Ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη, η ηθοποιός και σκηνοθέτης, Στέλλα Νικολοθανάση, αφηγήθηκε τη ζωή της στο Maxmag.
Λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή της συνέντευξης, μιλήσαμε τηλεφωνικά, για να διευθετήσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες της συνέντευξης. Τότε ήταν που με ρώτησε αν έχω επισκεφθεί ποτέ τη Θεατρική Σκηνή του Δήμου Φυλής. Όταν της ανέφερα, ότι δεν είχε τύχει να το επισκεφθώ, με προσκάλεσε στο θέατρο, για να διεξάγουμε εκεί τη συνέντευξη. Και, φυσικά, δέχτηκα με μεγάλη χαρά.
Δεν κρύβω ότι ανυπομονούσα να έρθει η μέρα της συνέντευξης, μιας και θα συναντούσα, για πρώτη φορά από κοντά, τη φωνή της παιδικής μου ηλικίας.
Την κυρία Στέλλα Νικολοθανάση.
Απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα, σε γνωστές παραστάσεις που ανέβαζε, κατά καιρούς, το Θέατρο Τέχνης. Εργάστηκε, παράλληλα με τη σχολή, στο ραδιοφωνικό σταθμό “Δίαυλο 10”, τον Δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό 10 δήμων της Δυτικής Αττικής.
Εργάστηκε για πολλά χρόνια στο χώρο της μεταγλώττισης, δανείζοντας τη φωνή της σε πολλούς αγαπημένους ήρωες παιδικών σειρών, που παρακολουθούμε μέχρι και σήμερα. Ήταν η Σάντυ, η κυρία Παφ, η Κάρεν στις πρώτες 7 σεζόν του Μπομπ Σφουγγαράκη. Ήταν η Ρέτζι στο Rocket Power. Ήταν η πριγκίπισσα του Νείλου, στην ομώνυμη σειρά.
Ίδρυσε τη Θεατρική Σκηνή του Δήμου Φυλής, στην οποία επιμελείται και σκηνοθετεί η ίδια τις παραστάσεις που ανεβαίνουν κάθε χρόνο.
Στη Θεατρική Σκηνή του Δήμου Φυλής, η κυρία Νικολοθανάση με ξενάγησε στο χώρο, αναφέροντας μου ιστορίες από τα χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, στο ραδιόφωνο, στη μεταγλώττιση, αλλά και για τη θεατρική ομάδα του Δήμου Φυλής.
Μου ανέφερε, ότι, όταν ο χώρος βρισκόταν ακόμα στα μπετά, η ίδια επέβλεπε κάθε φάση του έργου, για να μπορέσει να υπάρξει στο τέλος, το καλύτερο αποτέλεσμα.
Θυμάται ότι, όταν είχε έρθει ο Μπομπ Σφουγγαράκης στην Ελλάδα, βρέθηκε να κάνει οντισιόν για τρεις σειρές, αναμεσά τους ο Μπομπ και το Rocket Power, μιας και οι τρεις σειρές ανήκαν στην ίδια εταιρία παραγωγής. Για τον Μπομπ, μου είπε, πέρασαν πολλοί άνθρωποι από οντισιόν, με την ίδια, στο τέλος, να παίρνει, μεταξύ άλλων, τον ρόλο της Σάντυ, της κυρίας Παφ, της Κάρεν και την Περλ, όπως επίσης τον ρόλο της Ρέτζι στο Rocket Power.
“Για τις οντισιόν, είχε έρθει και η παραγωγή της σειράς από το εξωτερικό”, μου αναφέρει μεταξύ άλλων.
Η Στέλλα Νικολοθανάση, λοιπόν, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, αφηγήθηκε τη ζωή της, αποκλειστικά στο MAXMAG.
Επιμέλεια συνέντευξης / βίντεο: Βασίλης Αλεξίου
Συζητούσαμε πριν ξεκινήσει η συνέντευξη, για την παιδική σας ηλικία εδώ στο Ζεφύρι, διότι, να πούμε, ότι βρισκόμαστε στη Θεατρική Σκηνή του Δήμου Φυλής στο Ζεφύρι. Μου είπατε, λοιπόν, ότι μεγαλώσατε εδώ στο Ζεφύρι…
Ναι. Είμαι γέννημα θρέμμα Ζεφυριώτισσα.
Θέλω να μου πείτε πως είναι για έναν άνθρωπο να μεγαλώνει σε έναν τόπο, και να κάνει εν τέλει τη δουλειά του, στον τόπο που μεγάλωσε;
Κοίταξε. Για πολλά χρόνια δε δούλευα εδώ. Τα χρόνια δηλαδή, που δούλευα στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στο θέατρο, δούλευα κυρίως Kέντρο. Καλλιθέα, Κέντρο, Πλάκα κτλ., όπου ήταν οι σκηνές που υπηρετούσα το θέατρο.
Εργάζομαι στο Ζεφύρι από το 2000 και μετά, όταν δηλαδή γέννησα την πρώτη μου κόρη και μετά, γιατί τότε αποφάσισα να κάνω ένα διάλλειμα από το θέατρο, που ήταν πάρα πολύ απαιτητικό. Και τότε μου έγινε πρόταση εδώ, από την τότε αντιδήμαρχο, την κυρία Φωτεινή Γιαννοπούλου, να ασχοληθώ με το θέατρο στο Ζεφύρι.
Να σου πω την αλήθεια, αρχικά είχα αρνηθεί…
Σοβαρά;
Ναι, είχα αρνηθεί. Γιατί είχα στο μυαλό μου ότι θα κάνω ένα πολύ μικρό διάλλειμα, λόγω της γέννησης του παιδιού, και ότι λίγο μετά θα ξεκινήσω πάλι να δουλεύω στο θέατρο.
Η αλήθεια είναι ότι δέχτηκα πολλές πιέσεις από την κυρία Γιαννοπούλου – την οποία την ευγνωμονώ- και στη συνέχεια δέχτηκα. Την ευγνωμονώ γιατί: Αφενός γιατί αποδείχτηκε τελικά ευλογία να δουλεύω στον τόπο μου και να δουλεύω με έμψυχο υλικό, πολύ αξιόλογο, που έχουμε στην περιοχή μας.
Έχουμε, και που δεν είναι πολύ γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο. Συνήθως ακουγόμαστε για αρνητικά πράγματα στην περιοχή μας, και στο Ζεφύρι, και γενικά στην περιοχή ευρύτερα.
Όμως, έχουμε ένα έμψυχο δυναμικό πολύ αξιόλογο, και αποδείχτηκε ευλογία, γιατί μου έδωσε τη δυνατότητα, καταρχάς, να δω ότι έχω κι άλλα πράγματα να προσφέρω, πέρα από αυτά που έκανα όσο δούλευα σαν ηθοποιός, ή σαν μεταγλωττίστρια, ή σαν σπικάζ στο ραδιόφωνο. Μου έδωσε τη δυνατότητα να δω ότι μπορώ να διδάξω κι όλας. Είναι πολύ σημαντικό. Αν μπορούμε να πούμε ότι διδάσκω, έτσι;
Διδάσκετε βασικά…
Εντάξει, κοίταξε, διδάσκω και ταυτόχρονα μαθαίνω και εγώ απ’ τους μαθητές μου – γιατί είναι πάρα πολλοί – μαθαίνω συνεχώς, μαθαίνω συνεχώς.
Νομίζω είναι το πιο σημαντικό; Αν όχι το πιο σημαντικό, κάτι πάρα πολύ σημαντικό.
Κοίταξε, είναι και μια κινητήριος δύναμη. Καταρχάς, δεν βαριέσαι, δεν ρουτινιάζεις, νιώθεις ότι κάνεις συνεχώς καινούργια πράγματα, και μαθαίνεις πράγματα από εκεί που δεν το περιμένεις. Κάνεις, ας πούμε, ένα μάθημα με τα πεντάχρονα και τα εξάχρονα, τα οποία προσπαθείς να τα μυήσεις σε αυτό που λέμε θέατρο ή αυτοσχεδιασμό, και σε εκπλήσσουνε μερικές φορές τόσο ευχάριστα, δηλαδή βλέπεις πράγματα που η δική σου φαντασία μπορεί να μην έφτανε ποτέ να τα σκεφτεί.
Γι’ αυτό σου λέω είναι ευλογία. Δηλαδή, με κρατάει πάντα σε εγρήγορση, μου δίνει χαρά. Την αγαπάω πολύ τη δουλειά μου. Μου δίνει μεγάλη χαρά. Γι’ αυτό την ευγνωμονώ την κυρία Γιαννοπούλου. Γιατί με πίεσε, και τελικά δέχτηκα.
Και, δέχτηκα, και τελικά διδάσκω εδώ στα θεατρικά τμήματα του Δήμου Φυλής από το 2000 μέχρι σήμερα. Δηλαδή, 23 χρόνια.
Δε σκεφτήκατε ποτέ, πριν φτιαχτεί η σκηνή, να έρθετε εδώ στο Ζεφύρι; Δε σκεφτήκατε να φτιάξετε μια σκηνή εδώ;
Όχι. Θα σου πω γιατί. Γιατί εγώ δουλεύω εδώ με ερασιτέχνες, δηλαδή έχω μαθητές κάθε ηλικίας, από 5 μέχρι 75 ετών, έχω τμήματα παιδικά, εφηβικά, ενηλίκων, αλλά είναι όλοι οι άνθρωποι αυτοί ερασιτέχνες. Δεν είναι ότι δουλεύουν για να βγάλουν κάποιο έσοδο, από την ενασχόλησή τους με το θέατρο.
Οπότε, και όντας έτσι απόμερα, και με τη φήμη που έχει το Ζεφύρι, θα ήταν πάρα πολύ ριψοκίνδυνο να πω ότι θα κάνω κάτι τέτοιο εδώ. Δηλαδή να προσελκύσεις κόσμο στο Ζεφύρι, σε μια θεατρική σκηνή. Βέβαια, εκτός από τη θεατρική σκηνή του Δήμου εδώ – γιατί πριν φτιαχτεί, φιλοξενούμασταν σε διάφορους χώρους. Στο πνευματικό κέντρο, σε αίθουσες σχολείων κτλ. για να δουλεύουμε – υπάρχει και μια σκηνή του συναδέλφου ηθοποιού κυρίου Χριστόφορου Ζήκα, η οποία δυστυχώς, μια λειτουργεί, μια δε λειτουργεί. Ήταν βασικά σαν βάση, γιατί, από ό,τι ξέρω, ο κύριος Ζήκας έκανε και περιοδείες, έκανε και τέτοια πράγματα. Το είχε σαν βάση εδώ.
Αλλά είναι γενικά μια δύσκολη περιοχή, κακά τα ψέματα. Οπότε, δεν είχα μπει καθόλου σε αυτή τη διαδικασία, και ακριβώς επειδή, στα τμήματα δουλεύω με ερασιτέχνες, και όχι με επαγγελματίες, δεν είχα μπει καθόλου σε αυτή τη λογική.
Θέλω να πούμε τώρα, ότι εσείς είσαστε απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Πως είναι να σπουδάζετε σε μια τέτοια σχολή;
Λοιπόν. Σε αυτή τη σχολή, πήγα από σπόντα. Δεν έδωσα σε καμία άλλη σχολή, αλλά τι εννοώ πήγα από σπόντα. Δούλευα τότε στο ραδιόφωνο, στο Δημοτικό ραδιόφωνο των 10 Δήμων της Δυτικής Αττικής…
Τον Δίαυλο 10.
Τον Δίαυλο 10 ναι. Ήταν τότε στο ξεκίνημα της Δημοτικής ραδιοφωνίας. Είχα μέσα μου το μικρόβιο του θεάτρου, και από πιτσιρίκι ακόμα, γιατί εδώ με τα του δήμου, πάντα ασχολιόμουν, και σε πιο νεαρή ηλικία. Και για καλή μου τύχη, με παρότρυνε τότε ένας φίλος δημοσιογράφος, ο Χρήστος ο Χαραλαμπόπουλος – που δεν είναι πια μαζί μας δυστυχώς – να πάω να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Είχα μια φοβία. Δε το είχα πολυσκεφτεί η αλήθεια είναι. Ασχολιόμουν με το ραδιόφωνο, δούλευα πάρα πολύ με σπικάζ και τέτοια πράγματα, και ενώ το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, δεν σκεφτόμουν να το τολμήσω.
Μέχρι που ο φίλος μου ο Χρήστος πήγε και έκανε μια αίτηση αντί για μένα στο Θέατρο Τέχνης, και μου το έφερε σαν τετελεσμένο γεγονός. Μου είπε: “Λοιπόν, σου έχω κάνει την αίτηση, δίνεις εξετάσεις σε 10 μέρες, πήγαινε να δώσεις εξετάσεις”. Και έτσι πήγα στο Θέατρο Τέχνης.
Στο Θέατρο Τέχνης δίναμε, τότε, στις εξετάσεις μας δύο μονολόγους, ένα ποίημα, ένα τραγούδι, και δίναμε και κάποιες γραπτές, θεωρητικές, εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού, για να μπορούμε να μπούμε στη σχολή.
Και παρόλα αυτά, τελειώσαμε 3 χρόνια στη δραματική σχολή, ξαναδώσαμε εξετάσεις, περάσαμε εξετάσεις και από το Υπουργείο Πολιτισμού για να είναι έγκυρο το πτυχίο μας, και τώρα έχουμε ένα πολύ ωραίο πτυχίο, που είναι αντίστοιχο του λυκείου. Οπότε εγώ είμαι δις απόφοιτη λυκείου αυτή τη στιγμή. Έχω δύο απολυτήρια που ισούνται με το απολυτήριο λυκείου.
Ας ανοίξουμε μια παρένθεση. Ένα σχόλιο για αυτό το ζήτημα;
Τι να πω. Είχε γίνει, και παραμένει πολύ μεγάλο ζήτημα. Θεωρώ ότι είναι μια τρομερή υποτίμηση για το επάγγελμά μας. Εμείς, έτσι κι αλλιώς, οι ηθοποιοί, τα πτυχία που παίρναμε, δεν εξισωνόταν ποτέ με ένα πτυχίο πανεπιστημιακού επιπέδου. Η εξίσωση του, αν θέλεις, ήταν με το πτυχίο μιας σχολής αντίστοιχης των ΤΕΙ.
Δεν είναι δηλαδή ότι διεκδικούσαμε να έχουμε πτυχίο πανεπιστημιακού επιπέδου, και δεν μας ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Αλλά το να πέφτει από αυτό το επίπεδο το πτυχίο, και να ισούται με ένα πτυχίο λυκείου, αντιλαμβάνεσαι ότι ενώ έχεις κάνει τόσο κόπο, τόσα χρόνια σπουδών, έχεις δώσει και έχεις ξαναδώσει εξετάσεις, έχεις πάρει μια εξειδίκευση, και αυτό δεν αναγνωρίζεται πουθενά, θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον προσβλητικό και υποτιμητικό για το επάγγελμα μας.
Πάντως, οι γονείς σας, σάς στήριξαν σε αυτό;
Ο μπαμπάς μου δε ζούσε τότε. Τον έχασα σε πολύ νεαρή ηλικία. Ήμουν 17 χρονών όταν τον έχασα. Η μαμά μου ήταν λίγο προκατειλημμένη είναι η αλήθεια. Φοβήθηκε. Αλλά επειδή ήμουν πολύ χειραφετημένη, με την έννοια ότι δούλευα, ήμουν ανεξάρτητη – πολλές φορές χρειαζόταν να στηρίξω και το σπίτι και την οικογένεια, γιατί ήμουν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά – δεν είχε και μεγάλα περιθώρια αντίδρασης (γέλια).
Παρότι δηλαδή φοβόταν στην αρχή, και ήταν προκατειλημμένη, δε μπορούσε να αντιδράσει και πολύ. Και η αλήθεια είναι ότι στην πορεία ένιωσε πολύ περήφανη για τη δουλειά μου. Δηλαδή, μπορεί στην αρχή να φοβήθηκε, αλλά νομίζω ότι η πορεία την αποζημίωσε. Φαινόταν πολύ περήφανη μετά για όσα έκανα.
Θα σας αναφέρω κάποιες παραστάσεις που έχετε συμμετάσχει στη σχολή. Είναι για παράδειγμα: Η Ιφιγένεια Εν Αυλίδι, οι Τρωάδες, τα Ραβδιά των Τυφλών…
Τι μου πες τώρα. Παράσταση σταθμός η “Ιφιγένεια Εν Αυλίδι”. Πρωτοέπαιξα σαν μαθήτρια, μόλις είχα τελειώσει το 1ο έτος. Και έκτοτε, για 10 χρόνια συνεχόμενα, δούλευα στο Θέατρο Τέχνης.
Μιας και είπαμε για τη συγκεκριμένη παράσταση, αρχικά, ξεχωρίζετε κάποια παράσταση;
Τις αγάπησα όλες. Όλες τις παραστάσεις που έκανα στο Θέατρο Τέχνης. Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στο Αρχαίο Δράμα. Ακόμη έχω, εξακολουθώ να έχω, και επειδή έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στο Αρχαίο Δράμα, και επειδή “Η Ιφιγένεια Εν Αυλίδι” ήταν η πρώτη παράσταση που έκανα, την επανέλαβα κάποια στιγμή αργότερα, όταν ξανανέβηκε πάλι σε σκηνοθεσία του κυρίου Γιώργου Λαζάνη, μπορώ να πω ότι είναι μια παράσταση που για μένα είναι σταθμός, και την αγαπάω τρομερά.
Αγάπησα πάρα πολύ βέβαια και τους “Βατράχους” του Αριστοφάνη, που έκανα με τον κύριο Κουγιουμτζή.
Μου δίνετε πάρα πολύ ωραία πάσα, γιατί έχετε συνεργαστεί με τον κύριο Κουγιουμτζή, που ήταν σκηνοθέτης και συνεργάτης του κυρίου Κάρολου Κουν. Πως ήταν η συνεργασία;
Καταρχάς να πω ότι εγώ, δυστυχώς, δεν πρόλαβα τον Κάρολο Κουν. Είχε πεθάνει την προηγούμενη χρονιά, πριν μπω εγώ στη σχολή. Δεν τον πρόλαβα για πολύ λίγο δυστυχώς, το λέω με μεγάλο καημό.
Αλλά, ήταν τόσο έντονο το αποτύπωμά του στο θέατρο, και οι μαθητές του και συνεχιστές του – ο κύριος Λαζάνης, ο κύριος Κουγιουμτζής, η κυρία Πιττακή, η κυρία Γέρου – ήτανε τόσο πιστοί στο να συνεχίσουν την διδασκαλία του, που ήταν σαν να είναι παρών στα μαθήματα. Πραγματικά.
Καλό αυτό νομίζω.
Ναι. Ήταν να σαν είναι παρών ο Κάρολος Κουν. Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά το χαμό του, και ήτανε όλα πολύ νωπά, και ήταν όλοι τόσο πιστοί και δοσμένοι σε αυτό το πράγμα, που ήταν σαν να υπάρχει και ο Κάρολος Κουν στη σχολή.
Ήταν σαν ένα είδος πρόκλησης αυτό ας πούμε; Να συνεχιστεί το έργο του;
Θεωρώ πως ναι, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είχαν την ευλογία να δουλέψουνε με έναν, πραγματικά, σπουδαίο θεατράνθρωπο. Από τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης έχουν περάσει οι μισοί Έλληνες ηθοποιοί. Και οι άλλοι μισοί, βέβαια, από το Εθνικό Θέατρο. Έχει αφήσει το στίγμα του, ο Κάρολος Κουν, στο Ελληνικό θέατρο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, που πήγε με πάρα πολλές παραστάσεις, είναι δηλαδή ένας άνθρωπος ο οποίος τιμά την ιστορία του Ελληνικού θεάτρου.
Οπότε, θεωρώ ότι και οι ίδιοι, ασπάζονταν πλήρως την άποψη του, απέναντι στο θέατρο. Και φυσικά, θέλανε να το συνεχίσουν.
Θα σας αναφέρω κάποια ονόματα που έχετε συνεργαστεί. Θα αναφέρω τον μεγάλο Γιάννη Βόγλη, τον Χρήστο Λούλη, τη Μυρτώ Αλικάκη. Αλήθεια, πως ήταν συνεργασία γενικά;
Καταρχάς να πω για τον κύριο Βόγλη, ότι ήτανε ο ορισμός του τζέντλεμαν. Ήτανε ο απόλυτος κύριος. Ήταν ένας άνθρωπος τόσο δοτικός στις συνεργασίες του, μας τιμούσε πολύ το να δουλεύουμε μαζί του, γιατί ήταν τόσο δοτικός, χάριζε απλόχερα στους νέους ηθοποιούς, στους νέους συνεργάτες, τους θεωρούσε ισότιμους του, τους τιμούσε πολύ.
Ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος. Έχω μόνο καλές αναμνήσεις. Και από τη συνεργασία, και επειδή είχαμε περάσει και χρόνο μαζί στις περιοδείες, να φάμε, να πιούμε, τον συναναστράφηκα δηλαδή και σε ιδιωτικές στιγμές, έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ένας κύριος. Ένας κύριος.
Με τη Μυρτούλα, την Μυρτώ την Αλικάκη, υπήρξαμε πάρα πολύ φίλες, κάναμε πάρα πολύ παρέα, για πολλά χρόνια. Έχουμε χαθεί τα τελευταία χρόνια, γιατί έχουμε τραβήξει διαφορετικούς δρόμους, αλλά την αγαπώ και την εκτιμώ πάρα πολύ.
Έχουμε περάσει πολύ ωραία μαζί. Χρόνια ανέμελα, έτσι νεανικά. Έχουμε διασκεδάσει μαζί, έχουμε γελάσει μαζί, έχουμε κλάψει μαζί, έχουμε δουλέψει μαζί.
Όπως και με την Μαρία την Πρωτόπαππα, που είναι από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στο χώρο. Την εκτιμώ απεριόριστα, όχι μόνο σαν ηθοποιό αλλά και σαν άνθρωπο. Είναι και κουμπάρα μου, γιατί μου έχει βαφτίσει την μεγάλη μου κόρη, οπότε έχουμε και αυτό το είδος δεσμού.
Αλήθεια, υπάρχει κάποιος ηθοποιός που θα θέλατε να συνεργαστείτε;
Κοίταξε Βασίλη μου, εγώ τα τελευταία χρόνια έχω αφοσιωθεί πλήρως στη δουλειά που κάνω εδώ. Έχω πολλά χρόνια να παίξω δηλαδή στο θέατρο, έχω αφοσιωθεί στη διδασκαλία, και η αλήθεια είναι ότι μου τρώει πολύ χρόνο, και πολλή ενέργεια αυτό, γιατί έχω πάρα πολλούς μαθητές, πάρα πολλά τμήματα, είμαι ολομόναχη, στηρίζω τα τμήματα του Δήμου Φυλής ολομόναχη, και δεν το κυνηγάω πια.
Εσείς θα θέλατε κάποια στιγμή…
Ε ναι, κοίταξε, είναι στιγμές που μου λείπει. Μου καλύπτει πάρα πολύ μεγάλα κενά η διδασκαλία και η σκηνοθεσία, αλλά είναι στιγμές που μου λείπει, βεβαίως. Μου λείπει και το να παίξω, γιατί σαν ηθοποιός ξεκίνησα.
Δεν το κυνηγάω λόγω φόρτου εργασίας να σου πω περισσότερο. Είναι πάρα πολλή η ευθύνη που έχω εδώ απέναντι στα τμήματα, και στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι.
Θα σου πω απλά ότι, όταν ξεκίνησα την προσπάθεια μου, τότε το 2000, με το ζόρι είχαμε μαζέψει 30 παιδιά για να στελεχώσουμε ένα τμήμα, να ξεκινήσουμε. Αυτή τη στιγμή έχω στα τμήματα γύρω στα 180 άτομα. Παιδιά, έφηβους και ενήλικες.
Αντιλαμβάνεσαι το φόρτο δουλειάς που έχω, και την ευθύνη που έχω.
Είχαμε πει και στην αρχή για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε. Θέλω να αναφέρω ότι δεν είχε σκηνή ο Δήμος. Μου είχατε πει ότι χρειάστηκε να πάτε σε διάφορους χώρους…
Για πολλά χρόνια φιλοξενούμασταν. Η αίθουσα του πνευματικού κέντρου, η οποία είναι μια αίθουσα που φιλοξενεί και άλλες δραστηριότητες, δεν πληροί καμία προϋπόθεση απολύτως για να κάνεις θέατρο…
Εντάξει εννοείται.
Ε ναι. Είναι μια τζαμαρία γύρω γύρω, με πολύ κακό ήχο, χωρίς υποδομές, χωρίς φώτα, χωρίς ήχο σωστό. Αλλά αυτό το χώρο είχαμε, εκεί δουλεύαμε. Στη πορεία δούλεψα για κάποια χρόνια, ως φιλοξενούμενη, σε αίθουσες σχολείων. Απ’ τη στιγμή που ο Δήμος μας δεν είχε κάτι που θα μπορούσε να φιλοξενούσε τη δουλειά μας.
Παρόλα αυτά, ήταν ωραία χρόνια, γιατί όσο υστερούσαμε σε χώρο, τόσο υπερτερούσαμε σε διάθεση, κέφι, μεράκι και αγάπη για το θέατρο. Οπότε, ήταν ωραία χρόνια, και κάναμε πραγματικά πολύ ωραίες δουλειές, πολύ ωραίες παραστάσεις όλα αυτά τα χρόνια.
Βέβαια, είναι μια ευλογία που έχουμε επιτέλους ένα χώρο, έτσι; Δε το συζητώ. Πηγαίναμε ως καλεσμένοι με πολιτιστική ανταλλαγή σε άλλους Δήμους, γύρω τριγύρω. Πηγαίναμε στο Ίλιον, στο Περιστέρι – που έχει και πάρα πολλές σκηνές – στο Δήμο Πεύκης – που έχει ένα καταπληκτικό θέατρο. Γενικά, στους Αγίους Αναργύρους, βλέπαμε ότι όλοι έχουν χώρους που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν μια θεατρική παράσταση, κι ήμασταν οι μόνοι που δεν είχαμε.
Και επιτέλους, εδέησε και κάποια στιγμή μέσα στη καραντίνα. Ήταν ιδέα του κυρίου Γιώργου Μαυροειδή, του προέδρου του Πολιτισμικού Οργανισμού. Και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό. Και εγώ, και όλοι όσοι είμαστε στα τμήματα. Και μάλιστα, ο ίδιος επέμενε να φτιαχτεί η σκηνή στο Ζεφύρι, γιατί, όπως χαρακτηριστικά μου είπε τότε: “Εκεί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύεις, εκεί είναι η μαγιά αυτή, που έχεις δημιουργήσει τόσα χρόνια, από το 2000 μέχρι τώρα”
Και παρότι το κέντρο του Δήμου Φυλής είναι, θεωρητικά, τα Άνω Λιόσια, εκείνος επέμενε να το φτιάξουμε εδώ. Και είχε βέβαια δίκιο. Και εγώ συμφωνούσα μαζί του, απλά με ξάφνιασε η απόφασή του αυτή. Και πραγματικά τον ευγνωμονώ, γιατί φτιάξαμε ένα χώρο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μια σκηνή, αντίστοιχη στους υπόλοιπους Δήμους, ακόμα και από μια επαγγελματική σκηνή.
Και συνεχώς προσθέτουμε, βάζουμε καινούργια πράγματα. Συνεχώς την εμπλουτίζουμε.
Αναφέραμε και λίγο πριν, ότι εσείς διδάσκετε σε τρία τμήματα…
Για την ακρίβεια έχω 7 τμήματα, τα οποία θα γίνουν 8 σύντομα, γιατί έχουν αυξηθεί πάρα πολύ τα άτομα που συμμετέχουν, και δεν χωράμε πλέον. Δηλαδή, έχω 2 παιδικά, που αφορούν ηλικίες έξι, εφτά, οκτώ χρονών, άλλα δύο παιδικά που αφορούν τις ηλικίες δέκα, έντεκα, δώδεκα, έχω το τμήμα των εφήβων, που αυτή τη στιγμή έχει 40 παιδιά, το οποίο θα πρέπει να το χωρίσω, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να το διαχειριστείς, παρότι τα παιδιά αυτά είναι πολύ ώριμα, και συνεργάζονται πάρα πολύ καλά.
Πέρυσι ας πούμε, το τμήμα είχε 30 παιδιά, και τολμώ να πω ότι συνεργαζόμασταν καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο τμήμα, γιατί ήτανε απόλυτα συνειδητοποιημένοι για το τι κάνουν, και δοσμένοι πάρα πολύ. Αλλά τώρα έχει αυξηθεί ακόμη παραπάνω. Λογικά θα τους χωρίσω.
Υπάρχει το τμήμα των ενηλίκων, υπάρχει το θεατρικό εργαστήρι, που το λειτουργούμε από πέρυσι. Λειτουργεί κάθε Δευτέρα για ανθρώπους που δεν έχουν ξανά ασχοληθεί με το θέατρο, και θέλουν να έρθουν σε επαφή με αυτό το αντικείμενο, και να πάρουν κάποιες βάσεις στο θεατρικό εργαστήρι. Δουλεύουμε πολύ με την ορθοφωνία, με τον αυτοσχεδιασμό.
Πέρυσι δουλέψαμε πάνω στο Αρχαίο Δράμα, παράλληλα με όλα αυτά. Φέτος έχω σκοπό να κινηθούμε σε δρόμους κωμικούς. Θα ξεκινήσουμε από το Αττικό δράμα, και θα φτάσουμε μέχρι τον Σαίξπηρ, με το θεατρικό εργαστήρι.
Μου δίνετε πολύ ωραία πάσα. Θα αναφέρω κάποιες παραστάσεις που έχετε ανεβάσει. Για παράδειγμα έχετε ανεβάσει το “Φον Δημητράκης” του Δημήτρη Ψαθά, τις “Τρωάδες”, και “Ο Μικρός Πρίγκιπας“. Αλήθεια, πως γίνεται η επιλογή των παραστάσεων;
Κοίταξε. Με τα παιδιά είναι λίγο διαφορετικό από ό,τι με τους ενήλικες. Γιατί, όταν δουλεύεις με παιδιά, πρέπει να δουλέψουν όλα τα παιδιά, να έχουν όλοι αντικείμενο, δε μπορείς να κάνεις μια επιλογή ας το πούμε έτσι. Οπότε, το μέλημά μου είναι να βρίσκω παραστάσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον των παιδιών, αλλά μου δημιουργούν και μένα ένα ενδιαφέρον να φτιάξω ένα αποτέλεσμα που μπορεί να έχω φανταστεί. Προσπαθώ να είναι συνήθως παραστάσεις που να έχουν να περάσουν μηνύματα στα παιδιά, δε θέλω να τους δίνω έτοιμο αποτέλεσμα.
Θέλω τα παιδιά να μπορούν να αυτοσχεδιάζουν τα ίδια, να τους δίνω εγώ κάποια ερεθίσματα, και να αυτοσχεδιάζουν τα ίδια, να πειραματίζονται, και να βγάζουμε κάθε φορά διαφορετικά πράγματα. Και επίσης, προσπαθώ να είναι και παραστάσεις που να έχουν πληθώρα ρόλων, για να μπορώ να δώσω ρόλους σε όλα τα παιδιά.
Είτε μοιράζοντάς τους, είτε… εν πάσει περιπτώσει, δε θα ανέβαζα ποτέ μια παράσταση που, όταν έχω ένα τμήμα 25 παιδιών ας πούμε, δε θα ανέβαζα ποτέ μια παράσταση που έχει πέντε ρόλους όπως αντιλαμβάνεσαι. Εκεί η λογική, λοιπόν, είναι διαφορετική.
Με τους ενήλικες είναι πάλι διαφορετική η λογική, γιατί οι ενήλικες μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι μια παράσταση, ας πούμε, έχει μόνο γυναικείους ρόλους. Παραδείγματος χάρη, όταν παίξαμε “Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα” του Λόρκα, ήξεραν οι άντρες, μέλη της θεατρικής ομάδας, ότι εκείνη τη χρονιά είχαν ρεπό. Δουλεύαμε μόνο γυναίκες (γέλια).
Βεβαίως, βοηθούσαν, παρακολουθούσαν πρόβες, βοηθούσαν σε άλλα πράγματα, αλλά δεν έπαιξαν εκείνη τη χρονιά. Αυτό δε μπορείς να το κάνεις με τα παιδικά τμήματα, οπότε η λογική είναι τελείως διαφορετική. Με τους ενήλικες, λοιπόν, προσπαθώ, συνήθως, να βρίσκω έργα που να με εξιτάρουν είτε συναισθηματικά, είτε αυτό που λέμε στη γλώσσα τη δική μας, να κάνουνε ένα κλικ μέσα μου. Να με βάζουν και μένα σε ένα τρυπάκι να θέλω να δοκιμάσω να κάνω καινούργια πράγματα.
Ας πούμε, τι θέλω να πω. Έχουμε δουλέψει Αρχαίο Δράμα με τους ενήλικες. Έχουμε δουλέψει αρχαία κωμωδία, έχουμε δουλέψει κωμωδία εποχής Commedia Dell Arte, όταν δουλέψαμε τον “Υπηρέτη Δύο Αφεντάδων“. Πέρυσι, δούλεψα με τους ενήλικες Πιραντέλλο, που δεν είχαμε ξανακάνει ποτέ.
Όπως και μια αμερικάνικη κωμωδία, αστυνομική, το “Black Out”, η οποία θα επαναληφθεί μέσα στον επόμενο μήνα. Ήταν ένα είδος θεάτρου που δεν είχαμε κάνει ποτέ με την ομάδα. Και ήτανε μια πρόκληση για μας, να δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι καινούργιο, με τελείως διαφορετικές προϋποθέσεις, τελείως διαφορετική οπτική από ό,τι σε όλες τις άλλες παραστάσεις.
Πάντως, τι θα συμβουλεύατε τα παιδιά που θέλουν να ξεκινήσουν το θέατρο; Που τελειώνουν το λύκειο και θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με το θέατρο;
Επειδή έχω τέτοια παιδιά, που κατά καιρούς βοηθάω και στην προετοιμασία τους, αυτό που συμβουλεύω τα παιδιά είναι, αν αγαπάνε πάρα πολύ το θέατρο, να το κυνηγήσουν με όλη τους τη δύναμη. Τους προειδοποιώ για τις δυσκολίες που θα συναντήσουν, γιατί είναι ένας πάρα πολύ δύσκολος χώρος, είναι ένας χώρος που κρύβει και παγίδες, και κινδύνους, είναι πάρα πολύ δύσκολος γιατί υπάρχει πάρα πολύς ανταγωνισμός, έχει πάρα πολύ μεγάλη ανεργία, βγαίνουν πάρα πολλοί καινούργιοι ηθοποιοί κάθε χρόνο.
Οπότε, εγώ σαν δασκάλα – και σαν μάνα, γιατί μπαίνει και το μητρικό ένστικτο μέσα σε όλο αυτό – αλλά και σαν δασκάλα έχω καθήκον να ενημερώσω τα παιδιά για όλα αυτά. Από ‘κει και πέρα, όμως, αυτό που τους συμβουλεύω είναι, αν το αγαπάνε πραγματικά πολύ, να το κυνηγήσουνε με όλη τους τη δύναμη, γιατί ποτέ δε ξέρεις. Οι συγκυρίες, ακόμα και η τύχη – γιατί δεν αρκεί να είσαι καλός, να έχεις ταλέντο, έτσι; – οι συγκυρίες, η τύχη, τι θα σου φέρουν στο δρόμο σου, και μπορεί να έχεις πραγματικά το άστρο, και να κάνεις σπουδαία πράγματα.
Όμως, τους λέω και το εξής: να είναι προετοιμασμένοι για όλες αυτές τις δυσκολίες, και να έχουν εναλλακτικές λύσεις. Έχω δει πάρα πολλούς φίλους ηθοποιούς, να μένουν άνεργοι για πάρα πολύ καιρό, να κάνουν επαγγέλματα που τους κάνουν δυστυχισμένους, μόνο και μόνο για να επιβιώσουνε.
Έχασα συνάδελφο, ο οποίος, απογοητευμένος επειδή δεν έβρισκε για αρκετά χρόνια δουλειά, δυστυχώς αφαίρεσε τη ζωή του. Όπως καταλαβαίνεις, δε μπορούμε να ζούμε σε ένα ροζ σύννεφο, και να λέμε: “Α, ωραία, λάμψη, θέατρο, τηλεόραση, αναγνωρισιμότητα, τι ωραία όλα αυτά”. Ναι, πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά υπάρχει και η μαύρη πλευρά, η σκοτεινή πλευρά από πίσω.
Πρέπει να τα ξέρουν, λοιπόν, αυτά τα παιδιά, να είναι προετοιμασμένα. Αν το αγαπάνε πραγματικά, και δεν είναι απλά ματαιοδοξία, να το κυνηγήσουνε με πολλή αγάπη, με πολύ μεράκι, με πολύ πείσμα, αλλά να έχουν εναλλακτικές. Για να μπορούν και να μην κάνουν υποχωρήσεις, έτσι; Πάνω σε αυτό που αγαπάνε. Είναι πολύ σημαντικό.
Πως ξεκινήσατε τη μεταγλώττιση;
Να σου πω πως ξεκίνησα. Πάλι λίγο έτσι από σπόντα ξεκίνησα στη μεταγλώττιση. Γιατί δούλευα τότε, παράλληλα με τη σχολή που σπούδαζα, δούλευα και στο ραδιόφωνο γιατί, δεν είχα τα προς το ζην για να μπορώ να πληρώνω τη σχολή μου, έτσι; Και είχα μάθει έτσι κι αλλιώς να δουλεύω από πολύ νεαρή ηλικία. Δούλευα στο ραδιόφωνο, και δεν είχα χρόνο να κυνηγήσω άλλα πράγματα, πέραν της σχολής.
Η σχολή ήταν πάρα πολύ αυστηρή, σε σχέση με το τι κάνουμε εκτός σχολής. Δηλαδή, δεν μας επέτρεπε να κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από θέατρο. Θυμάμαι, κάποια στιγμή, χαρακτηριστικά τον καθηγητή μου, τον Γιώργο τον Λαζάνη τον αείμνηστο, ο οποίος με κάλεσε στο γραφείο του. Πήγα τρέμοντας, γιατί ήμουνα και μαθήτρια, και είχαμε ένα δέος απίστευτο απέναντι στον Γιώργο τον Λαζάνη, για να με επιπλήξει, γιατί έμαθε ότι δούλευα στο ραδιόφωνο.
Του εξήγησα ότι δεν είχα άλλη λύση, ότι καταγόμουνα από μια οικογένεια σχετικά φτωχή. Δε θα μπορούσα να πληρώνω ούτε τα δίδακτρα στη σχολή αν δε δούλευα. Ότι παρόλα αυτά, κρατούσα πολύ χαμηλούς τόνους, δεν έκανα πράγματα που έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου στο θέατρο. Δεν τα συσχέτιζα, δηλαδή, καθόλου αυτά τα δύο.
Ήταν τόσο αυστηροί, που αν ανακάλυπταν ότι κάνεις κάτι εκτός θεάτρου, δηλαδή αν ανακάλυπταν ότι επιχειρείς να κάνεις κάτι στην τηλεόραση ας πούμε, σε έδιωχναν απ’ τη σχολή, χωρίς δεύτερη συζήτηση. Δε το συζητώ. Όταν ήσουν στο Θέατρο Τέχνης, έκανες θέατρο και μόνο θέατρο. Τίποτα άλλο.
Κάποια στιγμή, τελειώνοντας τη σχολή λοιπόν, κάποιες φίλες – συναδέλφισσες – μου είπαν ότι γίνεται μια οντισιόν για ηθοποιούς, σε σχέση με τη μεταγλώττιση. Εγώ δεν είχα ιδέα. Δεν ήξερα τίποτα. Δεν ήξερα πως το κάνεις, δεν ήξερα τι είναι όλο αυτό, τίποτα.
Πήγα σε ένα στούντιο, λοιπόν, στα Εξάρχεια. Έκανα ένα μικρό demo, μπήκα στα βαθιά κατευθείαν, με χώσανε μέσα σε ένα στούντιο, μου δώσανε και ένα κείμενο. Χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα, μου λένε: “Να, αυτό κάνε, σημείωσε αυτό το ρόλο, αυτό θα κάνεις, δοκίμασε και αυτό”.
Στο Κάντυ Κάντυ ήταν;
Η πρώτη μου συνεργασία ήταν στη Χάιντι. Έκανα την φίλη της Χάιντι στο αναπηρικό αμαξίδιο! (γέλια).
Έκανα διάφορες φωνούλες εκεί, δοκίμασα διάφορες φωνές τέλος πάντων, και έτσι κάπως ξεκίνησα.
Ένα θα σου πω. Ότι οι φίλες μου, που με παρότρυναν να πάμε, δε συνέχισαν. Δεν κάνανε πράγματα. Εγώ, όμως, που πήγα από σπόντα, έμεινα, και συνέχισα, και έκανα πάρα πολλά, για πάρα πολλά χρόνια μεταγλώττιση.
Ήταν εύκολη η μετάβαση απ’ τη σκηνή στη μεταγλώττιση;
Για μένα ήτανε. Είναι πολύ διασκεδαστική η μεταγλώττιση. Δεν είναι για όλους τους ηθοποιούς. Δε κάνει για όλους τους ηθοποιούς η μεταγλώττιση, γιατί πρέπει να έχεις τρομερή ετοιμότητα. Να μπαινοβγαίνεις στους ρόλους με απίστευτη γρηγοράδα. Πολλές φορές αναγκαζόμασταν, θυμάμαι, να κάνουμε διάλογο με τον εαυτό μας.
Οι συνθήκες στα ελληνικά στούντιο μεταγλώττισης, είναι λίγο καταδρομικές. Δηλαδή, μπαίνεις, παίρνεις το κείμενο, μπαίνεις, μπορεί να μην έχεις προλάβει καν να σημειώσεις τι ρόλους κάνεις. Μπαίνεις και δουλεύεις ασταμάτητα για ώρες.
Δεν έχει καμία σχέση με τη μεταγλώττιση στις ταινίες, που είναι λίγο προσεγμένη η δουλειά, κάνεις κάποιες πρόβες κτλ. Ούτε βέβαια με τους ρόλους όπως αποδίδονται στις σειρές τις παιδικές ή στις ταινίες κινουμένων σχεδίων, από τους ηθοποιούς που τους πρωτοπαίζουν τους ρόλους, έτσι; Γιατί εκεί γίνεται η εντελώς αντίστροφη διαδικασία. Δηλαδή, παίρνει το κείμενο ο ηθοποιός στα χέρια του, δουλεύει το ρόλο, τον φτάνει, τον ολοκληρώνει.
Αποδίδει το χαρακτήρα όπως εκείνος νομίζει, και μετά, έρχονται οι άνθρωποι που θα δουλέψουν πάνω σε αυτό που έχει κάνει ο ηθοποιός σαν φωνή, για να φτιάξουν το σκίτσο, και να το ταιριάξουν πάνω στη φωνή.
Εμείς κάνουμε την αντίστροφη δουλειά, και την κάνουμε, αλήθεια σου λέω, εντελώς καταδρομικά. Αλλά είναι και μια δουλειά, που είναι τρομερά διασκεδαστική.
Γελάς πάρα πολύ στο στούντιο όταν ηχογραφείς, ειδικά όταν έχεις την τύχη να δουλέψεις και με άλλους συναδέλφους, – γιατί μερικές φορές δουλεύεις και μόνος σου, είναι λίγο πιο μοναχικό. Αλλά όταν έχεις την τύχη να δουλέψεις με άλλους συναδέλφους, όπως έκανα εγώ ας πούμε στον Μπομπ Σφουγγαράκη – περνάγαμε καταπληκτικά, τι να σου πω.
Γελάγαμε τόσο πολύ, που πολλές φορές αναγκαζόμασταν να σταματήσουμε επειδή γελάγαμε. Πέφταμε κάτω απ’ τα γέλια. Και μ’ αυτό που βλέπαμε στην οθόνη, αλλά και με τις αντιδράσεις μεταξύ μας.
Θα ανοίξω μια παρένθεση. Είχε αναφέρει ο Άλκης Ζερβός…
Ο αγαπημένος Άλκης…
…Ο αγαπημένος Άλκης Ζερβός, ένα ευτράπελο. Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη, ότι ήταν μέχρι τις 3 η ώρα τη νύχτα τέλος πάντων, και τελειώνατε…
Ναι ναι, απίστευτες ώρες.
…Και κάτι έγινε, κάποιος γέλασε νομίζω, και αναγκαστήκατε να ξαναγυρίσετε το επεισόδιο απ’ την αρχή. Και πρέπει να ήταν ο κύριος Μασμανίδης νομίζω σκηνοθέτης τότε…
…Ο οποίος είναι και λίγος αυστηρός σκηνοθέτης εδώ που τα λέμε ο κύριος Μασμανίδης. Δεν είναι ό,τι να’ ναι (γέλια).
…Αλλά είχα διαβάσει αυτό το ευτράπελο.
Ναι, συμβαίνουν και αυτά. Εννοείται ότι, αν γίνει κάποιο λάθος σταματάς, κόβεις, και το ξαναπαίρνεις απ’ την αρχή κτλ., έτσι; Δε μπορεί να πάει, αλίμονο, χωρίς πολλές πρόβες και χωρίς να είσαι προετοιμασμένος. Δε μπορεί να πάει σερί η ηχογράφηση, αλίμονο.
Πάντως, υπάρχουν διαφορές στο πως προετοιμάζεται ένας ηθοποιός του θεάτρου, με το πως θα προετοιμαστεί για μια μεταγλώττιση;
Τεράστιες! Τεράστιες. Δηλαδή, καλείσαι στο θέατρο να κάνεις ένα ρόλο, μπαίνεις σε ένα κλίμα, ξεκινάς μαλακά μαλακά και ωραία με την ανάγνωση του κειμένου, κάθεστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι, διαβάζετε, συζητάτε, αναλύετε τους ρόλους, και λίγο λίγο χτίζεις αυτό το πράγμα, με πολλή υπομονή, με πολύ κόπο. Βρίσκεις τα βήματα του ρόλου, το πως θα κινηθεί, το πως θα περπατήσει, το πως θα μιλήσει, το πως θα αντιδράσει.
Είναι τελείως αντίθετη διαδικασία στη μεταγλώττιση. Σου είπα, οι συνθήκες είναι: χτυπάμε, τελειώνουμε. Δεν έχει προετοιμασία, συνήθως, δεν έχει τίποτα. Μπαίνεις μέσα, τα ρίχνεις όπως λέμε και εμείς, και φεύγεις.
Όμως, για να φτάσεις να το κάνεις αυτό, για να μπορείς να το κάνεις αυτό στη μεταγλώττιση, πρέπει να έχεις συσσωρευμένη μια εμπειρία σαν ηθοποιός. Δε μπορείς να το κάνεις, δηλαδή, αν δεν έχεις μια εμπειρία σαν ηθοποιός πάνω σε κάποιους ρόλους. Ή αν δεν έχεις δουλέψει με τη φωνή σου, αν δεν έχεις δουλέψει με τις αντιδράσεις σου.
Θα κληθείς να γελάσεις ξαφνικά, θα κληθείς να κλάψεις. Αν δεν έχεις μια εμπειρία συμπυκνωμένη, δε μπορείς να το κάνεις αυτό.
Έχετε αγαπημένο ρόλο;
Κοίταξε, αγάπησα πολύ τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Αγάπησα πολύ την κυρία Παφ. Αγάπησα πάρα πολύ την Σάντυ. Αλλά μου αρέσανε κι άλλες σειρές που δεν είχανε πολύ μεγάλη απήχηση. Ας πούμε, μου άρεσε πάρα πολύ “Η Πριγκίπισσα του Νείλου“.
Μου άρεσε πάρα πολύ “Ο Κοκκινογένης”, που έκανα την κόρη του Κοκκινογένη! (γέλια).
Μου άρεσε πάρα πολύ ένα τελείως άλλου κλίματος κινούμενο, το “Happy Hippo”, που έκανα ένα μικρό ιπποποταμάκι. Ήτανε μια πολύ πολύ ωραία σειρά, πολύ γλυκιά, που απευθυνόταν σε παιδάκια, βέβαια, μικρότερης ηλικίας.
Πιο απαιτητικός ρόλος;
Δεν είχα ιδιαίτερες δυσκολίες με κάποιο ρόλο, δε συνάντησα ιδιαίτερες δυσκολίες. Εκεί που δυσκολευόμαστε συνήθως, είναι όταν πρέπει να κάνουμε τη μετάβαση από τον ένα ρόλο στον άλλο. Δηλαδή, μπορεί να έχω διάλογο μεταξύ της Σάντυ και της κυρίας Παφ, και να πρέπει πολύ γρήγορα να κάνω τη μετάβαση. Εκεί λίγο, πραγματικά, η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεσαι.
Ή, μπορεί να έχει πάρα πολλούς ρόλους μέσα το επεισόδιο, και να χρειαστεί να κάνεις και κάποια παιδιά. Να χρειαστεί να κάνεις και κάποιους άντρες, να χρειαστεί να κάνεις και κάποιες υπέργηρες κυρίες. Ε, εκεί εντάξει, υπάρχουν κάποιες μικρές δυσκολίες, αλλά τις ξεπερνάς. Δεν είναι κάτι τρομερό.
Είναι μια πολύ διασκεδαστική δουλειά. Πάρα πολύ διασκεδαστική δουλειά. Μπορεί να είναι κουραστική δηλαδή, αλλά περνάς πάρα πολύ ωραία στην ηχογράφηση.
Πάντως, ξέρω ότι έχετε ερμηνεύσει και τραγούδια σε σειρές…
Έχω μια σχετικά καλή φωνή, σωστή φωνή, και στο θέατρο είχα την τύχη να τραγουδήσω αρκετά τραγούδια, και να συνεργαστώ με φοβερούς συνθέτες: με τον κύριο Θάνο Μικρούτσικο, με τον κύριο Κηπουργό, με τον Χρήστο το Λεοντή – έχει και τώρα σύντομα μια συναυλία -, είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί τους στο θέατρο, και να ερμηνεύσω τραγούδια τους, και είμαι πάρα πολύ τυχερή.
Αυτό ήθελα να ρωτήσω. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτό που λέμε πρόζα, και τραγούδι στη μεταγλώττιση;
Ε ναι, το τραγούδι πρέπει να το δουλέψεις λίγο παραπάνω. Δηλαδή, στη πρόζα, μπορείς να αυτοσχεδιάσεις λίγο πολύ. Να προσθέσεις μια λέξη δική σου, να αφαιρέσεις μια λέξη, και αυτά όλα στον αέρα έτσι; Δηλαδή, τελευταία στιγμή, σώζαμε, βλέπαμε ότι τελειώνει, κλείνει το στόμα του, έπρεπε να το σώσουμε, αφαιρούσαμε μια λέξη στον αέρα.
Οι μεταγλωττιστές είμαστε, πραγματικά, αλεξιπτωτιστές. Είμαστε κομάντο.
Αλλά στο τραγούδι, ε έπρεπε να κάνεις μια μικρή πρόβα, έπρεπε λιγάκι να το προετοιμάσεις. Δε γινόταν διαφορετικά.
Θυμάμαι σε ένα επεισόδιο του Μπομπ Σφουγγαράκη, ότι έπρεπε να κάνω την Pink!
Στο “Αλήθεια ή Τετράγωνο;”
Ναι!
Έχω χρόνια να το δω…
Τέλος πάντων, ήταν ένα σοκ για μένα το ότι έπρεπε να ερμηνεύσω ένα τραγούδι της Pink. Δηλαδή, οκ, είπαμε (γέλια).
Ήταν ένα σοκ αυτό, ναι.
Το ανέφερα, γιατί ένα τραγούδι πχ, ήταν το “Θα ‘Θελα να ‘μουν στο Τέξας”.
Ε εντάξει, όταν σου λέω πρόβες, μη φανταστείς ότι κάναμε τίποτα τρομερές πρόβες. Το ακούγαμε μια, δυο, τρεις φορές, το δοκιμάζαμε. Αυτή ήταν η πρόβα. Δεν είχαμε το περιθώριο να κάνουμε πάρα πολλά πράγματα. Δεν είχαμε κανένα μουσικό μαζί μας, να μας μυήσει στις νότες, μη φανταστείς.
Και πάντα, βέβαια, στο τραγούδι, εντάξει, οκ, να ακολουθείς τις νότες, αλλά πρέπει να μη χάσεις και το χαρακτήρα, έτσι; Δηλαδή, το τραγούδι δε μπορώ να το πω εγώ, η Στέλλα. Θα πρέπει να το πει η Σάντυ. Εκεί είναι η δυσκολία.
Πάντως, επειδή λέμε για τον Μπομπ, θα μείνω λίγο εδώ. Σαν σειρά, συνεχίζει να έχει φανατικό κοινό μέχρι και σήμερα. Εσείς περιμένατε να έχει τέτοια απήχηση;
Όταν το έκανα, όχι. Παρόλο που εμείς διασκεδάζαμε τρομερά μέσα στο στούντιο. Σου λέω ότι γελάγαμε απίστευτα με τους συναδέλφους εκεί. Με τον Ντίνο τον Σούτη, τον Άλκη τον Ζερβό, γελάγαμε απίστευτα όταν κάναμε τη μεταγλώττιση.
Δηλαδή, το χιούμορ που έχει ο Μπομπ Σφουγγαράκης, άγγιζε εμάς τους ενήλικες πάρα πολύ. Και έχει και φανατικό ενήλικο κοινό, έτσι; Όχι μόνο παιδικό.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι, τότε, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για την επιτυχία του. Δε ξέραμε ότι θα κάνει τόση επιτυχία. Όχι. Δε το ‘χαμε συνειδητοποιήσει.
Όταν, εν τέλει, είδατε ότι κάτι γίνεται και στην Ελλάδα, πως σας φάνηκε αυτό;
Κοίταξε, εντάξει, μας χαροποιεί πάντα το γεγονός ότι μια σειρά, στην οποία συμμετέχουμε, κάνει επιτυχία. Δεν αλλάζει κάτι στον τρόπο δουλειάς μας όμως.
Πάντως, πως νιώθετε που παιδιά έχουν μεγαλώσει με τη φωνή σας;
Δε το συνειδητοποιώ πολύ να σου πω την αλήθεια. Δε ξέρω. Δε το ‘χω συνειδητοποιήσει πολύ. Εδώ καμιά φορά οι μαθητές μου μού λένε: “κυρία, κάνε μας αυτή τη φωνή, κάντε μας αυτή τη φωνή”. Με βάζουνε, καμιά φορά, να τους κάνω το χατίρι, και ενθουσιάζονται, η αλήθεια είναι αυτή.
Δε το ‘χω συνειδητοποιήσει πολύ.
Πάντως, να πούμε ότι η 7η σεζόν του Μπομπ, ήταν τελευταία σας στη σειρά, αλλά και η τελευταία σας γενικά στη μεταγλώττιση. Τι σας οδήγησε στο να αφήσετε τη μεταγλώττιση;
Δε με οδήγησε κάτι στο να αφήσω τη μεταγλώττιση, οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που την άφησα. Γιατί ένα δυο στούντιο, με τα οποία εγώ συνεργαζόμουν, έκλεισαν, σταμάτησαν να λειτουργούν, και μετά εγώ δεν είχα τις επαφές με άλλα στούντιο. Έμπλεξα εδώ πάρα πολύ με τη δουλειά, ήταν τόσο απαιτητικό το ωράριο μου εδώ, που δεν είχα και το περιθώριο να το κυνηγήσω περισσότερο.
Δεν ήταν, δηλαδή, ότι το έκανα σκόπιμα. Ήταν οι συγκυρίες τέτοιες.
Σας έχει λείψει καθόλου;
Πολύ. Μου έχει λείψει πολύ, όπως μου ‘χει λείψει και το να κάνω κάποια στιγμή ένα ρόλο στο θέατρο. Δηλαδή, να μη διδάξω, μόνο, και να σκηνοθετήσω, αλλά να κάνω κι ένα ρόλο.
(Επιμέλεια βίντεο: Βασίλης Αλεξίου)
Ποια παράσταση θα ανεβάσετε φέτος;
Θα ξεκινήσω, καταρχάς, τώρα μέσα στον Οκτώβρη, στα τέλη του Οκτώβρη ή αρχές Νοέμβρη, θα κάνουμε μια επανάληψη στο “Black Out”. Είχε τρομερή επιτυχία αυτή η παράσταση, δε ξέρω πως και γιατί, μη με ρωτήσεις. Είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας.
Επειδή είναι πιο, ας το πούμε, σύγχρονη; Είναι πιο σύγχρονο το έργο; Και η ματιά με την οποία εμείς το είδαμε. Αλλά και αυτό καθαυτώ, αυτό το έργο είναι πιο σύγχρονο. Επειδή έχει μια δράση, και κάποια αποτελέσματα που έρχονται, σιγά σιγά, έχει μια δράση που χτίζεται σιγά σιγά, με αποτέλεσμα να κρατά συνέχεια τον θεατή σε εγρήγορση; Δε ξέρω.
Είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας, δηλαδή όσες παραστάσεις κάναμε, δεν έπεφτε καρφίτσα. Αναγκαζόμασταν να προσθέτουμε ό,τι καρέκλες έχουμε και δεν έχουμε. Παίρναμε μέχρι και από τα καμαρίνια να προσθέσουμε στο χώρο, φαντάσου.
Και τώρα, η αλήθεια είναι ότι θα ξεκινήσω με αυτό, δηλαδή θα κάνω κάποιες πρόβες μέσα στον Οκτώβρη, για να γίνει η επανάληψη του “Black Out”, και να κλείσουμε πια και μ’ αυτόν τον κύκλο. Γιατί υπάρχει κόσμος που, παρότι κάναμε αρκετές παραστάσεις, δεν το ‘χει καταφέρει να το δει ακόμη, και μας το ζητάει, οπότε θα το ξανανεβάσουμε για μια ή δυο φορές. Θα ξανακάνουμε μια ή δυο παραστάσεις.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλήξει τι θα κάνω. Μόλις τώρα ξεκίνησε η χρονιά, τα τμήματα ακόμη είναι λίγο ρευστά, δεν έχουν οριστικοποιηθεί, ας το πούμε έτσι. Διαβάζω διάφορα, πάντοτε διαβάζω έτσι κι αλλιώς. Πάντα ψάχνω πράγματα που να με κεντρίζουν και μένα, και να είναι λίγο διαφορετικά από όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Θα δούμε.
Κάποια στιγμή, θέλω πολύ να ανεβάσω και Αμερικάνικο θέατρο – Μίλλερ, Τένεσι Ουίλιαμς – που δεν έχουμε κάνει ας πούμε μέχρι τώρα. Θα δούμε, θα δούμε. Δε ξέρω. Όλα είναι ρευστά. Όλα είναι ανοιχτά. Δε μπορώ να σου απαντήσω, με το χέρι στην καρδιά, γιατί δεν έχω αποφασίσει ακόμη.
Ευχαριστούμε θερμά την κ. Νικολοθανάση, για τη φιλοξενία στη Θεατρική Σκηνή του Δήμου Φυλής.
