Θέλουμε κι άλλο Trainspotting και το θέλουμε τώρα!

Μπορεί να μην μεγάλωσα με την αγάπη για το Trainspotting, τον Irvine Welsh και τους ήρωες του, αλλά σίγουρα έμαθα να τους αγαπάω όλους στην πορεία.

Η παρέα με τους περίεργους τύπους που κατά κάποιο τρόπο βγάζουν νόημα επιστρέφει. Πόσο ωραίο είναι να βλέπεις κάτι πιτσιρικάδες που ακόμα ανακαλύπτουν τον κόσμο και την ζωή τους να μεγαλώνουν και να ακολουθούν μια πορεία –μια δική τους πορεία, με τους δικούς τους κανόνες, ίσως.

Βέβαια, μην ξεγελιέστε. Δεν μιλάμε για τους τυπικούς άντρες που θα δεις σε μια τυπική ταινία και θα διαβάσεις σε ένα τυπικό βιβλίο. Μιλάμε για βία, πάθος, λάθος επιλογές, εκδίκηση και πάνω από όλα: ωμή ζωή.

Πέρασαν 25 χρόνια από το πρώτο βιβλίο και η παρέα από το Εδιμβούργο πορώνει ακόμα και τους παλιούς, αλλά και τους καινούριους, καλή ώρα.

Το Trainspotting διαδέχτηκε το Πορνό, ένα μυθιστόρημα για την παρέα του Trainspotting δέκα χρόνια μετά, ενώ απέκτησε και ένα prequel το 2012, τους Skagboys, την ιστορία της παρέας δέκα χρόνια πριν.

Μια παρέα που σχεδιάζει ακόμα το μεγάλο κόλπο, που στήνει ακόμα τη μεγάλη κομπίνα, που παλεύει ακόμα για την πρώτη θέση ενώ το τρένο της ζωής της κινδυνεύει να εκτροχιαστεί από στιγμή σε στιγμή με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Η Τέχνη της λεπίδας, που μόλις κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, είναι ένα μυθιστόρημα για την γνωστή παρέα. Διαδραματίζεται στο σήμερα και είναι το πιο σκοτεινό και το πιο σκληρό βιβλίο της τετραλογίας ενώ μπορεί να θεωρηθεί και πολύ σύγχρονο, αν κρίνουμε από το ότι ζουν καταστάσεις που ζούμε κι εμείς, στο τώρα.

Ένα πολύ καλό και χρήσιμο tip που θα μπορούσα να σας δώσω είναι ότι μπορείτε να διαβάσετε εύκολα το βιβλίο, χωρίς να έχετε διαβάσει πριν ένα από τα τρία που έχουν προηγηθεί. Είναι εντελώς αυτοτελές.

Θα θέλατε ίσως ένα μικρό update στην ζωή των (αντι)ηρώων;

Ο Φρανκ Μπέγκμπι, ο ημιπαρανοϊκός και απρόβλεπτος υπερβίαιος τύπος που όλοι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, τώρα πια ζει, ως καλλιτέχνης στην Καλιφόρνια, και με άλλο όνομα -Τζιμ Φράνσις. Έχει αφήσει το Εδιμβούργο και την παλιά ζωή του πίσω, χάρη στη θεραπεύτριά του στη φυλακή, τη Μέλανι, με την οποία έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει μάλιστα και δυο κόρες.

Θυμάται το παρελθόν και μισεί τον εαυτό του. Προσπαθεί να περνάει όλο του το χρόνο με την οικογένεια του ή κάνοντας δημιουργικά πράγματα, όπως να ασχολείται με τη γλυπτική που έχει κάνει κ επάγγελμα, με μεγάλη επιτυχία, όλως παραδόξως. Ίσως γιατί η γλυπτική του η ίδια είναι παράδοξη.

Οι δυο γιοι του, όμως, που άφησε πίσω ξαναμπαίνουν στην ζωή του με έναν έντονο και επιθετικό τρόπο. Ο ένας δολοφονείται.

Εκεί, ο Φρανκ αναγκάζεται να θυμηθεί το παρελθόν του και να φερθεί όπως θα έπρεπε να φερθεί ένας πατέρας, κι ας μην το είχε κάνει ποτέ αυτό όσο ζούσαν και οι 2 γιοί του.

Δεν θέλω όμως, να σας αποκαλύψω περισσότερα. Δεν νομίζω, βέβαια, ότι χρειάζεται κι άλλη εισαγωγή για να σας πείσω. Ξέρετε τον συγγραφέα, ξέρετε την ιστορία, ξέρετε τους χαρακτήρες.

Η ζωή τους γίνεται όσο περίπλοκη μπορεί να είναι, φτάνει στα όρια, ξεχειλώνεται, τεντώνεται, μαζεύεται, κρύβεται και πάλι από την αρχή. Αυτή είναι άλλωστε η παρέα από το Εδιμβούργο.

Πηγή: lifo.gr