Ο Παναγιώτης Γκίκας θεωρεί ότι η ομορφιά της λογοτεχνίας είναι η δύναμή της να μας εντάσσει κάπου ,ακόμη κι αν στη ζωή μας νιώθουμε διαφορετικοί. Οι λογοτεχνικοί ήρωες και τα προβλήματά τους μας βοηθούν να διαχειριστούμε ευκολότερα τα δικά μας προβλήματα και μας κάνουν να συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν είναι το τέλος του κόσμου και πως για όλα υπάρχει λύση.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Πιστεύετε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν φανατικοί αναγνώστες διηγημάτων;
Δεν το γνωρίζω. Δεν ξέρω τις αναγνωστικές τάσεις του κοινού, τα βιβλία της χρονιάς, τις λίστες με τα ευπώλητα και θα προτιμούσα οι αναγνώστες να είναι νηφάλιοι και όχι φανατικοί.
Τι σας έδωσε έμπνευση για να ξεκινήσετε τη συγγραφή του βιβλίου σας;
Η σύντροφός μου είχε βαρεθεί να διαβάζει σκέψεις, ποιήματα και μικρές ιστορίες σε σκόρπια τετράδια και ημερολόγια και μου είπε πως πρέπει να σταματήσω τις βλακείες και να γράψω ένα βιβλίο. Όταν, κάποιος που αγαπάς, σου δίνει μια τέτοια εντολή, δεν έχεις παρά να υπακούσεις.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα του βιβλίου «Ιστορίες από τη Δυτική ανατολή»;
Έγραψα την πρώτη ιστορία σε ένα απόγευμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς ανάλυση και χωρίς να ξέρω τι θέλω να πω. Ακολούθησε ένα όργιο από σκελετούς, σκελετούς σκελετών, κρυφά νοήματα και υπόγειες συνδέσεις σε ιστορίες που δεν έχω γράψει και άλλες τέτοιες αηδίες, οπότε αποφάσισα να τα πετάξω και να κάνω ό,τι έκανα στην πρώτη ιστορία.
Θα θέλατε να μας εξηγήσετε τον τίτλο του βιβλίου σας, τι σας ώθησε να ονομάσετε έτσι τη συλλογή διηγημάτων σας;
Δυτική Ανατολή είναι η Ελλάδα. Μια χώρα που άνηκε για αιώνες στον Οθωμανικό – Αραβικό κόσμο, μέχρι που αποκόπηκε βίαια για να συναντήσει έναν ήδη ώριμο Δυτικό κόσμο, που της ήταν παντελώς άγνωστος. Ο ήρωας του βιβλίου, που έχει μεγαλώσει με μια δυτική κουλτούρα στη μουσική, στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο έρχεται σε σύγκρουση με την βαθιά ριζωμένη ανατολίτικη κουλτούρα που τον περιβάλλει και προσπαθεί να εξηγήσει, να προσδιορίσει και να ανασχηματίσει τον χώρο για να μπορέσει να ανθίσει.
Πιστεύετε ότι ο συγγραφέας έρχεται πολλές φορές σε σύγκρουση με τις ιδέες του και τις αντιλήψεις του;
Πιστεύω πως τα βιβλία είναι πάντοτε πιο έξυπνα από τους συγγραφείς τους. Οι ιδεοληψίες και οι αντιλήψεις μας δεν έχουν καμία σημασία. Στο τέλος, όσο και αν προσπαθούμε να κρυφτούμε, θα εμφανιστεί στη σελίδα ακριβώς αυτό που είμαστε.
Πόσο σας έχουν επηρεάσει οι προσωπικές σας απόψεις στη συγγραφή των βιβλίων σας;
Θεωρώ πως ο στόχος ενός βιβλίου και κάθε έργου τέχνης, είναι η συγκίνηση και για να επιτευχθεί η συγκίνηση θα πρέπει να υπάρξει πρώτα η κατάλληλη ατμόσφαιρα. Μπορώ να εκφράσω, να υποστηρίξω και να υποκριθώ οποιαδήποτε άποψη, αν αυτό εξυπηρετεί στο να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα που θέλω.
Ποιος είναι ο Παναγιώτης Γκίκας;
Κάποιος που χρωστάει, το όνομά του, την καταγωγή του, την ελευθερία του. Ένας ρόλος που πρέπει να αποδοθεί με συνέπεια, αυτοσυγκράτηση και συναισθηματική ακρίβεια. Όλα όσα δεν είμαι εγώ.
Ο Παναγιώτης Γκίκας βρίσκεται ως πρωταγωνιστής σε κάποιο από τα διηγήματά σας;
Όχι. Ο ήρωας του βιβλίου είναι μία κατασκευή. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, το ύφος της γλώσσας, όλα είναι εκεί για να διατηρηθεί η ψευδαίσθηση της οικειότητας. Είναι μια τεχνική που χρησιμοποιούν συγγραφείς όπως ο Χάμσουν, ο Σελίν, ο Φάντε και ο Μπουκόβσκι. Καταργεί τον παντεπόπτη, αμέτοχο αφηγητή και βάζει τον αναγνώστη μέσα στο κεφάλι του δράστη, συνυπεύθυνο και συνένοχο.
Μουσική ή συγγραφή; Τι σας ηρεμεί και σας ολοκληρώνει περισσότερο;
Ευτυχώς, ζούμε σε έναν κόσμο που δεν χρειάζεται να διαλέξω. Δεν υπάρχει διαχωρισμός μέσα μου. Η μουσική είναι λόγος και ο λόγος μουσική. Όταν χρειάζεται να αποκωδικοποιήσω ένα τραγούδι, την μελωδία, την αρμονία και τον ρυθμό του, η φράση που χρησιμοποιώ είναι, «πρέπει να το διαβάσω». Και όταν γράφω, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ο ρυθμός και η μελωδία των προτάσεων.
Έχετε σκοπό να ασχοληθείτε και με τα άλλα είδη του λόγου, όπως για παράδειγμα το μυθιστόρημα ή και το επόμενο σας βιβλίο θα είναι πάλι διηγήματα;
Είναι μια ερώτηση που μου κάνουν συχνά. Υποθέτω πως από πίσω της υπάρχει η επιθυμία και η προσταγή, «γράψε κάτι μεγαλύτερο». Οπότε, πιστός στον χαρακτήρα μου που κάνει πάντα το αντίθετο από αυτό που περιμένουν οι άλλοι, το πιθανότερο είναι να ξαναγράψω διηγήματα. Ή τώρα που το δήλωσα, να πρέπει να αναιρέσω τις προσδοκίες και να γράψω φιλοσοφικό δοκίμιο, μεταφυσικό ταξιδιωτικό οδηγό ή συνταγές μαγειρικής για αυτούς που υποφέρουν από απώλεια γεύσης.
«Ιστορίες από τη Δυτική Ανατολή» είναι ο τίτλος της συλλογής διηγημάτων του Παναγιώτη Γκίκα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Οπισθόφυλλο
«Της χάιδεψα το πρόσωπο λίγο αμήχανα. Ήταν σαν άγριο θηρίο σε κλουβί. Με κοίταζε σαν να ήθελε να μου κόψει τη σάρκα σε μικρά κομματάκια. Ένιωθα να ζαλίζομαι. Ήθελα να το βάλω στα πόδια. Βυθιζόμουν ολοένα και περισσότερο μέσα στον εαυτό μου. “Δεν θα με φιλήσεις;” άκουσα τη φωνή της σαν να έρχεται από μακριά. Έβγαλα το κεφάλι μου στην επιφάνεια και έσκυψα να τη φιλήσω. Τραβήχτηκε ανεπαίσθητα, σαν να μπήκε ανάμεσά μας ένα σύννεφο. Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. Άγγιξα τα μαλλιά της για πρώτη φορά. Γύρισε το πρόσωπό της σ’ εμένα και είδα πως ήταν δακρυσμένη. “Μ’ αγαπάς;” ακούστηκε σαν ψίθυρος».
Μια συλλογή διηγημάτων για τον έρωτα, τη φιλία, τον θάνατο και τη φωτεινή πλευρά της απόγνωσης, στα χρόνια της ψηφιακής απομόνωσης.
Παναγιώτης Γκίκας
Ο Παναγιώτης Γκίκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Ζει, αναπνέει και εργάζεται ως μουσικός. Η συλλογή διηγημάτων «Ιστορίες από τη Δυτική Ανατολή» είναι το πρώτο του βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Τίτλος: Ιστορίες από τη Δυτική Ανατολή
Συγγραφέας: Παναγιώτης Γκίκας
Σελίδες: 124
Διαστάσεις: 14×21
Τιμή: 12 €
ΙSBN 978 618 85053 8 4
Ημερ. κυκλοφορίας: 2/2022
Κωδικός: 228
