«Κωνσταντίνου και Ελένης» : μια σειρά, χίλιες λέξεις…

  –Βοήθεια, ο Κατακουζηνός με βιάζει! Βοήθεια, μου σκίζει το βρακί! Σάτυρε, μη το σκίζεις είναι ακριβό!

Γνωστή αυτή η φωνή… Μας έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό, γιατί την ακούμε κάθε μέρα! Το «Κωνσταντίνου και Ελένης» μας συντροφεύει εδώ και 18 περίπου χρόνια (συγκεκριμένα από το 1998). Κι είναι απορίας άξιο: μετά από τόσα χρόνια, ακόμα τη βλέπουμε και μάλιστα οι τηλεθεάσεις είναι αρκετά ανεβασμένες. Πώς γίνεται αυτό; Κανονικά ο κόσμος θα έπρεπε να την είχε βαρεθεί, αλλά ας μιλήσουμε ειλικρινά. Δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να δούμε στην τηλεόραση, είναι κι ότι κατά βάθος όσες φορές κι αν τη δούμε θα γελάσουμε με την ψυχή μας. Θα γελάσουμε με τις βωμολοχίες και την “καλοκαρδοσύνη” της Ελένης, με τη σεμνοτυφία και το όνειρο του Κωνσταντίνου να εκδώσει το “Αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο“ , με την Πέγκυ Καρά να ερμηνεύει το “Σκύλες της λύσσας” και να μιλάει με θαυμασμό για τη διαφήμισή της με τη σερβιέτα, με τις μοναδικές αγάπες και τον τηλεφωνητή του Μάνθου Φουστάνου, με την κλάψα της Ματίνας και τη μανία της να παντρευτεί, με τον οινοχόο Νικόλα και τη Harley. Κι αυτά είναι τα στάνταρ θέματα και πρόσωπα σε κάθε επεισόδιο…

Ποιόν να πρωτοαναφέρουμε από τους guest stars που εμφανίζονται και κάνουν το κάθε επεισόδιο ακόμα πιο ξεκαρδιστικό; Την σούπερ ανακατώστρα νουνά του Κωνσταντίνου (Κατερίνα Γιουλάκη) που του έφερνε λαμπαδούλα και άσπρα πεδιλάκια; Τον ξάδερφο του Κωνσταντίνου, Νικηφόρο (Χρήστος Ευθυμίου), με τους πίνακες με τους λύκους και τον Λένιν (που μόνο ο ίδιος κι η Ματίνα έβλεπαν); Τον Στέλιο Μάινα ως τον πιο πυροβολημένο ψυχαναλυτή της Αθήνας; Τον Σπύρο Μπιμπίλα στο ρόλο του Λάκη (για τους πολύ φίλους Λάκα), του πιο “αιμοβόρου” Κρητικού χασάπη; Τον γερο- Μανταρινάκη ή καπετάν Μιχάλη (Γιώργος Βελέντζας) που πίστευε ότι υπήρχε ακόμα γερμανική Κατοχή; Ή την χηρεύσασα κυρία Ιωάννα (Ελισάβετ Κωνσταντινίδου); Και η λίστα φυσικά δεν τελειώνει εδώ…

Ξεκάθαρα, όμως, το δυνατό χαρτί του «Κωνσταντίνου και Ελένης» είναι οι μεταμφιέσεις. Ξέρετε πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω! Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Κωνσταντίνο ντυμένο ως Κωνσταντίνο Κουροπαλάτη (άσχετα αν η Ελένη τον πέρασε για τον Batman) ή ως Ρωμαίο με το θεσπέσιο ντύσιμο και το ακόμα πιο θεσπέσιο καρέ; Κανείς… Βέβαια, δύο πολύ αστείες μεταμφιέσεις του θεωρούνται σίγουρα ο ρόλος του ως Δον Κωνσταντίνεθ στο μούφα μεξικάνικο σήριαλ “Ελενάλντα” και ως κουκουλοφόρος – δοσίλογος της Κατοχής (για την ακρίβεια σακουλοφόρος αφού «δε βρήκε κουκούλεν, βρήκε σακούλεν»). Επίσης, αξέχαστη θα μας μείνει η Ελένη ως μαντάμ Ζαϊρα, που λέει και το γιαούρτι («το πρόβειο γιατί το light δε δείχνει») και ως Λαίδη Πετούλα ΡΟΥφινγκστον («με την προφορά του Μπέρμπιγχαμ»). Ακόμα, παρακολουθήσαμε την Πέγκυ να ξεδιπλώνει το ταλέντο της ως Παραμάνα της Ιουλιέτας, τη θαυμάσαμε ως Τιτάνια και γελάσαμε όταν την είδαμε να υποδύεται στο δικαστήριο την ιερόδουλη Oh. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ξεπρόβαλε και ο Μάνθος ως πάτερ Ιωάννης Ζαλμάς, του Φυσσούν και της Ναθαναήλ, ο οποίος ήταν επιτυχημένος και ως Ιουστινιανός στο επεισόδιο Φόνος στο Βυζάντιο. Εκεί είδαμε τον Νικόλα ως Νίκα («γιατί έτρωγε πολλά σαλάμια») και τη Ματίνα ως Σταματίνα (βαρελοκοτσιδού) η οποία στο παρελθόν είχε διατελέσει και κοράκι με χρυσό λαιμό. Ίσως όμως το βραβείο καλύτερης μεταμφίεσης να πρέπει να απονεμηθεί σε κάποιον που δε φορούσε κοστούμι, αλλά που ντυνόταν έτσι ανέκαθεν. Γιατί καλές και οι στολές, παιδιά, αλλά σαν το ντύσιμο του Χλέμπουρα δεν έχει!

 Η αλήθεια όμως είναι ότι το «Κωνσταντίνου και Ελένης» πέτυχε για τρεις βασικούς λόγους κατ’ εμέ. Πρώτον, λόγω της μεγάλης φαντασίας του σεναρίου: διαφορετικές ιστορίες κάθε φορά και ατάκες ικανές να σε κάνουν να γελάς ασταμάτητα (αγαπημένα μου επεισόδια: Φόνος στο Βυζάντιο Viva Mexico Της Μεταμορφώσεως Ένα αστέρι γεννιέται). Δεύτερον, λόγω των ηθοποιών, οι οποίοι, όπως πάντα συμβαίνει ανεξάρτητα από το σενάριο, αφήνουν το αποτύπωμά τους στους χαρακτήρες και είναι αυτοί που διαμορφώνουν τη γενική ιδέα. Για να σας το εξηγήσω, θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Είχα διαβάσει σε ένα άρθρο για τη συγκεκριμένη σειρά ότι για τον ρόλο της Ελένης αρχικά είχε προταθεί η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Φανταστείτε τη λοιπόν ως Ελένη Βλαχάκη. Περιμένω… Ακριβώς! Δε μπορούμε να το κάνουμε εικόνα γιατί ασυνείδητα έχουμε συνδέσει τον χαρακτήρα με τον ηθοποιό καλώς ή κακώς κι αυτό έχει τη σημασία του. Τρίτον, επειδή στο τέλος μας έδωσε σημαντικά μαθήματα για τη ζωή: ότι τα ετερώνυμα όντως έλκονται, γιατί στην τελική ο ένας συμπληρώνει τα κενά του άλλου, ότι ο έρωτας έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, ότι όσες γυναίκες και να έχει ένας άντρας πάντα θα καταλήγει στη μία και μοναδική, ότι οι φίλοι είναι λίγοι και καλοί. Και το πιο σημαντικό όλων (την προσοχή σας παρακαλώ) : ότι τα μπετά ΔΕΝ παθαίνουν νευρικές κρίσεις!