Μία σύγχρονη ματιά στο παρελθόν πραγματοποιεί ο Τζοβάνι Γκουαρέσκι, Ιταλός συγγραφέας, δημοσιογράφος και χιουμορίστας, με το μυθιστόρημα του “Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη“, το οποίο γράφτηκε το 1942. Με παιγνιώδη διάθεση και καλαίσθητο χιούμορ σατιρίζει και παρωδεί με ιδιαίτερο και περιπαιχτικό τρόπο τα ρομαντικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Απαγωγές, ναυάγια, ξύλινα πόδια, ένα αθώο, πτωχό παιδάκι με εικοσιδύο αδελφάκια, πειρατές, μία λαθρέμπορος οπίου, Χιλιανοί στρατηγοί, αγελάδες ανεβασμένες σε καμπαναριά, κλοπές σιδηροδρομικών βαγονιών.. Πλήθος χαρακτήρων σε μία περιπέτεια με αστείρευτη δράση, φαντασία και ατελείωτες εικόνες.
Η Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης μεταφέρουν στο σανίδι την θεατρική εκδοχή του έργου “Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη” και ανακηρύσσονται η νικήτρια παράσταση του Scratch Night του Bob Theater Festival 2016. Κατορθώνουν μία ευφάνταστη και σαφώς ολοκληρωμένη πρόταση, πραγματοποιώντας μία πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή και αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τόσο την σκηνοθεσία όσο και την ερμηνεία των ρόλων.
Στο Θέατρο Τ οι θεατές εισέρχονται και μέχρι να τακτοποιηθούν στις θέσεις τους παρατηρούν ότι κάτι γίνεται επί σκηνής. Δύο ηθοποιοί στέκονται ακίνητοι και αντίκρυ ο ένας με τον άλλον, αγγίζοντας μόνο τα μέτωπα τους, και ένας μουσικός γρατζουνά την ηλεκτρική του κιθάρα.. Η παράσταση ξεκινά στο παρόν, στην στιγμή εκείνη που οι δύο ήρωες πρέπει να αποφασίσουν εάν θα παντρευτούν ή εν τέλει θα αλληλοεξοντωθούν, και πραγματοποιεί ένα ταξίδι αφήγησης στο παρελθόν έως ότου καταλήξει στο αίσιο τέλος ενός ζευγαριού που είναι μπλεγμένο στα δίχτυα της παράνοιας του έρωτα.
Η διασκευή των Αμαλία Καβάλη και Γιάννη Σοφολόγη απομακρύνει τους περισσότερους χαρακτήρες του μυθιστορήματος και εστιάζει στους δύο πρωταγωνιστές Κλοτίλδη Τρολ και Φιλιμάριο Ντυμπλέ και στο αέναο ερωτικό παιχνίδι τους που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος που γεννά η παραφορά του έρωτα. Η νέα, όμορφη, πλούσια και περιζήτητη νύφη της πόλης, Κλοτίλδη, δεν μπορεί να αποδεχτεί εύκολα την ερωτική απόρριψη που βιώνει από τον παρολίγον πλούσιο κόμη Φιλιμάριο Ντυμπλέ και αποφασίζει να οργανώσει μία φάρσα σε βάρος του που, όμως, θα πάρει γρήγορα ανεξέλεγκτη τροπή. Ο ιδιότροπος, εγωιστής και απόλυτος Φιλιμάριο μπλέκεται σε διάφορες περιπέτειες με πειρατές, αστυνομικούς και παρανόμους, που τον οδηγούν από το ένα μέρος στο άλλο, εξαιτίας της εκδίκησης της Κλοτίλδης αλλά και της εμμονικής άρνησής του να πιει ένα ποτήρι ρετσινόλαδο (!).
Σουρεαλισμός επί σκηνής με φουτουριστικά στοιχεία, καταιγιστικός ρυθμός, αδιάκοπες εναλλαγές ρόλων και αυτοσχεδιασμοί. Με σύγχρονες χιουμοριστικές προσθήκες, με άμεση απεύθυνση στο κοινό, με απροκάλυπτο σχολιασμό των σκηνών και ανάλαφρη αφήγηση των σκηνικών οδηγιών, η παράσταση όχι μόνο διασκεδάζει με την κωμική της χροιά αλλά επικοινωνεί με τους θεατές την πορεία της ίδιας της θεατρικής πράξης στην ουσία της. Οι δύο ηθοποιοί αναλαμβάνουν και τους υπόλοιπους ρόλους αλλάζοντας ύφος, κίνηση, φωνή, ένδυμα, δίχως να απουσιάζουν στιγμή από την σκηνή, επισημαίνοντας πως παίζουν τον ρόλο και δεν είναι ο ρόλος, απομακρυνόμενοι από το αξίωμα της ψευδαίσθησης. Απολαυστικότατοι ερμηνευτικά η Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης, άνετα και διακριτά μπαινόβγαιναν στους ρόλους τους-των πρωταγωνιστών αλλά και των δευτερευόντων- και διέθεταν μια αδιάσπαστη δυναμική χημεία.
Το σκηνικό απόλυτα λιτό, ένα “απλό” λευκό τραπέζι με τέσσερις καρέκλες, αλλά στην πορεία αποδεικνύεται άκρως ευρηματικό και λειτουργικό σε επίπεδο δράσης. Η θεατρική σύμβαση του τόπου συμπίπτει με την πολυμορφικότητα του τραπεζιού, το οποίο μετατρέπεται με απλές κινήσεις σε δελφίνι, πειρατικό πλοίο, φυλακή, πλωτό καζίνο και τόσα άλλα. Η κατασκευή του τραπεζιού της Ζωής Μολυβδά – Φαμέλλη, οι μελετημένοι και ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου και η ενεργοποιημένη φαντασία των θεατών συνεργάζονται στο μαγευτικό ταξίδι ανατροπών του Φιλιμάριο και της Κλοτίλδης. Ευχάριστη, εύστοχη και πρωτότυπη η μουσική του Gary Salomon. Ο Salomon βρίσκεται παρόν στην σκηνή, αλληλεπιδρώντας με τους ηθοποιούς, είτε συνοδεύοντας με την μουσική του τις σκηνές, είτε αναλαμβάνοντας και ο ίδιος ρόλους ενισχύοντας το κωμικό με την ιδιοτυπία του.
Η Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης απέδειξαν πως δεν χρειάζονται “ούτε μεγάλα πλήθη στην σκηνή, ούτε μεγάλο budget” για να πετύχει μία παράσταση. Πόσο μάλλον για να υπάρξει θέατρο.
