Παππούλη μου,
Δε σε έζησα πολύ, δε σε έζησα όσο θα ήθελα, έφυγες νωρίς και δεν πρόλαβες να με δεις να μεγαλώνω…
Παππού, παρόλο που δε σε έζησα πολύ, θυμάμαι κάθε στιγμή που περάσαμε μαζί. Έχουν αποτυπωθεί όλες, με υπερηφάνεια στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Άλλωστε, και να ήθελα να σε ξεχάσω, θα ήταν αδύνατον, οι γονείς και η γιαγιά σε αναφέρουν σχεδόν κάθε μέρα. “Όταν, ζούζε ο παππούς…”, “αν ήταν εδώ ο παππούς..”, “θυμάμαι τότε με τον παππού σου..” και άλλες τόσες αναφορές στο πρόσωπο σου! Δε με αφήνουν να σε λησμονήσω, είναι σα να ζεις. Ζεις στις καρδιές μας στην πιο ψήλη θέση, είσαι κομμάτι μας, η σκιά που μας ακολουθεί στο ξέφωτο και μας ορίζει το δρόμο. Είσαι το παράδειγμα για κάθε μας επιλογή και πράξη.
Κάποτε, σε μια δύσκολη στιγμή, κοίταξα τον ουρανό και είπα “παππού υπόσχομαι να σε κάνω περήφανο!“. Το βάζω συχνά-πυκνά στο μυαλό μου, το κουβαλάω, σαν στόχο να σε κάνω περήφανο, γιατί ξέρω ότι με βλέπεις από εκεί ψηλά, ότι χαίρεσαι στις χαρές μου και ότι λυπάσαι με τις πίκρες μου. Στα δύσκολα ξέρω ότι προσεύχεσαι στο θεό για εμάς, είσαι βλέπεις, πιο κοντά του τώρα.
Πιο μικρή αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα πως στεναχωριωμουν που δεν βρίσκεσαι πια εδώ, να σε συμβουλευτώ και να τρέξω στην αγκαλιά σου, μετά το σχολείο. Τώρα σκέφτομαι ότι ίσως είναι καλύτερα που δε ζει ένας άνθρωπος, σαν και εσένα στο κόσμο μας, δεν θα ταίριαζες εδώ, όχι όπως έχουν γίνει τα πράγματα! Θα υπέφερες και θα μαράζωνες με την δυστυχία του κόσμου. Καλά έκανε ο θεός και σε πήρε κοντά του, θα περνάς όμορφα στον παράδεισο. Είμαι σίγουρη παππού, θα έχεις κάνει φίλους εκεί, πολλούς, σαν κι εσένα, έτσι καλόκαρδους και ευχάριστους. Θα έχεις βρει και τους ανθρώπους σου, που σου έλειπαν όσο ήσουν εδώ. Θα κάνετε ατελείωτες παρέες, θα γλεντάτε και θα αγαλλιάζει η ψυχή σας. Σίγουρα όμως, κάθε τόσο, θα ρίχνεις μια ματίτσα κατά εδώ, να δεις τι κάνουμε και αν έχουμε την ανάγκη, της προσευχής σου.
Ήσουν υπόδειγμα, η γνήσια ανθρωπιά, βοηθούσες όλο τον κόσμο και έδινες από το λίγο σου. Στο χωριό σε είχαν για εκείνο το άτομο που θα μεσολαβούσε, να βάλει τα πράγματα σε τάξη και να λύσει τις παρεξηγήσεις. Τους ήθελες όλους μονοιασμένους. Είχες αυτό το μεγαλείο ψυχής, που σε έκανε αξιοθαύμαστο, όλοι σε σέβονταν. Ακόμη και τώρα, σε κάθε αναφορά του ονόματος σου, οι παλιοί, που σε γνώριζαν έχουν να λένε για σένα, με βουρκωμένα μάτια.
Σαν άνθρωπος φαινόσουν σκληρός, λόγω του αναστήματος σου και κανένας δεν ήθελε φασαρίες μαζί σου, λόγω της σωματικής σου δύναμης. Ήσουν παλικάρι, ο προστάτης της οικογένειας. Δεν άφηνες να σε καταβάλουν οι συναισθηματισμοί, μα πότε-πότε ήσουν τόσο πλήρης από συγκίνηση, που άφηνες λίγο δάκρυ να ξεπροβάλλει από τα καθαρά σου μάτια και ένα χαμόγελο γεμάτο ευγνωμοσύνη για τη ζωή και τα καλά που σου πρόσφερε, τα παιδιά και τα εγγόνια σου! Ήξερες να εκτιμάς εκείνα τα μικρά, που κάνουν τη ζωή μεγάλη.
Τίποτα δε σου δόθηκε απλόχερα παππού, κόπιαζες για το καθετί, να φτιάξεις ένα σπίτι, μια περιουσία, να αφήσεις στα παιδιά σου, από μικρο παιδί στο μόχθο, να έχεις ζήσει κατοχή κι όμως, η χουβαρντοσύνη σου να ‘ναι ξακουστή. Μεγαλείο ανθρώπου, που ανέθρεψε τα παιδιά του με τις παλιές άξιες και άφησε μια κληρονομιά πιο πολύτιμη από όλα τα χρυσάφια του κόσμου. Έφυγες από τη ζωή παλεύοντας με το ρημάδι, τον καρκίνο, που σε χτύπησε ύπουλα και ξαφνικά. Δεν παραιτήθηκες ούτε λεπτό, μαχητής μέχρι τέλους. Τελικά, την κοπάνησες για τα ψηλά, ήσυχα, ταπεινά και με αξιοπρέπεια.
Παππού, θυμάμαι να καθόμαστε να βλέπουμε τηλεόραση με τις ώρες, να μου λες “Ετούτο εδώ το κεφαλάκι είναι γεμάτο άχειρα” και να γελάμε, να δεις παππού, ακόμα άχειρα έχει, γιατί κάνει όλο λάθη και κουζουλάδες! Θυμάμαι παππού, ξετρελενόσουν για τα πράσινα μήλα, μου τα καθάριζες και μου έδινες, όλο τρυφερότητα και αγάπη, να δοκιμάσω. Τα τρώω ακόμα παππού, στην ανάμνηση σου. Παρότι, είναι λίγο ξινά, εγώ τα θεωρώ ως τα πιο γλυκά του κόσμου…
Μεγαλώνω παππού, φοβάμαι πολύ, αλλά έχω πάρει από σένα, έγινα δυνατή και πεισματάρα, καθώς με ανέθρεψαν με τις δικιές σου αξίες, άνθρωποι όμοιοι σου, τα παιδιά σου. Πότε-πότε, νιώθω να εγκαταλείπω, μα είμαι αίμα σου και πρέπει να πολεμώ για ότι με φοβίζει!
Αχ! Παππούλη μου, τώρα καταλαβαίνω τι εστί πετυχημένος άνθρωπος, αυτός που φεύγει και αφήνει πίσω του άτομα που θα τον θυμούνται, θα τον αγαπούν και θα τον ευχαριστούν, μια ολόκληρη ζωή. Το μεγαλείο, της υστεροφημίας!
Κοίτα, εκεί πάνω να περνάς καλά και να πίνεις κάνα κρασάκι στην υγειά μας με τις μερακλίδικες παρέες σου. (Είμαι σίγουρη ότι το κάνεις!).
Με μπόλικη αγάπη και απέραντο σεβασμό, το πιο μικιό σου εγγονάκι!
“Ε, μικρούλη, το βλέπεις αυτό το αστεράκι; Όταν πεθάνω θα ‘μαι εκεί, να σε βλέπω, να μη φοβάσαι”
(Για τον παππού μου, Χαράλαμπο Παπαδάκη).
