“To γραφτόν”

Ήτουνε που λέτε η νύξ βαθιά και πίσσα των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, και η πλήξις τόση, που ούτε κώνωψ αλλήθωρος και ψωμόλυσσας για αίμα, οσάν τον Βρυκόλακα τον Τρανσυλβανέζο δεν ομίλαγε…

Λίγο το σπίρτο το σπιτικό, λίγο το καπνιστό που λέτε, κι έπεσε η γκλάβα εις σκέψιν βαθέα και νταλκαδιαστική. Ο λόγος περί επάγγελμα και απασχόλησις. «Τι ήμανε να ‘ούμε» ήτο το ερώτημα το φιλοσοφικόν, απ’ αυτά τα αρχαία, σαν και τούτα τα πλακίδια που τηράνε οι ξένοι και κατεβάζουν στόμα ίσαμε το πατούμενο από τον θαυμασμόν του κάλλου.

«Γραφτόν» το λοιπόν, ιδιότης επαγγελματική και με τζίφρα από το γραμματιζούμενο τον ΙΚΑ. Ο γραφεύς αράδων δια να ευφραίνεται καρδίαν αναγνώστου να ‘ουμ’. Απ’ αυτό που διαβάζει η μικρά και νομίζει ότι η ζωή εστί λέλουδος και σορόπι μπακλαβαδίσιο.

Τρίχες. «Η τέχνη τη σήμερον είναι κονόμα» που ΄λεγε κι ο συγχωρεμένος ο μάγκας. Αμολάς 10 αράδες «Αχ Βαχ», «ο κήπος είναι ανθηρός» και «μάνα γιατί με γέννησες μια νύχτα με φεγγάρι» και βγαίνεις στο ταράφι. Να κουνά το πλαστικόν η χείρα η αριστερά και να γιομίζει το ραβασάκι, κι έπειτα να βαρά το δάχτυλο στο κόκκαλο το γραμματιζούμενον, και το ραβασάκι να μετατρέπεται εις στεναγμόν ιντερνετικόν…  Εάν αναγνώσκει ο άλλος έχει καλώς. Αλλιώς, ευρίσκεσαι κούφια αχιβάδα, βλεφαριάζων το αόριστον, και στενάζων παραμύθι ένδειας οσάν άσμα του Καζαντζίδη.

«Κι έχει καλή κονόμα η φτιάξη ρε παλουκάρι;». Αμ δε! Κουρείον η υπόθεσις. Ψίχουλον άζυμον, κι όταν πέσει ξόδεμα στα ολίγα, γίνεσαι αδερφάκι μου να σε κλαίει η ρέγγα στην εφημερίδα και η σαρδέλα η Καλλονή να ‘ούμε… Να μπακάλης, να χασάπης, να περιπτεράς, μ’ ένα ύφος καλαμαρίσιο απ’ αυτό που βλέπει ο πιτσιρής στ’ αμερικάνικο το σφουγγάρι το Μπομπ -το καραγκιοζάκι ντε!-. Και κρατάνε αδερφάκι μου και κάτι φέσια σε χαρτί, ίσαμε πάπυρο απ’ αυτόν που καταχωνιάζουνε σε πυραμίδα, και γράφει τ’ άπλυτα του φαραώ. Αρχαία τραγωδία σε λέω απαράλλαχτη! Και γίνεσαι τελικά ένα πράγμα,να στεγνώνει ο στόμας απ’ την ατσιγαρία, να βαράει κι η ξενηστικωμάρα βιολί τσιγγάνικο, και να νομίζει ο γείτονας πως αναστήθηκε ο Χατζιδάκις κι έχει κάνει πάλι κομπανία…

Αυτά τα ολίγα το λοιπόν περί «το γραφτόν». Δεν είμεθα και αι ειδήσεις των 8 και 30 για να πέσει παπαγαλία περί το επάγγελμα… Καλή σας νύχτα λοιπόν, και «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς με τον ΕΝΦΙΑ», και το παραμύθι βαράει φινίτο με μιά συμβουλή: Θες να κάνεις τούτο το ρημάδι το επάγγελμα για κονόμα;! «Φοργκέτ ιτ» που θα ‘λεγε κι ένα σκυλί μαύρο, που εγνώριζε την αμερικάνικην και κονόμαγε διπλαρώνοντας ναυτάκια στην Τρούμπα…

ΥΓ: Καλό ταξίδι Χάρρυ Κλυνν… Και μία συγγνώμη στον μεγάλο Νίκο Τσιφόρο, που του εκτέλεσα το συγγραφικό ύφος στα 6 μέτρα!