Οι «ΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΕΣ» είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής δραματουργίας και γράφτηκε το 1979 από τους Δημήτρη Κεχαΐδη-Ελένης Χαβιαρά. Πρόκειται για μία διαχρονική πολιτική κωμωδία που σατιρίζει το πολιτικό ήθος του Νεοέλληνα και αποκαλύπτει τις άρρωστες πλευρές του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος μέσα από τέσσερις μικροπολιτικούς παράγοντες τις ελληνικής επαρχίας.

Το έργο διαδραματίζεται στην Τρίπολη, στην επαρχία της μεταπολίτευσης, όπου τέσσερις άσπονδοι φίλοι και συντοπίτες, ενεργοί στην πολιτική ζωή του τόπου, συναντιούνται και μέσω των διαφωνιών, των εντάσεων και των λογομαχιών, αποκαλύπτουν όλη την διαπλοκή και τον καιροσκοπισμό του πολιτικού παρασκηνίου. Ο Τάσος, ο Κώστας, ο Βασίλης και ο Αλέκος είναι πολιτικάντηδες και κομματάρχες που υπηρετούν τις πελατειακές σχέσεις του συστήματος και προσπαθούν να προωθήσουν τους υποψήφιους βουλευτές που υποστηρίζει ο καθένας τους. Στην σκιά των “μεγάλων” φαντασιώνονται την εξουσία, τον θρίαμβο και την δόξα επιδιώκοντας να δρέψουν και αυτοί λίγο από τις “δάφνες”.

Μυστικά, εκβιασμοί, μηχανορραφίες, λεκτικές επιθέσεις και ακατάπαυστη μπλόφα πάνω στην σκηνή, σε ένα έργο κωμωδία που εμπερικλείει το τραγικό και αφήνει την αίσθηση του πικρού να σε κατακλύζει, αναλογιζόμενος την διαφθορά και την σαθρότητα των αξιών στον πυρήνα της πολιτικής πραγματικότητας. Οι τέσσερις τους, μοναδικοί και ιδιαίτεροι στην σκιαγράφηση τους, συγκλίνουν στο πάθος και την εμμονή με την πολιτική,στην ευθύνη της αποστολής στην οποία έχουν ταχθεί. Όλοι τους παντογνώστες και σίγουροι για την αξία και τις δυνατότητες τους, θεωρούν πως είναι ειδήμονες της πολιτικής, ανταγωνιστικοί και αδίστακτοι, είναι ικανοί να οργιάσουν πίσω από την πεποίθηση πως “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.

Ο Κώστας Γακίδης, στον ρόλο του συνονόματου Κώστα, είναι η ήρεμη δύναμη που καταφέρνει να μας συγκινήσει. Έχοντας στην κατοχή του τις περίφημες φωτογραφίες που μπορούν να σπιλώσουν και να αμαυρώσουν την φήμη των υποψηφίων, ξεκίνα συντηρητικός, ήρεμος και σίγουρος έως ότου αποκαλυφθεί και το δικό του μυστικό. Ο Γακίδης κατορθώνει έντεχνα την μεταστροφή από την σιγουριά στον φόβο και την ανασφάλεια, καθώς και τον σιωπηλό συμβιβασμό με την ανηθικότητα των “πολιτικών μέσων” προκειμένου να επιβιώσει.

Στον ρόλο του Τάσου ο Στέλιος Αμανατίδης. Υπερκινητικός, ενθουσιώδης, φανφαρολόγος, παλεύει με σθένος για τα συμφέροντα του. Έντονη κίνηση πάνω στην σκηνή, εκφραστικότητα στις χειρονομίες και στις γκριμάτσες, έδωσε στο ρόλο του την κωμική υπόσταση του ψευτοπαλικαρά, του καυχησιάρη, που τρέμει όταν απειλείται και δεν έχει καμία ηθική αναστολή εάν πρόκειται να προστατευθεί.

Ο Αλέκος είναι ο πιο παθητικός ανάμεσα τους, παρακολουθεί τις εξελίξεις δίχως όμως να γίνεται ο διαχειριστής τους. Ακολουθεί τον Κώστα αλλά παρασέρνεται εύκολα αν αντιληφθεί αλλού καλύτερη βολή. Ο Βαγγέλης Δαλλές, έδενε λιγότερο με τους άλλους τρεις επί σκηνής. Έδωσε στον ρόλο του την παθητικότητα και την άβουλη προσωπικότητα του Αλέκου αλλά ήταν αμήχανη η παρουσία του όταν ο διάλογος έφευγε από αυτόν.

Ο Κυριάκος Δανιηλίδης, πέρα από την ευθύνη της σκηνοθεσίας, ανέλαβε και τον ρόλο του Βασίλη. Συμφεροντολόγος, αλαζόνας, ύπουλος, με τρομερές ικανότητες προσαρμοστικότητας, ο Βασίλης είναι εκείνος που κινεί την δράση πάνω στην σκηνή και πυροδοτεί τις εντάσεις. Ο Κυριάκος Δανιηλίδης με ένταση στον λόγο, άνεση πάνω στην σκηνή, ήταν ξεκάθαρο πόσο έχει δουλέψει πάνω σε ένα ρόλο με απαιτήσεις, εναλλαγές και ελιγμούς.

Το σκηνικό απλό, λιτό,στατικό, το εσωτερικό ενός δωματίου σπιτιού, είχε τα απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα ώστε να δώσει την αισθητική της εποχής, να εξυπηρετήσει την δράση και λειτούργησε ως φόντο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Στην ίδια λογική και οι φωτισμοί, οι οποίοι δημιούργησαν και την απαραίτητη ατμόσφαιρα κατά την διάρκεια της αφήγησης παρελθοντικών γεγονότων.

Ο Κυριάκος Δανιηλίδης με σεβασμό στο κείμενο, κράτησε την ενότητα τόπου-χρόνου-δράσης σε μία ρεαλιστική σκηνοθεσία. Δεν αποσιώπησε την δυναμική της Νόρας, αλλά έδωσε τον ερωτισμό, τον θαυμασμό και το δέος που πρέπει σε ένα πρόσωπο το οποίο μπορεί να μην εμφανίζεται πάνω στην σκηνή αλλά είναι μονίμως παρόν και επηρεάζει άμεσα τις εξελίξεις. Ευρηματικό το φινάλε με τους τέσσερις κομματάρχες να έρχονται στο μπροστινό μέρος της σκηνής μετά την παράδοση και του ιδεαλιστή Κώστα στην δίνη της δολοπλοκίας που επιβάλλει η επιβίωση στον πολιτικό κόσμο. Ο εθνικός ύμνος να ακούγεται παραμορφωμένος από το μεγάφωνο και η διαστρέβλωση των αξιών και της ηθικής να ζωγραφίζεται έντονα στα πρόσωπα των ηρώων.

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Κυριάκος Δανιηλίδης

Σκηνικά-Κοστούμια: Εύη Μποκοβού

Φωτισμοί: Γιώργος Ζίγκας

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Στέλιος Αμανατίδης, Κώστας Γακίδης, Βαγγέλης Δαλλές, Κυριάκος Δανιηλίδης.

Έναρξη: Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017, 18:00

Παραστάσεις: Σάββατο 18:00, Κυριακή 21:00

Δευτέρα 13/3 στις 21:15 και Τρίτη 14/3 στις 21:15

Πληροφορίες-κρατήσεις θέσεων: 697 308 7856, 2310888894

Θέατρο Αμαλία

(Αμαλίας 71, τηλ. 2310888894)