Όλοι μας έχουμε συνήθειες. Ξύπνημα κάθε μέρα στις εφτά, καφέ το απόγευμα με τους φίλους στην πλατεία, το βράδυ αστικό για την επιστροφή… Όλα γύρω μας είναι μικρές συνήθειες. Άλλωστε, η έξη είναι η δεύτερή μας φύση, όπως είπε και ο Αριστοτέλης. Η καθημερινότητά μας συντίθεται από ένα σύμπλεγμα ενεργειών που είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε. Η μία συνήθεια φέρνει την άλλη και όλες μαζί λειτουργούν αρμονικά. Όμως, όλα αυτά μέχρι κάποια να διαταραχθεί. Τότε το σύστημα αναδιαμορφώνεται και προσπαθεί να καλύψει αυτήν την μεταβολή. Παράλληλα, προσπαθεί να διατηρηθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε παλιές και νέες συνήθειες. Εκείνη η περίοδος της προσαρμογής είναι ίσως η πιο άβολη αλλά και η πιο κρίσιμη. Μια τέτοια περίοδο θεωρώ πως διανύουμε και αυτές τις μέρες.
Βήμα πρώτο: η απώλεια
Είναι γεγονός πως από μόνες τους οι διαφορετικές συνθήκες διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα. Ένα νέο περιβάλλον στο οποίο, για να επιβιώσουμε, καλούμαστε να εξελιχτούμε. Επομένως, αναπόδραστα γεννιέται μια αίσθηση άγχους. Μία πρόκληση, που εν γένει χαρακτηρίζει κάθε αλλαγή. Δεν είναι λίγες οι συνήθειες που αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε εν μέσω του περιορισμού. Βιώνουμε αλλαγές ακόμα και σε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα και αυτό διαταράσσει συνεχώς την ηρεμία μας. Άλλες συνήθειες αλλάζουν προσωρινά μορφή, ενώ μερικές θα χαθούν εντελώς. Συνεπώς, κάποιες θα ξεχαστούν εύκολα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις η διαδικασία θα είναι επίπονη. Σε αυτό το σημείο ξεκινάει η διερεύνηση της δύναμης που διαθέτει η συνήθεια.
Βήμα δεύτερο: η αποδοχή
Βασικός εχθρός όλων των προβλημάτων είναι η αποδοχή. Αμέσως μόλις δεχτείς τα λάθη σου και εντοπίσεις το περιθώριο βελτίωσης, είσαι έτοιμος να τα διορθώσεις. Αντίστοιχα και με τις συνήθειες ισχύει ακριβώς το ίδιο. Δεν είναι κακό να συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η κατάσταση μας επηρεάζει και να το αποδεχτούμε. Να πάρουμε λίγο χρόνο και να αριθμήσουμε όλα αυτά που μας περιορίζουν, εκείνες τις συνήθειες που φοβόμαστε να αλλάξουμε. Αντίθετα, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για εμάς η προσπάθεια να δείχνουμε αλώβητοι. Δεν έχει νόημα να προσποιούμαστε ότι όλα είναι όπως πριν ή ακόμα ότι αλλάζουν αλλά χωρίς συνέπειες. Από την στιγμή που θα δεχτούμε πως αναγκαστικά κάποια πράγματα μεταβάλλονται, η δυναμική αλλάζει. Είναι πλέον με το μέρος μας και την αποδοχή αυτή έρχεται να διαδεχθεί μια γόνιμη αλλαγή.
Βήμα τρίτο: η δημιουργία
Υπό το πρίσμα της αισιοδοξίας, η αλλαγή αυτή βαφτίζεται δημιουργία. Μια δημιουργία που έχει ως απότοκο νέες συνήθειες και βασίζεται σε ένα απλό γεγονός. Ενώ το σώμα βρίσκεται σε περιορισμό και οριοθετείται, από την άλλη το μυαλό παραμένει ελεύθερο. Έχει την δυνατότητα να σπάσει το τείχος της συνήθειας και ίσως αυτό γίνεται τώρα πιο εμφανές, όπου οι καταστάσεις είναι κάπως επιτακτικές. Είμαστε ικανοί να πλάθουμε νέες συνήθειες, να προσαρμοζόμαστε στις ραγδαίες αλλαγές που εκτυλίσσονται γύρω μας. Ναι, οι συνήθειες μας αλλάζουν. Ναι, αυτό δεν είναι σίγουρα πάντα κάτι ευχάριστο. Όμως, μπορούμε όχι απλά να επιβιώσουμε, αλλά να γίνουμε καλύτεροι μέσα από αυτό. Ίσως είναι η ευκαιρία μας να βελτιώσουμε την ικανότητα προσαρμογής μας και να ορίσουμε τον νέο εαυτό μας. Ας μετατρέψουμε αυτήν την κατάσταση σε μια αφορμή για βελτίωση. Η λύση είναι στο χέρι μας ή μάλλον καλύτερα στο μυαλό μας!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο:
Συνήθεια, αρχαία γνωμικά, ανακτήθηκε από https://www.gnomikologikon.gr/
