“Οδός Μητροπολίτη”: Σκόρπια ποιήματα από τον Λευτέρη Χονδρό

Η Ελλάδα είχε ανέκαθεν μια ιδιαίτερη αγάπη προς την ποίηση. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι ποιητές κάνουν την εμφάνιση τους στον κόσμο των Τεχνών και των Γραμμάτων, αφήνοντας το δικό τους λιθαράκι στον σύγχρονο πολιτισμό. Μέσα από την λίστα των αξιόλογων και νεοεμφανιζόμενων Ελλήνων ποιητών, δε θα μπορούσε να λείπει και το έργο του Λευτέρη Χονδρού, με τίτλο “Οδός Μητροπολίτη”, από τις εκδόσεις Σμίλη.

Στην πρώτη του συλλογή, ο Λευτέρης Χονδρός, αφήνεται στο μαγικό ταξίδι προς την ποίηση, δίχως περιορισμούς, δίχως αναστολές. Με θέματα που ποικίλουν και έντονες επιρροές από μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως αυτό του Καρυωτάκη ή του Ελύτη, καταφέρνει να καταθέσει στο χαρτί διάφορα κομμάτια του εαυτού του και δίνει την μοναδική ευκαιρία στον αναγνώστη να εμβαθύνει ως προς τον χαρακτήρα του, σαν να έχει τον ίδιο τον ποιητή απέναντι του. Πράγματι, η αμεσότητα είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά της πένας του εν λόγω ποιητή, αποδίδοντας μάλιστα το έργο του με μια πιο μοντέρνα χροιά.

“Σου δέομαι τώρα, έρωτα, και αναπολώ τις στιγμές
που με άγγιξαν τα βουτηγμένα στη λαγνεία και τον πόθο βέλη σου.”
(Του Έρωτα)

Η ποίηση είναι ένα συναίσθημα από μόνη της… Κι όμως ο Λευτέρης, στο “Οδός Μητροπολίτη”, κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια -αν ποτέ υπήρχαν- με τρόπο ανεπανάληπτα ποικιλόμορφο. Σ’ ένα συνοθύλευμα αισθημάτων και συναισθημάτων και με πληθώρα σχημάτων λόγου, εμπλέκονται με την ίδια δεξιοτεχνία ο έρωτας με το πένθος, η γέννηση με τον θάνατο. Αναπολώντας αναμνήσεις δικές του -χτίζοντας την απόλυτη ταύτιση- από μία, κάποια παιδικότητα, επαναφέρει μνήμες που για χρόνια ήταν κλειδωμένες και ξεχασμένες στο χρονοντούλαπο που ο καθένας κρύβει μέσα του βαθιά. Ωστόσο ο ποιητής δε σταματά εκεί. Μικρές αναφορές σε θρησκεία και ιστορία δίνουν άκρως φιλοσοφική νότα στη συλλογή.

“Σκάβουμε ασταμάτητα από το πρωί
μα τι θέλουμε να ξεθάψουμε επιτέλους;
Καθένας σκάβει όπψς μπορεί,
άλλος με το φτυάρι, άλλος με τα χέρια…”
(Οι Νεκροθάφτες)

Παρ’ όλα αυτά, κάτι που καθιστά ιδιαίτερα ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα την “Οδός Μητροπολίτη”, είναι η σκοτεινή πτυχή, που με στοργή αγκαλιάζει το όλο έργο. Με στίχους που φέρουν τη νοσταλγία του Μπωντλαίρ, ο θάνατος, η απελπισία και η θλίψη ζωγραφίζουν το δικό τους τοπίο μέσα στο “σκοτάδι” και την “ομίχλη” , δίχως ωστόσο να δημιουργούν την παραμικρή αρνητικότητα -πιο πολύ οι σκέψεις τείνουν προς τη φιλοσοφία-. Μάλιστα, δεν είναι λίγες φορές που η ελπίδα και η αισιοδοξία τελικά προβάλουν από το “ποιητικό κάδρο”.

“Μη διστάσεις να κλέψεις τη θάλασσα.
Μη νομίσεις ούτε στο ελάχιστο ότι το γαλάζιο τής ανήκει.”
(Μη διστάσεις)

Πλούσια σε χρώματα και εικόνες, μουσικότητα και σιωπές, η “Οδός Μητροπολίτη”, φαίνεται να βιώνει ορισμένες στιγμές την πλήρη αντίφαση, κρατώντας έτσι το ενδιαφέρον του αναγνώστη αναλλοίωτο.

Ο Λευτέρης Χονδρός, αποφάσισε να εισαχθεί δυναμικά στον κόσμο της ποίησης, με ένα έργο τουλάχιστον αξιέπαινο, κάνοντας τους αναγνώστες του να ανυπομονούν για τις επόμενες δουλειές του. Αν λοιπόν η “Οδός Μητροπολίτη” ήταν απλώς η αρχή, τι άλλο έπεται άραγε…;