Μουσική | Michael Jackson: Γεννημένος για τη μουσική

Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακούσει τ’ όνομά του.

Δεν πιστεύω πως η συνολική πορεία του δεν γινόταν να μην αγγίξει τον κόσμο… Τα προσωνύμιά του άλλωστε είναι τόσα που αρκούν για να είναι γνωστός. Όμως ο κόσμος τον ξέρει και επιβεβαιώνει την ταυτότητά του και μ’ ένα μόνο : Ο Βασιλιάς της Pop.

O Michael Jackson γεννιέται το 1958 στο Gary της Indiana των Η.Π.Α και είναι το 8ο παιδί μιας φτωχής οικογένειας. Κάνει το ντεμπούτο του το 1964 μαζί με τ’ αδέλφια του και φτιάχνουν έτσι τους Jackson 5, όπου ξεχώρισε κατευθείαν. Το ταλέντο του αν και μικρός, έκανε μεγάλη αίσθηση. Από εκεί και μετά, όλες οι πόρτες,

όλοι οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί γι’ αυτόν. Στα 15 του χρόνια, αφήνει την μπάντα με τα αδέλφια του και ξεκινά η solo καριέρα του. Έκανε 4 δίσκους ώσπου ήρθε ο 5ος δίσκος «Off the wall» που τον έκανε πιο διάσημο και τον έβαλε στα βαθιά. Ακολουθεί το album «Thriller» που τον καθιερώνει ως King of Pop επίσημα.

Εκεί δεν έχει πια να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Απέσπασε 8 βραβεία Grammy και έγινε 33 φορές πλατινένιο. Είναι ο δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις σύμφωνα με το Record Guinness ως και σήμερα,σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Από τότε, οι δίσκοι του γίνονται ανάρπαστοι. Οι συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον δικές του σε όλα του τα album.

Μάλιστα, πέρα από την Pop, υπήρχαν πάντα στοιχεία και από άλλα μουσικά είδη στις συνθέσεις του, όπως Rock, Soul και Funk. Εξάλλου, ο Michael αγαπούσε να πειραματίζεται με τις ώρες. Οι χορογραφίες δικές του, ενώ οι ιδέες για τα videoclip του έγραφαν κι αυτά την δική τους ιστορία, όπως και οι διάσημες συνεργασίες του επίσης, με μεταξύ άλλων, ονόματα όπως Slash, Freddie Mercury, Stevie Wonder, Lionel Richie και Paul McCartney.

Κοσμοσυρροή εκατομμυρίων θεατών υπήρχε πάντα στις συναυλίες του. Κάθε εμφάνισή του ήταν «περασμένη» πολλές φορές από το μυαλό του πριν γίνει, και πάντα προγραμματισμένη στην εντέλεια. Το μυαλό του δούλευε ασταμάτητα, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Ο Michael Jackson δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του. Ήταν εξ’ ολοκλήρου τελειομανής ως το τέλος της ζωής του. Έτσι ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει, έτσι έπραττε κι ας κουραζόταν τρομερά. Γι’ αυτόν, η δουλειά του δεν ήταν δουλειά, αλλά απόλαυση. O ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά πως «πάντα να πιστεύεις στον εαυτό σου, άσχετα με το ποιος σε περιβάλλει αρνητικά ή αν σε φορτίζουν με αρνητική ενέργεια. Επειδή οτιδήποτε εσύ πιστεύεις, αυτό και θα γίνεις. Εγώ δεν ικανοποιούμαι με τίποτα, είμαι τελειομανής. Είναι κομμάτι του εαυτού μου».

Πέρα από την μεγάλη του μουσική ευφυΐα , ήταν γνωστός και για το τεράστιο φιλανθρωπικό του έργο. Αγαπούσε τα ζώα, τη φύση, τα παιδιά,την ανθρωπότητα όλη. Κι ας στιγματίστηκε με τρομερές φήμες, σκάνδαλα και αμφισβητήσεις που τον «βάραιναν», ακόμα και μετά τον θάνατό του. Δεν τον ένοιαζε που έδινε την μισή του περιουσία σε όσους το χρειάζονταν. Ήξερε ότι ο κόσμος υπέφερε και ότι ο μισός πλανήτης δεν είχε τα απαραίτητα αγαθά για επιβίωση.

Γι’ αυτό, έκανε πάντα ό,τι μπορούσε για να βλέπει χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Ταξίδευε πολύ και συχνά. Πολλές φορές και κατά τη διάρκεια περιοδειών ή ακριβώς πριν/αμέσως μετά από αυτές και ας ήταν κουρασμένος. Είχε βραβευθεί πολλές φορές γι’ αυτό του το έργο, αλλά η επιβράβευση δεν ήταν κάτι που τον γέμιζε. Δεν ζητούσε την αναγνωρισιμότητα γι’ αυτό το πράγμα. «Το να δίνεις σε κάποιον ένα κομμάτι της καρδιάς σου, αξίζει περισσότερο κι απ’ όλο τον πλούτο του κόσμου. Η πραγματική φιλανθρωπία είναι να δίνεις μέσα απ’ την καρδιά σου, χωρίς να θες επιβεβαίωση».

Ήταν βαθιά ειρηνιστής και ήθελε πάντα να έχουν όλοι καλύτερη τύχη από μικρά παιδιά, γιατί εκείνος δεν την είχε. Είναι γνωστό ότι ο πατέρας του τον κακομεταχειριζόταν και γινόταν πολύ συχνά βίαιος πάνω στον μικρό Michael. Επιπλέον, έβαλε εκείνον και τ’ αδέλφια του στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας από την παιδική τους ηλικία και εργάζονταν ώρες πολλές. «Ήμουν ένα παιδί που δούλευε για την οικογένειά του. Ο πατέρας μου έπαιρνε τα χρήματα. Κάποια χρήματα έμεναν στην άκρη για μένα, αλλά όλα τα άλλα πήγαιναν για την οικογένεια. Δούλευα ασταμάτητα. Μερικές φορές, πολύ αργά την νύχτα, έπρεπε να βγούμε με τ’ αδέλφια μου έξω για να κάνουμε γύρισμα για show. Ο πατέρας μας ανάγκαζε. Μας ξυπνούσε νωρίς. Ήμουν εφτά ή οχτώ χρόνων». Γι’ αυτό και είχε μετατρέψει την έπαυλή του «Neverland» σε χώρο αναψυχής για τα άρρωστα και φτωχά παιδιά.

Και παρόλα τα καλά πράγματα που έκανε, έζησε πολυτάραχη ζωή. Γνώρισε την αγάπη από τις συντρόφους του, αλλά ποτέ δεν διαρκούσε για πολύ. Φωτεινό σημείο της ζωής του εκτός από την μουσική και τον χορό, ήταν τα παιδιά του που τα λάτρευε. Πίστευε ότι το να είσαι γονιός, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που υπάρχουν. Ήθελε τα παιδιά του, να γίνουν σωστοί και καλοί άνθρωποι όταν μεγαλώσουν.

Και όπως ξαφνικά εμφανίστηκε και τον αγάπησε ο κόσμος, έτσι ξαφνικά έφυγε από την ζωή τον Ιούνιο του 2009.

Πάνω που ετοιμαζόταν πυρετωδώς για να επιστρέψει στην μουσική σκηνή, με 50 συναυλίες στην Ο2 Arena στο Λονδίνο. Με τον χαμό του, ο κόσμος ταρακουνήθηκε απότομα κι ας ξέραμε ότι η υγεία του ήταν κλονισμένη και έφερνε τον εαυτό του στα όριά του. Πολλές είναι και οι φήμες γύρω από το μυστήριο του θανάτου του. Ο Michael Jackson ήταν ένα κινούμενο μυστήριο από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Αγαπήθηκε και αμφισβητήθηκε όσο λίγοι για την προσωπικότητά του.

Φαινόταν ακατανόητο σε πολλούς το ότι δεν ήθελε να δεχτεί τον αρνητικό, μονόπλευρο και κυνικό τρόπο σκέψης και ζωής της κλειστόμυαλης πλευράς των ανθρώπων. Αναζητούσε πάντα το καλό και όμορφο όπου κι αν βρισκόταν, ότι μαχόταν για μια καλύτερη ζωή για κάποιους που δεν μπορούσαν να την έχουν. Το παράπονο τον «έτρωγε» μέχρι να φύγει από την ζωή… Και είναι κρίμα. Κρίμα, γιατί ο κόσμος δεν έχει μάθει να βλέπει το καλό στους ταλαντούχους ανθρώπους που χαρίζουν την τέχνη τους, στους καλλιτέχνες που έχουν κάτι άξιο να δώσουν στις γενιές. Ο Michael Jackson ήταν Καλλιτέχνης με όλη την σημασία της λέξης, ένα παγκόσμιο φαινόμενο, ένας από τους μεγαλύτερους entairtainers όλων των εποχών.

Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος με αυτήν τη στόφα, τη λάμψη, το δημιουργικό μυαλό και το ταλέντο να τον ξεπεράσει στον τομέα του. Ο κόσμος της μουσικής και της τέχνης χάνει συχνά ανθρώπους σαν αυτόν και μετρά πολλές απώλειες, δυστυχώς. Τουλάχιστον, ας τους χαιρόμαστε και ας μην τους κακολογούμε, όσο ζουν και δημιουργούν.