Τουραντότ, Τζίνα Φωτεινοπούλου

Το αριστουργηματικό παραμύθι της Τζίνας Φωτεινοπούλου Τουραντότ,  απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο. Είναι το μαγικό κλειδί για να ανοίξουν οι πύλες που οδηγούν στη μαγευτική όπερα, στα πρώτα σκαλοπάτια της “Σκάλας του Μιλάνου”, στη συμφωνική της ψυχής μας.

Η συμφωνική της ψυχής

Με βαθιές γνώσεις η συγγραφέας Τζίνα Φωτεινοπούλου χορεύει στο πεντάγραμμο του μουσικού λόγου, “χρυσίζει τον ουρανό για την ευτυχία της αγάπης με άπλετο φως, όλο φως όλο φως!” Μέσω του κλασικού παραμυθιού με τίτλο Τουραντότ, η πριγκίπισσα του Πεκίνου, από τις εκδόσεις Άπαρσις φέρνει τον περίφημο Τζιάκομο Πουτσίνι ολοζώντανο δίπλα μας, μέσα μας, σ΄ όλο το στερέωμα των τεχνών και των ευαισθησιών μας.   Η εξαιρετική εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη μαζί με το διπλό cd συντελεί  στο να είναι ένα άρτιο από κάθε άποψη αποτέλεσμα ώστε το παραμύθι να αγκαλιαστεί από κάθε μικρο αλλά και μεγάλο αναγνώστη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ακόμα και η βικιπαίδεια αντλεί στοιχεία από την Τουραντότ  της Τζίνας Φωτεινοπούλου.

Μεταμόρφωση

Όλα υπάρχουν στην ξεχωριστή αυτή έκδοση του παραμυθιού από τις εκδόσεις Άπαρσις. Το ιδιαίτερο στοιχείο σε αυτό το παραμύθι είναι η πέτρινη καρδιά της πριγκίπισσας του Πεκίνου,   της  Τουραντότ, που η αγάπη κατάφερε να την μεταμορφώσει σε ερωτευμένη γυναίκα. Ο Κάλαφ, ο έκπτωτος πρίγκιπας των Τατάρων, δίνει αγώνα με τη ζωή και το θάνατο, πιστεύοντας στην αγάπη και μόνο σε αυτήν. Το ίδιο ισχύει και για τη Λιού που αυτοκτόνησε, για να μην προδώσει τον άντρα που αγαπούσε (έστω κρυφά) τόσα χρόνια. Η αγάπη είναι θυσίες, είναι φως, που ούτε ο θάνατος σβήνει, όλα τα μπορεί η αγάπη. Χαρακτηριστικοί στίχοι επάνω στην μεταμόρφωση που προσδίδει η αγάπη είναι οι ακόλουθοι, στην υπέροχη Άρια της Λιού που μας δίνει η συγγραφέας μας, φιλόλογος μουσικός παιδαγωγός και υψίφωνος, Τζίνα Φωτεινοπούλου:

«Συ πού από πάγο είσαι φτιαγμένη/ κι από μισός στοιχειωμένη,/ θ’ αγαπήσεις και εσύ… θα ν’ η αγάπη του αφορμή.//Πριν η αυγή χαράξει θα χω φύγει μακριά του/ για να νικήσει εκείνος…/Μονάχα εκείνος …//Κι εγώ δεν θα τον ξαναδώ.// Πριν η αυγή χαράξει …πριν η αυγή χαράξει τα μάτια θα ‘χω κλείσει…//Δε θα τον ξαναδώ..»          «Από αγάπη υπομένω… //κάθε μαρτύριο είναι γλυκό γιατί είμαι για εκείνον… //Μόνο αγάπη στην ψυχή! \Γι’ αυτόν! Ανομολόγητη μου αγάπη…// Θα σιωπήσω… Δε θα πω το μυστικό του…// Την τρυφερή του αγάπη σου χαρίζω… χάνω τα πάντα…// Και η κάθε Ελπίδα, μάταιη Ελπίδα …//Ο φόβος δεν με αγγίζει, δε με αγγίζει, όλα για αυτόν.// Η αγάπη μόνο θα κερδίζει πάντα.»

Αυτοθυσία

Ο μαρτυρικός πόνος της Λιού μας παραπέμπει στην απαντοχή και υπομονή που προσδίδει η αγάπη.  Αυτή όλα τα υπομένει, θυσιάζεται για το κοινό καλό, όπως γραφεί και ο μεγαλύτερος ύμνος της αγάπης, του Αποστόλου Παύλου. Το συλλογικό ασυνείδητο εξοστρακίζει το εγώ και το υπερεγώ. Θέση έχει μόνο το Εμείς. Τότε μόνο, το παγωμένο βασίλειο της καρδιάς κερδίζει την αθανασία και τη  θαλπωρή της ευτυχίας. Τότε μόνο  σπάει το απόκοσμο του χιονιού και ζεσταίνει την πλάση, μόνο με τον ήλιο της καλοσύνης και της ανιδιοτελούς προσφοράς.