Ανεβαίνοντας το Όρος, μια ποιητική συλλογή για τον πόνο αλλά και την ευτυχία

Η ποίηση είναι μια μαγευτική μορφή τέχνης. Παρέχει έναν δρόμο εκφραστικότητας και ανάδειξης συναισθημάτων που διαφέρει από κάθε άλλη μορφή γραπτής επικοινωνίας. Στην ποίηση, οι λέξεις δημιουργούν έναν συνδυασμό ρυθμού, ήχου και εικόνας, που προκαλεί έντονα συναισθήματα και εικόνες στον αναγνώστη. Μια ποιητική συλλογή αποτελεί μια συγκέντρωση αυτών των ποιητικών στιγμών, μια συνεκτική συνεργασία των λέξεων, που αποκαλύπτει την ψυχή του ποιητή και προσκαλεί τον αναγνώστη να ταξιδέψει μέσα από τα μονοπάτια της φαντασίας, της θλίψης, της ευτυχίας και της ανθρώπινης εμπειρίας. Σε μια ποιητική συλλογή, οι στίχοι γίνονται φως που αναδεικνύει το αόρατο και συμβάλλει στην κατανόηση και ανάδειξη της ουσίας της ζωής .

Είναι, λοιπόν, αυτονόητο πως η ποίηση βιώνεται εσωτερικά, διότι η εμπειρία της ποίησης απευθύνεται στην ψυχή και τις συναισθηματικές διαστάσεις μας. Οι λέξεις της ποίησης αντλούν έντονα συναισθήματα, σκέψεις και αναμνήσεις από τον εσωτερικό μας κόσμο και ανοίγουν έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μας. Καθένας τη βιώνει διαφορετικά ανάλογα τη φάση ζωής, τις εμπειρίες και τη συναισθηματική κατάσταση. Έτσι και εγώ θα μιλήσω για τη δική μου αναγνωστική εμπειρία.

Η συλλογή Ανεβαίνοντας το Όρος είχε πολλά κοινωνικά μηνύματα και σκέψεις. Στις σελίδες της διάβασα για τον πόλεμο και την ειρήνη, την ήττα και τη νίκη, τον θάνατο και τη ζωή, τη λησμονιά και τη θύμηση. Υπήρχε μια ισορροπία ανάμεσα στην αισιοδοξία και τον πεσιμισμό, μια μείξη που με άφησε με γλυκόπικρα συναισθήματα και πολλούς προβληματισμούς. Τα 27 ποιήματα ήταν κατά βάση σύντομα, κατανοητά, με γλώσσα οικεία και προσιτή.

Τα διάβασα όλα σε ένα απόγευμα, αλλά μερικοί στίχοι έμειναν μαζί μου.

Η ευτυχία βρίσκεται έξω από το μέτρημα του χρόνου.

Ο άνθρωπος […] ζει το παρόν, σχεδιάζει το μέλλον. Τον στοιχειώνει το παρελθόν που δεν ρυθμίζεται.

Στα βιβλία γράψαμε το όνομά μας. Σχεδιάσαμε τη σοφία και τη γνώση με την ψυχή και την καρδιά μας. Και ήταν μεγάλη η αντινομία. Με σπασμένες τις κεφαλές των Ερμών ξεκινούσαμε για τη Σικελία. Ήταν μεγάλη θαλασσοταραχή, Μπορούσε να μη βρούμε το νησί. Να σβηστεί η γραφή και να χαθούνε τα βιβλία.

Παρουσίαση Ανεβαίνοντας το Όρος από το οπισθόφυλλο

«Οι ποιητές προσπαθούν με άλματα, μακριά από την επαγωγική σκέψη, με την καρδιά και την ψυχή τους, να βρουν, να μας αποκαλύψουν και να προσδιορίσουν τις στιγμές της οδύνης του ανθρώπου αλλά και τις στιγμές της προσδοκίας της ανθρώπινης ευτυχίας…

Κατά τη γνώμη μου, όλη αυτή η δημιουργική αναζήτηση εκφράζεται με έναν περιεκτικό, σύντομο τρόπο. Έτσι μπορούμε, με την ποίηση, να πλησιάσουμε, να καταλάβουμε τι μπορεί να κρύβεται στο βάθος της λίμνης, στη ροή του ποταμού και στη λάμψη της θάλασσας, στην καρδιά και στην ψυχή του ανθρώπου. Οι άνθρωποι αναζητούν την αλήθεια, τη λύτρωσή τους…»

Βρείτε το βιβλίο εδώ.

Περισσότερες ποιητικές συλλογές θα βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο.

Σήφης Μιχελογιάννης.

Βιογραφικό

Ο Σήφης Μιχελογιάννης παρακολούθησε τις σπουδές του στην Ιατρική Αθηνών μέχρι το 3ο έτος. Είναι απόφοιτος της Σχολής Πολιτικών Επιστημών Αθήνας, της Νομικής Θεσσαλονίκης, της Ελληνογαλλικής σχολής των Χανίων, και του Φιλολογικού Τμήματος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Δικηγόρος Αθηνών, διετέλεσε Βουλευτής Χανίων επί σειρά ετών. Διετέλεσε επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ελληνικού κοινοβουλίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης και έχει τον τίτλο του Επίτιμου μέλους της Κοινοβουλευτικής του Συνέλευσης. Είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, αντιπρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος και υπεύθυνος Τομέα Κρήτης. Είναι ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Βενιζέλος”. Αρθρογραφεί συστηματικά στα “Χανιώτικα Νέα” για τη λογοτεχνία, τις τέχνες, τον πολιτισμό και την κοινωνία.