Η Solo Performance αποτελεί ένα θεατρικό δρώμενο του δρόμου, μια σωματική θεατρική δράση ανοιχτού χώρου που θίγει το ζήτημα της κακοποίησης και εκμετάλλευσης των γυναικών. Το σκηνικό αποτελεί ένα χαλί που περιτριγυρίζεται από γυναικεία ρούχα και παπούτσια, καθώς και από κόλλες χαρτί που εξιστορούν τη φρικαλέα εμπειρία κακοποίησης που έχουν δεχτεί διάφορες γυναίκες σε όλα τα μέρη του πλανήτη και που σε ορισμένες περιπτώσεις τους στοίχισε μέχρι και τη ζωή τους. Μία ηθοποιός αναλαμβάνει να μας παρουσιάσει επί σκηνής τα πρόσωπα των γυναικών αυτών για τις οποίες, παρά τις όποιες διαφορές που παρουσιάζουν μεταξύ τους ως προς την κοινωνική και οικονομική κατάσταση, η μοίρα επεφύλλασε το ίδιο τραγικό βασανιστήριο.Αυτό το πετυχαίνει φορώντας κάθε φορά διαφορετικά ρούχα και παπούτσια που ανταποκρίνονται στα χαρακτηριστικά της κάθε γυναίκας κάθε ιστορίας.
Η συγκεκριμένη θεατρική δράση που φέρει ως τίτλο το οριστικό άρθρο γένους θηλυκού εμπνέεται από όλες τις γυναίκες του πλανήτη που έχουν υπάρξει θύματα κακοποίησης ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής, κοινωνικής ταυτότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού.Επιδιώκει να καταστήσει σαφές πως το φαινόμενο της εκμετάλλευσης των γυναικών και καταστρατήγησης των δικαιωμάτων τους δε γνωρίζει σύνορα και δεν κάνει εξαιρέσεις και αποτελεί αφορμή να προβληματιστούν οι θεατές σχετικά με τη συχνότητα και τις τραγικές επιπτώσεις του φαινομένου. Δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά για να βρούμε παραδείγματα κακοποίησης των γυναικών. Στη θέση μιας γυναίκας που της έχει ισοπεδωθεί η αξιοπρέπεια, η αυτοεκτίμηση και το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης του σώματος θα μπορούσε να είναι η αδελφή μας, η μητέρα μας, η θεία μας, η γειτόνισσά μας, η φίλη μας…
Πόσες γυναίκες έχουν βιαστεί και θεωρηθεί υπεύθυνες για τον βιασμό τους λόγω του μήκους της φούστας τους ή του χορού τους σε μία βραδινή τους έξοδο με την παρέα τους, ενώ η ευθύνη κανονικά θα έπρεπε να βαραίνει αποκλειστικά το δράστη; Η απάντηση είναι πολλές… Πόσες γυναίκες κακοποιούνται σωματικά, συναισθηματικά και σεξουαλικά στα πλαίσια ενός ”ευτυχισμένου” γάμου και φοβούνται να αντιδράσουν; Πολλές… Πόσες γυναίκες έχουν πληρώσει με την ίδια τους τη ζωή τη διεκδίκηση του δικαιώματος της ελευθερίας της επιλογής και το θάρρος να πάνε κόντρα στη θέληση του αυταρχικού πατέρα ή του ζηλιάρη συντρόφου και γενικότερα στην καθεστηκυία τάξη; Η απάντηση και σε αυτή την ερώτηση προς θλίψη μας είναι πολλές… Δε μας παραξενεύει, λοιπόν, το ακόλουθο απόσπασμα από το κείμενο που διανεμόταν στους θεατές του συγκεκριμένου έργου:
Δεν είμαι ασφαλής ποτέ και πουθενά…Με το χαμόγελό μου ομορφαίνω τον κόσμο. Στον πλανήτη μου, όμως, δε χαμογελάω πάντα…
Για τη θεατρική δράση Η solo performance αξιοποιούνται αποκλειστικά οι εκφράσεις του προσώπου της ηθοποιού και οι κινήσεις του σώματός της, αποτελώντας μία βουβή καταγγελία της βίας κατά των γυναικών. Βέβαια, μία σύντομη αφήγηση των ιστοριών των γυναικών θα μπορούσε να πλαισιώσει πληρέστερα το δρώμενο. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός πως διαδραματίζεται σε έναν ανοιχτό χώρο, όπως ακριβώς τα πρωτόγονα δρώμενα ή οι πλανόδιες παραστάσεις της Commedia dell’ Arte και όχι σε ένα θέατρο με τη μορφή που είναι σε όλους μας γνωστό. Eιδικότερα,το συγκεκριμένο θεατρικό δρώμενο διαδραματίστηκε σε πλατείες σε κεντρικά σημεία της Αθήνας μεταβάλλοντας τους όρους διεξαγωγής μιας θεατρικής παράστασης και δίνοντας την ευκαιρία σε διερχόμενους πεζούς ή σε άτομα που κάθονταν στη διπλανή καφετέρια ή στο διπλανό εστιατόριο να συμμετάσχουν στην ιδιότυπη αυτή επικοινωνία θεατή-ηθοποιού.
