βέβαια, η «θριαμβευτική» αποχώρηση του φινάλε.
Έρωτας, μοναξιά, απωθημένα, πάθη. Τι ρόλο παίζει η μουσική σε κάθε συναισθηματική έξαρση της ηρωίδας σας αλλά και στη ζωή μας γενικότερα;
Η Μπέλλου βεβαίωνε πως ποτέ της δεν τραγούδησε τραγούδι που να μην την εκφράζει. Και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που κανένα τραγούδι της δεν είναι αδιάφορο. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή κανενός χωρίς τη μουσική.
Πώς προέκυψε στη ζωή σας η υποκριτική;
Όταν ήμουν παιδί, ήθελα πολύ να γίνω βασίλισσα. Πριν από μερικά χρόνια η Γκρέις Κέλλυ είχε παντρευτεί τον Ρενιέ του Μονακό, ενώ κυκλοφορούσαν φήμες για ειδύλλιο της Αλίκης Βουγιουκλάκη με τον διάδοχο Κωνσταντίνο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο δρόμος προς τη βασιλεία περνούσε αναγκαστικά από το θέατρο. Ήμουν έξι χρονών.
Τι γνώμη έχετε για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο; Ποιο είδος προτιμάτε περισσότερο;
Έχω κάνει ελάχιστη τηλεόραση όπως και κινηματογράφο, ενώ όλη μου τη ζωή την πέρασα στο θέατρο. Επόμενως δεν τίθεται θέμα προτίμησης. Παρ’ όλα στις δύο ταινίες που έπαιξα, πέρασα θαυμάσια.
Πριν την παράσταση έχετε άγχος; Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνετε πριν βγείτε στη σκηνή;
Δεν κάνω τίποτα. Αλλά πηγαίνω στο θέατρο πολλή ώρα νωρίτερα, ίσως έτσι μειώνεται το άγχος.
Στην Ελλάδα, θεωρείτε ότι το θέατρο είναι ένα προπύργιο πολιτισμού;
Όχι μόνο το θέατρο, ούτε μόνο στην Ελλάδα. Η μουσική, η ζωγραφική, η ποίηση, όλα προπύργιο είναι. Τυχεροί να τα έχουμε στη ζωή μας.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Όταν τελειώσουν οι παραστάσεις της Σωτηρίας, επιστροφή στη Θεσσαλονίκη όπου με περιμένει το αίνιγμα της «Φόνισσας» του Παπαδιαμάντη.
“Σωτηρία με λένε” της Σοφίας Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου
Παίζουν: Έφη Σταμούλη, Έλλη Χατζεϊπίδου
Σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ)
Από 14/12/2018 έως 20/1/2019:
Τετάρτη 18.3ο-Παρασκευή 21.15-Σάββατο 18.30-Κυριακή 21.30
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
- Τανζανία: Μια «άλλη» καθημερινότητα
- Μανώλης Δούνιας: “Η πραγματική σύγκρουση είναι ανάμεσα στην ιδιωτική επιθυμία και τη δημόσια πραγματικότητα.”
- Δημήτρης Πανέλης: “Προσπαθώ να γίνω ο καθρέφτης των θεατών μου”
- Λητώ Τσακίρη-Παπαθανασίου: “Τα παιδιά είναι γάργαρο νερό”
- Γεωργία Πιερρουτσάκου: “Η τέχνη είναι καταφύγιο, έμπνευση. Την έχουμε ανάγκη.”
