Λίγο θάλασσα χωρίς πλαστικό θα θελα

Η θάλασσα είναι το πιο γοητευτικό μπλε που έχω αντικρίσει  στη ζωή μου, σχεδόν πιο πολύ κι από τον ίδιο τον ουρανό. Έχεις κάτσει ποτέ να αναλύσεις για πόση ομορφιά μιλάμε σε αυτό το κινούμενο μπλε. Που είναι άλλοτε γαλάζιο κρυστάλλινο και γαλήνιο κι άλλοτε μπλε βαθύ φουρτουνιασμένο κι άγριο. Μια τρικυμιά όλο μυστήριο.

Αν με ρωτάς, την αγαπώ τη θάλασσα και με τρομάζει στις δύσκολες μέρες της. Είναι όμως το αγχολυτικό μου όλες τις υπόλοιπες. H απεραντοσύνη και το μεγαλείο της δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Η αλμύρα της και η γλυκά της συνάμα είναι δυο συστατικά νόστιμα, εθιστικά κι απολύτως αναγκαία. Μακρηγορώ για τη σημασία του μπλε στη ζωή μου ίσως γιατί θέλω κάπως να σε ξεκouνήσω, κάπως να σε κινητοποιήσω, πως για τόσο μπλε το πλαστικό δεν αξίζει.

Με στεναχωρεί η εικόνα των πλαστικών μπουκαλιών, ποτηριών και οτιδήποτε άλλων απορριμμάτων συναντά κανείς σε μια βόλτα του στην παραλία. Οποιοδήποτε σκουπίδι έστω και μικρό, έστω και φαινομενικά αδιάφορο που κάποιος άπλα το προσπερνά χωρίς να δώσει σημασία. Έμενα με ενοχλεί, δεν το αντέχω πως το λένε. Και μόνο στην σκέψη πως ο άνθρωπος δεν εκτίμα το μπλε που του χαρίζεται απλόχερα, πως το ρημάζει έτσι απερίσκεπτα άπλα και μονό από μια κίνηση. Επειδή πολύ άπλα βαριέται να βρει μια καλύτερή κρυψώνα για τα σκουπίδια του.

Ένα παιδί παίζει στην άμμο λίγα μέτρα μακριά από τη θάλασσα, έχει όλα του εργαλεία, κάτι μικρά κουβαδάκια κι ένα καλό φτυαράκι. Είναι έτοιμο να φτιάξει το πιο μεγαλειώδες  κάστρο του, για να να χει να το θυμάται αυτό το καλοκαίρι. Είναι χαρούμενο γεμάτο όρεξη να κτίσει το καστράκι του δίπλα στο κύμα, να γίνει βασιλιάς, να ζήσει το παραμυθάκι της ξεγνοιασιάς του. Σκάβει να φτιάξει γερά θεμέλια για αυτό του το σπιτικό. Ιδέα δεν έχει από οικοδομήματα, έλα όμως που από φαντασία σκίζει. Όμως σαν κάτι να εμποδίζει την εργασία του, κάτι να μην το αφήνει να φτιάξει το λάκκο που επιθυμεί και έχει πλάσει στο μυαλουδάκι του. «Ένα μπουκάλι μαμά, τι δουλειά έχει εδώ; Α, να και δυο καλαμάκια! Γιατί είναι εδώ μαμά; Θα τα πάρω να τα πετάξω στον κάδο. Εδώ έχω να φτιάξω το καστράκι μου τίποτα δε θα με εμποδίσει».

Ο μικρός μπόμπιρας κατευθύνθηκε προς τον κάδο απορριμμάτων, στη διαδρομή από τη θάλασσα έως εκεί διαπίστωσε δυσαρεστημένος ότι η άμμος ήταν γεμάτη πλαστικά χαρτάκια, σακουλές και μπουκάλια. Επίσης, είχε και κάτι μισοτελειωμένα τσιγάρα σαν αυτά που του λένε οι δικοί του να μη βάλει ποτέ στο στόμα του. «Μα τι γίνεται εδώ;» αναρωτήθηκε. Μάζεψε κάνα δυο να τα πετάξει μαζί με τα άλλα, όμως δεν ήταν αρκετή η πράξη του. Η παραλία ήταν μεγάλη, στα ματιά του φάνταζε τεραστία και το φρούριο του ήθελε να ναι καθαρό. Στεναχωρήθηκε, έβλεπε ότι κανείς δεν ήθελε να βοηθήσει κι έτσι είπε να λάβει δραστικά μέτρα. «Λοιπόν, δε θα με βοηθήσει κανείς εδώ; Θέλω να φτιάξω το κάστρο μου, όμως με τόσα σκουπίδια τριγύρω δε θα δείχνει όμορφο». Κάνα δυο λουόμενοι συγκινήθηκαν από την γλύκα και την αλήθεια αυτού του μικρού και έσπευσαν να βοηθήσουν, μαζί με τους γονείς του. Όμως και πάλι δεν ήταν αρκετό, αυτή η παραλία χρειαζόταν κάποιο να τη σώσει. Μα δεν ήταν ένας ή δυο, θα έπρεπε να ήταν πολλοί μαζί.

Ο μικρός το βάλε πείσμα. Αυτή την παραλία διάλεξε για το καστράκι του και είχε σκοπό να κάνει ό,τι μπορούσε, για να ομορφύνει ο τόπος. Έπεισε τους γονείς του να πηγαίνουν εκεί κάθε σαββατοκύριακο. Κάθε φόρα, προέτρεπε κι από κάποιον να τον βοηθήσει. Σε ένα μήνα ο τόπος είχε αλλάξει. Ο μικρός με την ευγενική του αθωότητα και το πείσμα του κατόρθωσε όχι άπλα να κινητοποιήσει τους γύρω του, αλλά και να δημιουργήσει μια φήμη. «Αυτή η παραλία προστατεύεται». Το κάστρο του στέκει ακόμα εκεί καμαρωτό και δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά. Κάτι πολύχρωμα σημαιάκια το κοσμούν και ο αέρας του κάνει την τιμή να μην το ενοχλεί, φαίνεται συγκινήθηκε κι εκείνος από τον μικρό. Η θάλασσα το βλέπει και το καμαρώνει, έκανε μάλιστα και μια μυστική συμφωνία με τον μπόμπιρα, πως μέχρι το επόμενο καλοκαίρι δε θα το πειράξει κι αν φουρτουνιάζει, θα ξεσπά αλλού την αγριάδα της.

Η θάλασσα είναι για να την απολαμβάνουμε, να μας χαλαρώνει, να μας ταξιδεύει να μας ψήνει το δέρμα με την αλμύρα της. Πρέπει να την αγαπάμε, να τη σεβόμαστε, είναι ένας ολόκληρος υδάτινος κόσμος σαν και το δικό μας. Είναι κομμάτι της φύσης που μας θρέφει, ίσως το πιο σημαντικό. Όχι άλλα απορρίμματα μέσα κι έξω από το μπλε που μας μεγάλωσε και που συνεχίζει να μας μεγαλώνει. Όχι άλλη απερισκεψία και “κουφιοκεφαλοσύνη”- αν μου επιτρέπεται ο όρος.

Εγώ το μπλε μου έμαθα να το τιμώ, να το χω στα πόδια μου να σκάει και να το προσέχω. Εσύ, ακόμα πίνεις το καφεδάκι σου και χώνεις το πλαστικό σου στην άμμο. Και τα αποτσίγαρα σου; Ωραία εικόνα για κάποιον που έρχεται να χαρεί λίγο μπλε της θάλασσας, δε νομίζεις; Γίνε σαν το παιδί της ιστορίας μας, αγάπα και σεβάσου το κάθε μέρος που επισκέπτεσαι και σου χαρίζει την ομορφιά του δωρεάν. Φρόντισε όσο μπορείς τις θάλασσες και τις ακτές. Κάθε μικρή δική σου υπευθυνότητα θα φέρει τη μεγάλη αλλαγή. Χτίσε καστράκια από άμμο κι όχι από πλαστικό.