Μετρώντας τις Ανάσες της Καρδιάς

Ιχνηλατώντας το Όνειρο

Η Μίνα Κing στις «Ανάσες Καρδιάς», από τις εκδόσεις Δρόμων, ιχνηλατεί το όνειρο. Σελώνει τον Πήγασο της επιθυμίας και με πυξίδα την προσδοκία του ταξιδιού πετά πάνω από τις σκιές και τη λύπη. Ξέρει να περιμένει, ξέρει και να αγαπά. Αρνείται τη φθορά, αρνείται τη σιωπή. Ξαποσταίνει πάνω σ’ ένα σύννεφο προσδοκώντας το καινούργιο. Το χθες είναι φάντασμα, κλειδωμένο στο συρτάρι. Ο αγαπημένος είναι “άηχος στίχος και αδέσποτος”. “Μόνο τ’ όνειρο ανθίζει // σε χρυσή κλωστή στεριώνει // αλίμονο αν κοπεί.”

Γείωση της Λήθης

Στις Ανάσες Καρδιάς η ποιήτρια αναπολεί,  φιλοσοφεί, ονειροπολεί, με κεραυνό το δάκρυ, με αστραπή το όνειρο. Η Mina King Γειώνει τη λήθη και το ανεκπλήρωτο. Όταν οι Ερινύες ξυπνούν, το ρολόι της ψυχής χτύπα τρεις φορές και οι μνήμες ολισθαίνουν. Μα η ψυχή την τάξη αποκαθιστά. Όλα τυλίγονται με ένα πέπλο ονείρου. Και το φεγγάρι σαν λυχνάρι του Αλαντίν μόνιμα συντροφεύει τη φαντασίωση. Ο ήλιος είναι μόνιμο καλοκαίρι, φιλί της νιότης, μεθά τους τρυγητές των λέξεων. Στον αντίποδα είναι η προδοσία, η λησμονιά και ο θάνατος. Ο μετρονόμος της καρδιάς και η λύτρωση της είναι το όνειρο. Το όνειρο είναι ” η διαμαντένια βροχή ” η άγουρη Άνοιξη” όπως αλλιώς αποκαλεί η ποιήτρια Μina King.

Υπόσχεση

Και θα ‘ρθει καιρός

που θ ανθίσουμε, όπως η κερασιά μου.

Δεν θα ‘μαστε στην Άνοιξη, θα ‘μαστε εμείς η Άνοιξη!

Θα ξυπνήσουμε από ένα κακό όνειρο.

Θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα.

Θα γεμίσουμε την ψυχή μ’ αρώματα ζωής

και θα πιούμε την Άνοιξη,

σ’ ένα μεγάλο ποτήρι.

Θα τρέξουμε, θα χαθούμε

στο γαλάζιο και στο φως!

Την άνοιξη που μου ‘ταξες ζωή

την περιμένω ακόμα!

Νοητή εικόνα

Η Μina King στις Ανάσες Καρδιάς κατακλύζεται από προσωποποιήσεις, αλληγορίες και μεταφορές. Η Mina είναι εικαστικός, για αυτό κάποια ποιήματα της σχηματίζουν δομικά μία γραφική παράσταση. Δηλαδή, μια νοητή εικόνα. Ο υπαινικτικός  χαρακτήρας της ποίησης της οδηγεί τον αναγνώστη στην υψηλότερη σφαίρα του νου. Ο υποβλητικός χαρακτήρας της γραφίδας της, μας οδηγεί σε βαθύτερα συναισθήματα.

Αγάπη

Πώς πίστεψες ότι η αγάπη είναι ήλιος,

τη σκέψη που θαμπώνει και το νου;

Καταιγίδες κρύβει,  δάκρυα και θλίψη.

Γιατί η αγάπη τα έχει όλα.

Σαν νυχτολούλουδο ανθίζει.

Σαν κυκλάμινο στα βράχια φυτρώνει.

Σαν γιασεμί τη νύχτα μυρίζει.

Σαν άτι αγέρωχα καλπάζει.

Σαν ιαχή πολεμιστών κραυγάζει.

Σαν φωτιά καίει, το μέταλλο λιώνει.

Σαν μαύρο σύννεφο το μυαλό τυλίγει.

Σαν πανηγύρι χαράς βουίζει.

Σαν χρυσό σύννεφο σε χρυσώνει.

Σαν πεταλούδα το νέκταρ ρουφάει.

Εκεί για πάντα μένει, βιάζεται.

Όλα η αγάπη τα χει,

ένα μόνο δεν έχει….ΧΡΟΝΟ.

Η γλώσσα είναι απλή, μα ζέστη σαν το εφτάζυμο του έρωτα.

Γιατί η Μίνα είναι τόσο ερωτευμένη με τη ζωή που κρατά μόνο τον παλμό της, την ανάσα της.

Μαγεία και γοητεία! Poesie Pure! Πραγματικά, καθαρή ποίηση!

«Θα σε βρίσκω»

Θα σε βρίσκω…

Στα ξένοιαστα γέλια των παιδιών…

Στον άνεμο που παίζει κρυφτό

με τα ξανθά στάχυα στον ήλιο.

Θα σε βρίσκω….

Στη μυρωδιά της βρεγμένης γης…

Στον ήχο της χαμένης σιωπής…

Στο βουητό του πλήθους.

Θα σε βρίσκω…

Στο μονότονο τραγούδι της βροχής,

πού πέφτει στις στέγες σαν μοιρολόι…

Σε κάθε γέλιο του διαβάτη

που περπατάει ευτυχισμένος.

Θα σε βρίσκω…

Μέσα σε κάθε τι που αγάπησες,

σε κάθε σου λέξη τρυφερή…

Σε κάθε σου επιθυμία.

Για όλα αυτά που είσαι

και για όλα αυτά που σ’ αγάπησα,

πάντα θα σε βρίσκω.