Η Μαρίνα Πετροπούλου πάντα έγραφε,στην αρχή κρυφά,αργότερα φανερά.
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι είχε πει ότι «Ο μόνος όρος για το δικαίωμα στη δημιουργία είναι η πίστη στην κλίση σου, η ετοιμότητα να υπηρετείς και η άρνηση να συμβιβαστείς»και η Μαρίνα Πετροπούλου το τήρησε.
Η Μαρίνα Πετροπούλου πιστεύει στον εαυτό της,αγαπά τη λογοτεχνία και μιλά στη καρδιά των αναγνωστών χωρίς βαρύγδουπες φράσεις.Η πρόσφατη μεταγραφή της στο «ΠΕΔΙΟ – ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», μέχρι στιγμής της έχει δώσει χαρά, ασφάλεια, εμπιστοσύνη και χαμόγελο,όπως δηλώνει.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό maxmag μας μίλησε για τη λογοτεχνία και το νέο της βιβλίο “παράθυρο ανοιχτό”.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Αλήθεια, θυμάσαι Μαρίνα, πως ξεκίνησε το ταξίδι σου στον κόσμο της λογοτεχνίας; Ποια ήταν τα πρώτα σου αναγνώσματα;
Θυμάμαι πως έγραφα, πάντα έγραφα. Στην αρχή ποιήματα, μετά διηγήματα αλλά και τις σκέψεις μου, το θυμό μου και ό,τι με ενοχλούσε και θεωρούσα άδικο. Όλα αυτά βέβαια και χωρίς εξήγηση, τα έσκιζα, ίσως για να μην τα διαβάσει άλλος ή γιατί δεν τα θεωρούσα αξιόλογα. Κάπου στο γυμνάσιο και με τη βοήθεια του πατέρα μου που ήξερε από λογοτεχνία, ξεκίνησα όπως όλα τα παιδιά με τον Μενέλαο Λουντέμη και συνέχισα με πιο απαιτητικά αναγνώσματα. Μερικά από αυτά που με έκαναν να αγαπήσω το βιβλίο ήταν «το όραμα του Αλέξη Φερά” της Λαμπαδαρίδου, το «πέρα απ´ το ανθρώπινο» του Νίκου Αθανασιάδη και η «επικίνδυνη συμπόνοια» του Τσβάιχ, Λάτρευα και λατρεύω τον Τσβάιχ.
Τα βιβλία σου έχουν πολύ ωραία εξώφυλλα και τίτλους. Πως τα επιλέγεις;
Τα εξώφυλλα είναι ιδέες δικές μου ή των εκδοτών μου αλλά οι τίτλοι είναι πάντα δικοί μου. Δεν μου αρέσουν οι βαρύγδουπες λέξεις εντυπώσεων γι’ αυτό και διαλέγω μια απλή, κατανοητή ή υπαινικτική φράση, βγαλμένη πάντα απ´το βιβλίο μου.
Πώς αποφάσισες να μπεις στον χώρο της λογοτεχνίας;
Δεν το αποφάσισα εγώ αλλά η καλή μου τύχη. Ένας αγαπημένος φίλος που του εμπιστεύτηκα ένα από δύο βιβλία που είχα ολοκληρώσει, με έφερε σε επαφή με έναν εκδότη και σε δύο μήνες είχαν εκδοθεί και τα δύο. Τότε, ένα από αυτά, το «σαν γλυκό του κουταλιού”, έγινε τηλεοπτική σειρά και όλα πήραν τον δρόμο τους.
Η ιστορία σου διαδραματίζεται στην Αθήνα και στο Ντουμπάι. Προσωπικά, βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι διαδραματίζεται στο εξωτερικό. Πώς έγινε αυτή η επιλογή;
Για τη ροή του βιβλίου χρειαζόμουν μια μεγάλη φυγή σε τόπο που κάποιος μπορεί να κάνει μια καινούρια αρχή. Η επιθυμία μου να περάσω με απλό τρόπο το χαρακτηριστικό της ηρωίδας να είναι εναντίον της όποιας διαφορετικότητας ή ρατσισμού, την έφερα στην Αραβία, εκεί που οι διαφορές είναι πιο έντονες και σε περισσότερες μορφές ζωής.
Αντιμετώπισες κάποια δυσκολία στη προσπάθεια έκδοσης του βιβλίου σου;
Όχι, καμία και ποτέ. Μετά από είκοσι βιβλία, οι εκδότες με καλοδέχονται και νιώθω τη ζεστή αγκαλιά και τη φροντίδα που οι συγγραφείς έχουν ανάγκη σα μικρά παιδιά. Η πρόσφατη μεταγραφή μου στο «ΠΕΔΙΟ – ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», μέχρι στιγμής μου έχει δώσει χαρά, ασφάλεια, εμπιστοσύνη και χαμόγελο.
Πώς βλέπεις τα πράγματα στον εκδοτικό χώρο σε σχέση με τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς. Πιστεύεις πως δίνονται ευκαιρίες στους νέους συγγραφείς; Το αναγνωστικό κοινό τους προτιμά;
Μάλλον σκοτεινό και δύσκολο. Ακόμα και εάν δίνονται ευκαιρίες σε νέους συγγραφείς, δεν υπάρχει πια η στήριξη, η προβολή αλλά και το αναγνωστικό κοινό που για χάρη της τεχνολογίας έχει γυρίσει την πλάτη στο βιβλίο. Εγώ θα πρότεινα λιγότερες εκδόσεις, πιο έντονο ενδιαφέρον και πιο προσεγμένη επιλογή. Το θέμα δεν είναι τα πολλά αλλά τα καλά βιβλία.
Η αλήθεια είναι πως ένας νέος συγγραφέας, ακόμη και αν δεν βρει άμεση στήριξη, αν το έργο του αγαπηθεί μπορεί να γίνει γνωστό μέσα από τα social media, και χώρους όπως το Maxmag. Εσένα σε έχει βοηθήσει; Σου αρέσει η άμεση επαφή με τον αναγνώστη;
Και βέβαια μπορεί να γίνει γνωστό και είναι θαυμαστή και αποτελεσματική η προσπάθεια των social media, όμως δεν αρκεί. Εκείνη η υπέροχη προβολή του «από στόμα σε στόμα» δεν υπάρχει πια όπως δεν υπάρχει και ο τύπος, η τηλεόραση, η σοβαρή βιβλιοκριτική και γενικά το ενδιαφέρον του κοινού για το βιβλίο.
Τι θα ήθελες να αισθανθεί ο αναγνώστης κλείνοντας το βιβλίο σου;
Θα ήθελα να έχει περάσει καλά, να μην έχει ερωτηματικά και να έχει συναντήσει έστω και σε μια αράδα κάτι απ´ τον εαυτό του. Αυτή η μικρή επαφή συγγραφέα και αναγνώστη, είναι η μαγική στιγμή της λογοτεχνίας.
Ετοιμάζεις κάτι νέο συγγραφικά;
Ναι, και βρίσκομαι κάπου στη μέση. Όταν έρθει η δική του ώρα, εύχομαι να συναντηθούμε ξανά.
Τέλος, θα ήθελα να πεις κάτι, -ο,τιδήποτε θέλεις εσύ!- στους αναγνώστες του Maxmag.gr
Θα ήθελα να ευχηθώ υγεία και να τους συμβουλεύσω να διαβάζουν για τον εαυτό τους. Τις γνώσεις, τις μνήμες, το σκάλισμα των συναισθημάτων και το άνοιγμα του μυαλού δεν έχει βρεθεί ποτέ μέσο να το πετυχαίνει όσο το βιβλίο. Τέλος, το να ακολουθεί κανείς πιστά το maxmag.gr και τις προτάσεις του, προσφέρει όπως και σε εμένα μια γλυκιά και ταυτόχρονα σοβαρή και χρήσιμη συνήθεια.
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Μαρίνα Πετροπούλου για το φωτογραφικό υλικό.
