Πρόσφατα είδαμε στο Netflix το «Rebecca», που αποτελεί remake της ταινίας του 1940 με τον ίδιο τίτλο σε σκηνοθεσία του Alfred Hitchcock. Και οι δύο ταινίες βασίζονται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Δάφνη Ντι Μωριέ, αλλά αποτυπώνονται διαφορετικά από τον κάθε σκηνοθέτη.
Υπόθεση
Μια νεαρή κοπέλα που πληρώνεται για να προσφέρει συντροφιά σε μια πλούσια Αμερικανίδα, συνοδεύει την τελευταία στις διακοπές της στο Μονακό. Στο ίδιο ξενοδοχείο θα συναντήσουν τον πλούσιο Άγγλο, Μάξιμ Ντε Γουίντερ, ο οποίος έχει χάσει πρόσφατα την γυναίκα του. Η νεαρή θα έρθει κοντά με τον πλούσιο άντρα και σύντομα θα της ζητήσει να τον ακολουθήσει στην έπαυλή του, το Μάντερλεϊ ως σύζυγός του. Στην οικεία αυτή, η νέα κα. Ντε Γουίντερ θα αντιμετωπίσει την περίεργη συμπεριφορά του προσωπικού της έπαυλης, την σκιά της πρώην γυναίκας του Μάξιμ, καθώς και τα στοιχεία θανάτου της.
Κριτική
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η σύγκριση δεν είναι απαραίτητη, αλλά στην περίπτωση αυτή πιστεύω πως προκύπτει αναγκαία. Κάθε φορά που βγαίνει ένα remake μιας ταινίας που αγαπήσαμε, οι προσδοκίες που έχουμε είναι και αυτές που βιώνουμε τελικά όταν το βλέπουμε. Σχεδόν πάντα η πρωτότυπη ταινία είναι καλύτερη, και το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση αυτή. Φυσικά δεν αμφισβητώ πως ο Ben Wheatley (σκηνοθέτης της νέας ταινίας), προσπάθησε να αποτυπώσει την δική του οπτική για το υπαρκτό σενάριο. Έτσι, σεναριακά παραμένει ίδιο με την πρώτη ταινία, αλλάζοντας μόνο κάποιες σκηνές. Το γεγονός πως η νέα «Rebecca», γυρίστηκε το 2020 αφήνει την εντύπωση πως η εξέλιξη τόσο της τεχνολογίας όσο και των γενικότερων δυνατοτήτων του σινεμά, θα αποτελούσαν βάση για την δημιουργία μιας καλύτερης αποτύπωσης του σεναρίου. Πράγματι, τα εξωτερικά πλάνα δίνουν μια θετικότερη εντύπωση από ότι το στούντιο της δεκαετίας του 40. Και όμως, έχοντας υπόψιν μας αυτές τις δυνατότητες, ο Χίτσκοκ κατάφερε να μας δημιουργήσει συναισθήματα που ο Wheatley με δυσκολία μας πέρασε. Στην ταινία του 2020 το κλίμα που κυριαρχεί είναι ανάλαφρο, όπως κάθε συναισθηματική ταινία της εποχής μας και με τον τρόπο αυτό υποβιβάζεται το σενάριο που με τόση επιτυχία ανέδειξε ο Χίτσκοκ. Ο μάστερ των θρίλερ είχε καταφέρει να δημιουργήσει τρόμο σε κάθε σκηνή και να κυριαρχήσει σε εμάς το συναίσθημα της αγωνίας. Αντίθετα, στην ταινία του netflix όλα αποτυπώνονται πολύ γρήγορα χωρίς να χτίζεται ούτε το κλίμα που αρμόζει στην ταινία, ούτε οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Πολλές σημαντικές σκηνές γίνονται βιαστικά με τρόπο που αφήνει τον θεατή ανεκπλήρωτο και έτσι σχεδόν πάντα μας κάνει να ζητάμε το κάτι παραπάνω, που τελικά δεν αναδείχθηκε ποτέ. Τα ειδικά εφέ και χρώματα που χρησιμοποιούνται θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά περισσότερα από όσα θα εξυπηρετούσε η δεκαετία του 40, όμως και πάλι η αίσθηση του τρόμου είναι ελλειμματική. Ακόμη, οι χαρακτήρες μοιάζουν αταίριαστοι και οι ερμηνείες τους δεν απογειώνουν την υπόθεση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Όπως και να έχει, μοιάζει με μια καλή προσπάθεια που όμως δεν κατάφερε τελικά να τα «βάλει» με τον Χίτσκοκ
Trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=0uNZN7Hyp_s
SHARE:
Λίγα λόγια για τον συντάκτη
