Η 8η Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Μέρα της γυναίκας,η μέρα που ο φεμινισμός μετατρέπεται σε γιορτή με ποιήματα και λουλούδια. Πίσω όμως από τους εορτασμούς κρύβεται η ιστορία γυναικών που με τη συνεισφορά τους έχουν αλλάξει τον κόσμο και προσπαθούν να τον αλλάξουν και σήμερα. Σε μια σειρά από τομείς όπως η πολιτική, η επιστήμη αλλά και η μάχη ενάντια στην περιβαλλοντική αλλαγή οι γυναίκες πρωτοστατούν. Εδώ ξεχωρίζουμε τρεις γυναίκες που με τη σκέψη αλλά και την ακτιβίστικη δράση τους έχουν γίνει σύμβολα στη μάχη για το περιβάλλον συνδυάζοντάς την με τη μάχη για την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Οι ακόλουθες τρεις γυναίκες όχι μόνο εμπνέουν εκατομμύρια ανθρώπους να αγωνιστούν ενάντια στην περιβαλλοντική αλλαγή, αλλά έχουν προσφέρει και επιχειρήματα στο κίνημα για το κλίμα.
Vandana Shiva
Τελείωσε το σχολείο στην Ινδία. Πήρε πτυχίο στη Φυσική και το μεταπτυχιακό της αφορούσε την Φιλοσοφία στον τομέα της Κβαντικής Φυσικής στο πανεπιστήμιο του Οντάριο στον Καναδά. Επέστρεψε στην Ινδία όπου και εργάστηκε στο Ινδικό Ινστιτούτο Επιστήμης και στο Ινστιτούτο Διαχείρισης στην Μπανγκαλόρ. Το έτος 1982 ίδρυσε το ανεξάρτητο Ινστιτούτο Έρευνας Επιστήμης ,Τεχνολογίας και Περιβάλλοντος. Ιδρύθηκε με σκοπό την αυτόνομη έρευνα για να εντοπιστούν τα πιο σημαντικά οικολογικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής. Συνεργάστηκε με τις τοπικές κοινωνίες και διάφορα κοινωνικά κινήματα.
Το 1991 ίδρυσε την Navdanya ,ένα εθνικό κίνημα για την προστασία και την εξάπλωση των σπόρων της τοπικής σποράς. Προώθησε μέσω αυτού την οργανική καλλιέργεια και το δίκαιο εμπόριο. Ο οργανισμός σε συνεργασία με ντόπιους καλλιεργητές έχει πλέον συμβάλλει στην διάσωση άνω των 3.000 ποικιλιών ρυζιού με 60 τράπεζες σπόρων σε 16 πόλεις.
Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων όπως το Women, Ecology and Health: Rebuilding Connections ,Soil Not Oil, Making Peace With The Earth. Η λίστα του Forbes την τοποθετεί στις 8 γυναίκες με την μεγαλύτερη δύναμη παγκοσμίως.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Αρωγή στις ευρωπαϊκές κοινότητες για την περιβαλλοντική αλλαγή
Το 2014 επισκέφθηκε περιοχές στη νότια Ευρώπη ,ξεκινώντας απ την Ελλάδα όπου και μίλησε στην Πανελλήνια Γιορτή Ανταλλαγής Σπόρων. Συνέχισε στην Ιταλία όπου μίλησε στο Φεστιβάλ Σπόρων ,Φαγητού και Δημοκρατίας της Γης. Κατέληξε στο Le mas D’ Azil για την Εθνική Μέρα Σπόρων.
Με τη δράση της στέκεται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ,τις εξαγωγές πετρελαίου ,τους γενετικά μεταλλαγμένους καρπούς. Προάγει το φεμινισμό μέσα στα πλαίσια της οικολογίας (οικοφεμινισμός) και την κυριαρχία των καλλιεργητών πάνω στη γη τους. “Υπάρχουν δύο τάσεις” ,είπε στο πλήθος που συγκεντρώθηκε στην Πλατεία Santissima Annunziata, στην Φλωρεντία “Πρώτη :η τάση της πολλαπλότητας ,της δημοκρατίας, της ελευθερίας ,της χαράς, του πολιτισμού – άνθρωποι που γιορτάζουν τις ζωές τους. Και η άλλη: μονοκαλλιέργιες, νέκρα. Όλοι με Prozac. Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι άνεργοι. Δεν θέλουμε αυτόν τον κόσμο θανάτου.”
Naomi Klein
Κατάγεται από τον Καναδά ,από μία οικογένεια εβραϊκή ,με ιστορία στον ακτιβισμό. Ο φεμινισμός ήταν το κύριο αντικείμενο της μητέρας της. Η περιβαλλοντική αλλαγή του πατέρα της. Η Naomi είναι μια γυναίκα με ισχυρό λόγο όσον αφορά τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό.
Ξεκίνησε τις σπουδές της πάνω στη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιου του Τορόντο, δεν τις ολοκλήρωσε όμως ποτέ. Είχε ήδη αρχίσει να εργάζεται πάνω στον τομέα της δημοσιογραφίας και πλέον είναι βασική ανταποκριτής στο The Intercept, είναι επίσης Συνεργάτης Συγγραφής του Puffin Foundation του The Nation Institute και συμβάλλει στο περιοδικό The Nation. Άρθρα της δημοσιεύονται σε εφημερίδες όπως ο Guardian, η New Work Times ,ο The New Worker.
Το πρώτο της βιβλίο ήταν το No logo(2000), μια ανάλυση του εμπορίου και του branding που ασκούν οι παγκόσμιες εταιρίες. Εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο ο σύγχρονος καπιταλισμός προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ατομική συνείδηση σε συνεργασία με τις γραμμές παραγωγής. Στο Φράχτες και Παράθυρα (2002) συγκεντρώνει μία πληθώρα εκθέσεων πάνω στην αντιπαγκοσμιοποίηση που ποικίλλουν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου μέχρι μελέτες για τους Ζαπατίστας στην Chiapa του Mexico.
Μετά την έκδοση του This Changes Everything αφοσιώθηκε στην ιδέα να κάνει τα λόγια της για την περιβαλλοντική αλλαγή πράξεις.
Είναι μία τους οργανωτές και συγγραφείς του Καναδικού Leap Manifesto, ενός προσχέδιου για την ταχύρυθμη μετάβαση από την ενέργεια που βασίζεται στον άνθρακα σε οικολογικές μορφές ενέργειας. Το Leap έχει επιδοκιμαστεί από 200 οργανισμούς και έχει βρει ανταπόκριση σε χιλιάδες άτομα.
Το 2016 της αποδόθηκε το Βραβείο Ειρήνης του Σίδνεϊ. Οπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε στην τελετή απονομής μας “εξέθεσε τους δομικούς λόγους και την ευθύνη για την κλιματική κρίση. Μας ενέπνευσε να υψωθούμε τοπικά, εθνικά και παγκόσμια για να απαιτήσουμε μία νέα ατζέντα να μοιραστούμε τον πλανήτη. Μία ατζέντα που να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισότητα. Μας θύμισε τη δύναμη της αυθεντικής δημοκρατίας για να κατορθώσουμε μεταμορφωτικές αλλαγές και δικαιοσύνη”.
Greta Thunberg
Αν και μόλις 16 ετών η Greta έχει κερδίσει θέση και λόγο στην συζήτηση για την κλιματική αλλαγή. Η ιστορία ξεκινάει τον Σεπτέμβριο του 2018. Λίγο πριν τις Κοινοβουλευτικές εκλογές της Σουηδίας η Greta έκανε απεργία από το σχολείο για να διαδηλώσει έξω από το Κοινοβούλιο για την κλιματική αλλαγή. Στην συνέχεια οι Παρασκευές έγιναν μέρες απεργίας. Κέρδισε έτσι παγκόσμια προσοχή και ενέπνευσε κι άλλους μαθητές να ξεκινήσουν κι οι ίδιοι απεργίες για το κλίμα. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2018 πάνω από 20.000 πορείες είχαν διοργανωθεί σε πάνω από 270 χώρες.
Τον Ιανουάριο του 2019 έφτασε στο Davos έπειτα από 32 ώρες ταξίδι με τρένο ,σε αντίθεση με πολλούς αντιπρόσωπους που έφτασαν με τα ιδιωτικά τους τζετ, για να συμβάλλει με την παρουσία της στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Εκεί δήλωσε πως “Μερικοί άνθρωποι, μερικές επιχειρήσεις, μερικοί που παίρνουν αποφάσεις ξέρουν ακριβώς ποιες ανεκτίμητες αξίες πρέπει να θυσιάσουν για να συνεχίσουν να κερδίζουν αυτά τα αδιανόητα χρηματικά ποσά. Πιστεύω πως μερικοί απ’ όσους βρίσκεστε εδώ σήμερα ανήκετε σε αυτή την ομάδα ανθρώπων.”
Στις 21 Φεβρουαρίου 2019 μίλησε στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής και στον αρχηγό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker. Απαίτησε η Ευρώπη να φτάσει τον κλιματικό στόχο μείωσης εκπομπής αερίων, σύμφωνα με τη συνθήκη του Παρισιού.
