Θέατρο σε φυλακές: Άραγε η ζωή μιμείται την τέχνη ή η τέχνη την ζωή;
Το θέατρο θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες μορφές τέχνης. Από τα αρχαία χρόνια ακόμα ήταν για τον άνθρωπο κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από μία απλή προβολή θεάματος, κυρίως στην Ελλάδα όπου αποτελούσε θεσμό για το κράτος. Το θεωρούσαν κάτι παραπάνω από επιμορφωτικό, ήταν γι’ αυτούς κάθαρση όπως έλεγαν, σωτηρία ψυχής. Μέσα από τα προβλήματα των ηρώων των τραγωδιών ανακουφίζονταν και οι ίδιοι οι θεατές, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης «την τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Από την αρχαιότητα λοιπόν έως σήμερα μοιάζει να μην έχει αλλάξει καθόλου η ουσιαστική υπόσταση του θεάτρου. Αφού τα τελευταία χρόνια μέσα από θεατρικές ομάδες μη κερδοσκοπικών σωματείων πραγματοποιούνται παραστάσεις για τους κρατούμενους σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Στόχος τους είναι να πνεύσει στα κελιά των ανθρώπων αυτών μία ανάσα ελευθερίας, μία διέξοδος προς τον έξω κόσμο. Καθώς επίσης να τους οδηγήσει στην αυτογνωσία και στην αναζήτηση του πραγματικού τους εαυτού. Μιας που ο σωφρονισμός δεν αποτελεί τιμωρία αλλά μία δεύτερη ευκαιρία στα άτομα να μην εγκληματήσουν ξανά, κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο με εκπαιδευτική επιμόρφωση και εσωτερική αναζήτηση. Γι’ αυτό ο σωφρονισμός πρέπει να έχει εξαγνιστικό χαρακτήρα. Η ίδρυση λοιπόν του σωματείου «Τεχνοδρομώ» μέσα από συλλογικές δράσεις στηρίζει ψυχολογικά τα κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα από το 2012 μέχρι και σήμερα , ανεβάζοντας θεατρικές και μουσικές παραστάσεις εντός των φυλακών Κορυδαλλού δίνοντας μάλιστα την ευκαιρία στους κρατούμενους να συμμετέχουν οι ίδιοι στην παράσταση και να αναπτύσσουν έτσι το αίσθημα της συνεργασίας και της κοινωνικότητας. Θέατρο σε φυλακές
Όπως αναφέρουν οι ειδικοί ψυχοθεραπευτές που τους παρακολουθούν αλλά και οι ίδιοι οι κρατούμενοι το θεατρικό τους βοηθάει πολύ ψυχολογικά καθώς τους δίνει την ευκαιρία να νιώσουν ξανά δημιουργικοί.
Άξια επισήμανσης είναι φυσικά και η παράσταση Μικρές Ιστορίες Φόνων, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, η οποία ανέβηκε στις γυναικείες φυλακές της Θήβας για να ψυχαγωγήσει τις κρατούμενες το περασμένο έτος. Πολλές από τις κρατούμενες συγκινήθηκαν, ταυτίστηκαν, γέλασαν και μέσα από τις ιστορίες αυτές βρήκαν ίσως τη δικιά τους προσωπική λύτρωση. Θέατρο σε φυλακές
Το κοινό των σωφρονιστικών ιδρυμάτων είναι ιδιαίτερα δύσκολο αφού ένα μεγάλο ποσοστό τους είναι αλλοδαποί, αναλφάβητοι, άνθρωποι που «τα έχουν δει όλα» και θεωρούν ότι το θέατρο δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει. Κι όμως κατά ένα παράξενο σχεδόν μαγικό τρόπο όλοι αυτοί οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους υπό το πρίσμα της τέχνης. Μέσα από αυτό παίρνουν δύναμη και οι συντελεστές των παραστάσεων παρά τις αντιξοότητες που συναντούν και συνεχίζουν να δημιουργούν γι’ αυτούς, αγγίζοντας βαθιά τα μύχια της ψυχής τους, προσπαθώντας να βρουν αυτό το κάτι που θα κάνει τη ζωή τους περισσότερο «ανθρώπινη»Έτσι και εμείς ελπίζουμε ότι θα έχουν τη δύναμη να συνεχίσουν να προσπαθούν γιατί όπως είπε κάποτε και ο Φρίντριχ Νίτσε «Η αλήθεια είναι άσχημη. Και έχουμε την τέχνη για να μη μας σκοτώσει η αλήθεια». Θέατρο σε φυλακές
Μάθε για τις δράσεις του «Tεχνοδρομώ» ή δήλωσε εθελοντής στο: http://texnodromo.gr/
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
- Έλλη Λαμπέτη: Η θλιμμένη ομορφιά του ελληνικού θεάτρου
- Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Θεάτρου Τ για τη χρονιά 2018 – 2019
- Σωτήρης Μουστάκας: 10 χρόνια χωρίς το γνήσιο κωμικό ταλέντο ενός μετρημένου και ευγενούς καλλιτέχνη.
- Ελένη Χατζηαργύρη: μια σπουδαία “δραματική ντάμα”
- Γιώργος Λαζάνης: ο πιστός εργάτης του θεάτρου
