Το αναπαλαιωμένο κτίριο στη συμβολή των οδών Αναγεννήσεως, Καζαντζάκη και Ταντάλου που βρίσκεται απέναντι από τα δικαστήρια, γνωστό ως Βίλα Πετρίδη κυριολεκτικά κατάφερε, στις αρχές του 2014 όποτε και παραδόθηκε στο κοινό, να φωτίσει την δυτική είσοδο της Θεσσαλονίκης. Μια περιοχή που έδινε μια εικόνα εγκατάλειψης για χρόνια έλαμψε από το διατηρητέο αυτό κτίριο αποπνέοντας αέρα ανανέωσης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία αυτού στην διάρκεια του προηγούμενου αιώνα όποτε και κτίστηκε.
Η ιστορία του κτιρίου σηματοδοτείται για κάποιους το 1896 ενώ για άλλους στις αρχές του 20ου αιώνα μεταξύ 1900-1910 στην περιοχή του Κήπου των Πριγκίπων ( Μπες Τσινάρ), πριν δηλαδή την απελευθέρωση της συμπρωτεύουσας. Ιδιοκτήτης του ένας Βούλγαρος ιδιώτης που ποτέ δεν χρησιμοποίησε ούτε κατοίκησε στο επιβλητικό κτίριο το οποίο στο διάστημα αυτό φαίνεται να αξιοποιήθηκε ως βουλγαρικό προξενείο.
Το 1927 η οικογένεια Πετρίδη αγόρασε το κτίριο από τους κληρονόμους του αρχικού ιδιοκτήτη. Από εκείνη την στιγμή μέχρι και την δεκαετία το 1960 αποτέλεσε κατοικία δυο οικογενειών. Για τις επόμενες δυο δεκαετίες λειτούργησε ως γραφείο μεταφορών και αποθήκη υλικών ενώ αργότερα αποτέλεσε καταφύγιο αστέγων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Το 1969 πραγματοποιήθηκε αναγκαστική απαλλοτρίωση για να κριθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού διατηρητέο το 1984 «ως έργο Τέχνης που χρήζει ειδικής κρατικής προστασίας». Το 1987 ολοκληρώθηκε η απαλλοτρίωση.
Το 1995 με πρωτοβουλία του Δήμου Θεσσαλονίκης ανατίθεται η μελέτη αποκατάστασης στο μελετητικό γραφείο «Α. Χαριτόπουλος και συνεργάτες» για να ολοκληρωθεί το 2001 με την έγκριση της Δ’ Εφορίας Νεωτέρων. Η δημοπράτηση ωστόσο αναβλήθηκε λόγω έλλειψης πόρων. Το 2005 επικυρώνεται η επιχορήγηση, η δημοπράτηση και οι εργασίες αρχίζουν πλέον το 2006 με αρκετά προβλήματα στην ροή της χρηματοδότησης να προκύπτουν με αποτέλεσμα την διακοπή των εργασιών το καλοκαίρι του 2012.
Με ενέργειες του δήμου συμπεριλήφθηκε το έργο κόστους 1,3 εκατομμυρίων ευρώ στα πράσινα προγράμματα και πέτυχε την χρηματοδότηση των εργασιών μέσω ΕΣΠΑ. Μ’ αυτόν τον τρόπο στο έργο συμπεριλήφθηκε και η ανάπλαση του περιβάλλοντα χώρου του νεοκλασικού κτιρίου. Τελικά το έργο ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2013 για να παραδοθεί επισήμως στο κοινό τον Ιανουάριο του 2014.
Στο πλαίσιο των 49ων Δημητρίων (2014) άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες του στο κοινό για την βραδινή ομαδική έκθεση « Η ομορφιά γεννιέται στο σκοτάδι ΙΙ». Η αρχική πρόθεση ήταν να αποτελέσει Μουσείο Φωτογραφίας και Αφίσας ένα σχέδιο που δεν προχώρησε ενώ ακούστηκε και η ιδέα για χρήση του κτιρίου ως του πρώτου μουσείου κόμικς στην Θεσσαλονίκη.
Το εκλεκτικιστικό αρχιτεκτονικό ύφος του κτιρίου το συνιστά μεγαλεπήβολο και σύμβολο υπεροχής υπηρετώντας επαρκώς τον σκοπό του. Δυο στοιχεία που είναι εξαιρετικά αξιοσημείωτα είναι αφενός η τοποθέτηση λεοντοκεφαλών στις γωνίες του κτιρίου παραπέμποντας σε σύμβολα του Βουλγαρικού Έθνους. Αφετέρου, η ανάγλυφη σύνθεση στο τύμπανο της στέγης που αποκαλύφθηκαν κατά την διάρκεια των εργασιών συντήρησης αναπαριστούσε μάλλον μια γυναικεία μορφή που στεφάνωνε ήρωες.
Στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Θεσσαλονίκης (19/12) ενέκρινε την εισήγηση για «δωρεάν παραχώρηση του παραδοσιακού κτιρίου στην οδό Αναγεννήσεως στο ΝΝΠΔ (Νομικό πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου) «Δημοτικό Κέντρο Μουσικής και Χορού Θεσσαλονίκης»», (τροποποίηση συστατικής πράξης ΝΠΔΔ-ΦΕΚ 2810/12.12.2011 τ.β΄).
Το «Δημοτικό Κέντρο Μουσικής και Χορού Θεσσαλονίκης» ζητά την αξιοποίηση του συγκεκριμένου χώρου ως πολιτιστικού χώρου με σκοπό την διοργάνωση δράσεων και ποικίλων εκδηλώσεων που θα αναδείξουν το κτίριο κομψοτέχνημα, κτιριακό απόθεμα της περιοχής αλλά παράλληλα και τις ιδιομορφίες της περιοχής. Δρώμενα καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, συναυλίες, εκθέσεις, σεμινάρια επιμορφωτικού χαρακτήρα ,συνεργασία με τοπικές ομάδες και με διευθύνσεις της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δίνοντας το παλμό της συλλογικότητας και της ενεργούς συμμετοχής στα κοινά. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αποτελεί ίσως την δημιουργική αντιπρόταση που αναζητούμε για να διαφύγουμε από την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε ως κοινωνία.
