Ο κόσμος ζει με την αγωνία του αύριο, ο φόβος για ένα μοιραίο τέλος του κόσμου, μια ήμερα αυστηρής κρίσης και ο αφανισμός μας από την ίδια την φύση που μας γέννησε. Αυτά τα θέματα αναλύει ο σκηνοθέτης Peter Weir (Picnic at Hanging Rock) σε ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του, Το Τελευταίο Κύμα (The Last Wave (1977)).
Όταν μιλάμε η γράφουμε για ένα περιβάλλον σε κρίση, αυτή είναι η ταινία που θα πρέπει να περνάει από το μυαλό μας.
Στο ”Το τελευταίο κύμα”, ο David Burton (Richard Chamberlain) είναι ένας επιτυχημένος δικηγόρος ο οποίος ζει με την γυναικά του και τα δυο παιδιά του στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας. Κατά την διάρκεια παράξενων καιρικών φαινομένων που έχουν σκορπίσει τον πανικό στον κόσμο, ο David αναλαμβάνει μια υπόθεση 5 Αβορίγινων ιθαγενών για έναν φόνο που έγινε στους βροχερούς και σκοτεινούς δρόμους του Σίντνεϊ. Οι Αβορίγινες δεν μιλάνε όμως για αυτό καθώς ο φόνος έγινε για ιεροτελεστικούς σκοπούς και φοβούνται τον μάγο που τον προκάλεσε. Ο David αρχίζει να συνδέεται πνευματικά με την ομάδα των Αβορίγινων και να ανακαλύπτει τις ρίζες του ενώ μαθαίνει και για ένα επερχόμενο τέλος του κόσμου που οδεύει προς την εκπλήρωση του.
Θεωρώ την ταινία, το ”Το τελευταίο κύμα”, πολύ σημαντική καθώς συνδυάζει το μεταφυσικό με το φυσικό όπως καμιά άλλη ταινία δεν μπόρεσε να κάνει. Ο ήρωας της ταινίας ζει ανάμεσα στον πραγματικό και στον ονειρικό κόσμο, στον σκεπτικιστικό και στον ενορατικό νου. Η σύνδεση του με το πρωτόγονο (Αβορίγινοι) του εξασφαλίζει την πρόσβαση σε μυστικιστικά δόγματα που ο υλισμός οδήγησε στην εξάλειψη. Ο φόβος και η αγωνιά ενός τέλους του ανθρώπινου είδους ανέκαθεν υπήρξε διαχρονικά και αυτό δεν έσβησε πότε από το υποσυνείδητο ή το ένστικτο του ανθρώπου. Κάθε θρησκεία και κάθε πολιτισμός, μιλάει για την τελική κρίση και τον τελικό θερισμό. Ο άνθρωπος άνηκε στην φύση και τώρα η φύση τον “χαστουκίζει” για την παράφορη ματαιοδοξία του.
Τα μουντά χρώματα στο ”Το τελευταίο κύμα”, καθώς και το σκηνικό της ασταμάτητης βροχής που χρησιμοποιεί ο Weir ενισχύουν την ατμόσφαιρα της ταινίας αλλά και τα συναισθήματα αβεβαιότητας και ελπίδας που αντιμάχονται το ένα με το άλλο σε όλη την ταινία. Ο ήρωας εισβάλει σε έναν σκοτεινό κόσμο μακριά από όλα όσα είχε μάθει για την ζωή του και προσπαθεί μέσα από αυτόν τον γολγοθά να βρει την σωτηρία σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από το χάος. Η σχεδόν μεσσιανική φιγούρα του λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπινου σύνολου και της ανθρώπινης ατομικότητας. Θέλει να σταματήσει το τελευταίο κύμα άλλα το τελευταίο κύμα είναι η οργή της φύσης, το τετελεσμένο, το απαραβίαστο. Ο άνθρωπος ακόμα και μέχρι το τέλος θα παλέψει, ακόμα και αν το τέλος έχει ήδη γραφτεί.
Αυτό είναι “Το τελευταίο κύμα”, μια ταινία που πρέπει να δείτε ειδικότερα τώρα που πλησιάζουν τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια για να θυμόμαστε πως η φύση δεν ανήκει σε εμάς αλλά εμείς ανήκουμε στην φύση. Τρομαχτικό αλλά και σαγηνευτικό το μήνυμα που περνάει η ταινία αλλά αυτό το μήνυμα είναι που την κάνει δυνατή και διαχρονική. Η προφητική της δύναμη και η σκηνοθετική της ωριμότητα θα «στοιχειώσει» τον τολμηρό θεατή που αναζητά κάτι παραπάνω από την μίση αλήθεια.
