Το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ “Μια ζωή θέατρο” ανεβαίνει στο θέατρο Τ σε σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή.
Το έργο γραμμένο το 1977 ανήκει στα πρώτα έργα του διακεκριμένου και βραβευμένου με Πόύλιτζερ συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ. Με παιγνιώδη διάθεση, χιούμορ, σαρκασμό και αυτοαναφορικότητα συνθέτει μία κωμωδία υψηλού επιπέδου με πληθώρα συναισθηματικων αποχρώσεων. Ο Ρόμπερτ, αναγνωρισμένος ηθοποιός και παγιωμένος στην θεατρική σκηνή, έμπειρος και αφοσιωμένος, και ο Τζον, νέος, ανερχόμενος, ορεξάτος με φιλοδοξία και αντιπροσωπεύοντας το “νέο αίμα”, είναι τα έμψυχα μέσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας ώστε να μυήσει το κοινό στον χώρο του θεάτρου, αυτή την φορά, όμως, από την οπτική της σκηνής και όχι της πλατείας. Πίσω από τα φώτα αποκαλύπτονται οι κωμικοτραγικές καταστάσεις που προκύπτουν πριν και κατά την διάρκεια μίας παράστασης, καθώς, και η μελαγχολία του μετά, απόρροια του εφήμερου της τέχνης του θεάτρου.
Ανταγωνισμοί, ματαιοδοξίες, απογοητεύσεις, φιλοδοξίες εμφανίζονται ενώ ο Ρόμπερτ παρακολουθεί τον Τζον να πορεύεται από την συστολή του άπειρου ηθοποιού που στέκεται δίπλα του με θαυμασμό και σεβασμό, στο απογαλάκτισμα του και στην προσπάθεια του να ανελιχθεί στον χώρο. Συγκίνηση με δόσεις που απαιτούνται για να αντιληφθούμε τα ερωτήματα που θέτει ο Μάμετ μέσα από την μικρο-κοινωνία του θεάτρου, κι ας μου επιτραπεί η αναγωγή, στην ζωή και την πραγματικότητα. Πόσο σημαντική η θέση του παλιού, της εμπειρίας, της γνώσης; Πόσο σημαντική η παραχώρηση της σκυτάλης στο νέο, το ενεργητικό, σε αυτό που έρχεται με νέες ιδέες, ελπίδες, όνειρα; Το σχήμα του έργου παρακολουθεί αυτήν την διαδρομή και οι Στάθης Μαυρόπουλος (Ρόμπερτ), Πέτρος Μαλιάρας (Τζον) έντεχνα, ανεπιτήδευτα, με θαυμαστή φυσικότητα, προσφέρουν τον καλύτερο τους εαυτό σε αυτό το γεφύρωμα, προκαλώντας την συγκίνηση αλλά και την αγαλλίαση που προσφέρει η φυσική εξέλιξη της ζωής.
Τα ευτράπελα, τα ατυχήματα της τελευταίας στιγμής, τα σαρδάμ, τα λόγια του κειμένου που ξεχνιούνται, τα τεχνικά λάθη, που αποτελούν καθημερινότητα των ηθοποιών, προσφέρουν άφθονο γέλιο στο κοινό του θεάτρου Τ, το οποίο παρακολουθεί τον Ρόμπερτ και τον Τζον να προσπαθούν να δώσουν όλο τους το “είναι” σε κάθε παράσταση με σκοπό να καλύψουν τις αστοχιες και τα τεχνικά λάθη. Σχολιασμός στην θεατρική κριτική η οποία αποτελεί είτε ανταμοιβή της δουλειάς τους είτε πλήγμα στην ψυχολογία τους και μπορεί να προέρχεται από “σχετικούς” και “άσχετους” με ασυδοσία και αμετροέπεια δίχως να συνυπολογίζεται ο ατελείωτος αγώνας τους και η προσφορά τους.
Γλώσσα καθημερινή, εναρμονίζει τον κωμικό με το σοβαρό, ρυθμός και ταχύτητα σε μία πλοκή απλή που αποτελεί παράθυρο στον χώρο των παρασκηνίων. Ρεαλισμός που διακόπτεται αποσπασματικά σε στιγμές που ο τέταρτος τοίχος φεύγει και ο Ρόμπερτ απευθύνεται προσωπικά στο κοινό σε μία άτυπη σχέση εμπιστοσύνης. Ένας μικρός μονόλογος από εκείνον, συναισθηματικός και τρυφερός γίνεται προσωπική εξομολόγηση στο κοινό με επικεφαλίδα το εφήμερο του θεάτρου. Ένα ξύλινο κουτί, θαρρείς και ανοίγει την ψυχή του, μεγαλύτερο και από ότι χρειαζόταν, ανοίγει και εκείνος χαρίζει τις στιγμές του που φυλά εκεί μέσα σε ένα σύμφυρμα συγκινημένου ύφους, κωμικού λόγου και ασύλληπτου βάθους για την ουσιαστική σημασία τους. Σαν να συνοψίζει σε αυτήν την σκηνή όλη την ύπαρξη του ηθοποιού, του υποδυόμενου, του “υποκριτή”..
Η δραματουργική τεχνική “Θέατρο εν θεάτρω” ντύνει όλο το έργο και παραστασιακά αποδίδεται με εξαιρετική οικονομία χώρου κατορθώνοντας ένα άρτιο αποτέλεσμα. Η σκηνή χωρίζεται νοητά σε δύο χώρους, με τον πίσω να συμβαίνουν όλα τα “Θέατρο εν θεάτρω” μέρη των σκηνών και μπροστά οι διάλογοι των ηθοποιών στα καμαρίνια. Αριστερά και δεξιά της σκηνής ράγες με κοστούμια και η κίνηση των ηθοποιών αδιάκοπη και ρεαλιστική, αφαιρώντας και προσθέτοντας το απαιτούμενο μακιγιάζ και αλλάζοντας ρούχα υποδυόμενοι και απεκδυόμενοι τους ρόλους τους. Χρήση σύγχρονων τεχνολογικών μέσων μπορούν και αποθεώνουν, στην παράσταση της Γλυκερίας Καλαϊτζή, το έργο, εφόσον σε κάθε σκηνή το στατικό “σκηνικό” καταφέρνει να αλλάζει και να δημιουργεί νέες εικόνες. Οι αξιέπαινοι φωτισμοί του Κώστα Σιδηρόπουλου, το εντυπωσιακό το virtual οπτικό περιβάλλον του Δημήτρη Ζάχου και η απόλυτα εύστοχη μουσική επιμέλεια της σκηνοθέτιδος αυτονομούν, αλλά και, συγχρόνως, δένουν άψογα τις σκηνές μεταξύ τους.
Η αριστοτεχνική σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή απέδωσε στο μέγιστο το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ προσφέροντας στο κοινό της Θεσσαλονίκης μία παράσταση που θα συζητηθεί πολύ.
Παίζουν
Στάθης Μαυρόπουλος
Πέτρος Μαλιάρας
Μετάφραση: Στάθης Μαυρόπουλος
Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου-Όλγα Χατζηιακώβου
Οπτικό περιβάλλον και video: Δημήτρης Ζάχος
Μουσική επιμέλεια: Γλυκερία Καλαϊτζή
Φωτισμοί: Κώστας Σιδηρόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Ιωάννα Μήτσικα
Σπαθογραφία: Δημήτρης Παπαζαχαρίας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Λαμνή
Βοηθός παραγωγής: Φιλαρέτη Λαγκάνη
Βοηθός ενδυματολόγου: Σοφία Τσιριγώτη
Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Γκραν Γκινιόλ και Θέατρο Τ
Κατασκευή σκηνικών: Γιώργος Μαυρόπουλος
Εκτέλεση κοστουμιών: Παρασκευή Ορφανίδου
Χειρισμός φωτιστικής κονσόλας: Κωνσταντίνος Καυκάσιος
ΘΕΑΤΡΟ Τ, Αλ. Φλέμιγκ 16
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90’
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Παρασκευή-Σάββατο 9.30 μ.μ. & Κυριακή 7 μ.μ.
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: 12€ (κανονικό), 10€ (φοιτητικό), 8€ (ανέργων)
Ατέλειες κάθε Παρασκευή, κατά προτεραιότητα
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ στο τηλ. 2310 854333
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ μέσω viva.gr https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-t/mia-zoi-theatro/
ΠΑΡΚΙΝΓΚ: Με 3 ευρώ και την επίδειξη του εισιτηρίου σας, μπορείτε να αφήνετε το αυτοκίνητό σας στο πάρκινγκ που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Θέατρο Τ.
Για περισσότερες πληροφορίες www.theatrot.gr
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Λία Κεσοπούλου info@theatrot.gr
Μια ζωή θέατρο Μια ζωή θέατρο Μια ζωή θέατρο Μια ζωή θέατρο Μια ζωή θέατρο Μια ζωή θέατρο
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
- Είδαμε τον Καραφλομπέκατσο και τη Σπυριδούλα στο Θέατρο Σταθμός
- Είδαμε την παράσταση “Αύγουστος” στο Θέατρο Χορν
- Μόλλυ Σουήνη, ένα αριστούργημα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
- «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε (διαφορετικά κάντε ένα Google)» στο Θέατρο Τόπος Αλλού
- Η Αγριόπαπια του Ίψεν στο Θέατρο Πορεία
