Η Κύπρια συγγραφέας, Μαρία Ιωάννου καταγράφει τη γυναικεία πραγματικότητα και αφηγείται τις ιστορίες της. Με αφορμή την έκδοση του νέου της βιβλίου “Η γυναίκα που αγάπησα” από τις εκδόσεις Ελκυστής μίλησε στο Maxmag για όλα εκείνα που μια γυναίκα ίσως διστάζει να πει δυνατά. Μίλησε για τη γυναίκα που αγωνίζεται, που θυμώνει και αγαπά ταυτόχρονα, τη γυναίκα που μπορεί να συναντήσεις στο δρόμο ή εκείνη που μένει στο διπλανό διαμέρισμα, για όλες εκείνες τις γυναίκες που έχουν αγαπήσει και αγαπηθεί. Η συγγραφέας μας μίλησε για τις εμπειρίες που βίωσε η ίδια και στάθηκαν η δύναμη να γράψει το νέο της βιβλίο. Φύση αισιόδοξη, η Μαρία Ιωάννου διηγείται την ίδια τη ζωή και μας θυμίζει την ανάγκη να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε ακόμη και για αυτά που μοιάζουν ακατόρθωτα.
Μαρία Ιωάννου, σε ευχαριστούμε!
Επιμέλεια συνέντευξης: Ιωάννα Ιωαννίδου
Κυρία Ιωάννου, με σπουδές στη Φιλοσοφική και αργότερα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών, γράφατε από μικρή ιστορίες που έχουν να πουν κάτι; Πως θα περιγράφατε αυτή την πορεία;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Ναι, γράφω από παιδί. Ήμουν ένα παράξενο για τους άλλους παιδί και συχνά με περιθωριοποιούσαν. Έβρισκα διέξοδο στο διάβασμα λοιπόν, στο διάβασμα και το γράψιμο. Αγαπούσα και συνεχίζω να αγαπάω τα βιβλία, τη μυρωδιά του χαρτιού ενώ παράλληλα έγραφα τις δικές μου ιστοριούλες. Μαζί με εμένα λοιπόν, μεγάλωσαν και αυτές και με ακολουθούν. Είναι πια όχι μέρος της ζωής μου αλλά η ζωή μου.
Το νεότερο βιβλίο σας «Η γυναίκα που αγάπησα» από τις εκδόσεις Ελκυστής μιλάει για έντεκα γυναίκες, καθεμία με τη δική της ιστορία που όμως μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, τους ιδίους φόβους που γελούν και πονούν με πάθος. Μιλήστε μας για αυτό.
Αφορμή για αυτό το βιβλίο στάθηκε προσωπικό μου βίωμα. Ήταν το έναυσμα για να κοιτάξω μέσα μου αλλά και γύρω μου. Να δω τη μάνα, τη φίλη, τη γειτόνισσα. Να κοιτάξω πίσω από τις κλειστές πόρτες. Είναι λοιπόν, οι ιστορίες αφανών γυναικών που είναι δίπλα μας. Τα κορίτσια της συγγνώμης που ίσως δεν τους ρίχνεις δεύτερη ματιά, που λέει και το τραγούδι.
Ένα βιβλίο λοιπόν, γραμμένο από μια γυναίκα για τις όλες τις γυναίκες εκεί έξω ή μήπως και για τους άνδρες;
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες, αλλά ελπίζω και εύχομαι να διαβαστεί και από άνδρες.
Ποια γυναίκα θαυμάζετε, αυτή που έχει αγαπηθεί ή έχει περισσότερο αγαπήσει;
Μα αυτή που έχει αγαπήσει βεβαίως. Θα σου πω κάτι που έχει γράψει ένας Κύπριος ποιητής, ο Κώστας Μόντης, “Περίεργο πράγμα η καρδιά, όσο τη σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις”. Είμαι λοιπόν, και εγώ αδιόρθωτη. Ζω για να αγαπώ και θαυμάζω όχι μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες που πρώτα αγαπούν. Εξάλλου για να αγαπηθεί κάποιος αληθινά θα πρέπει να αγαπήσει. Όχι βέβαια σαν πάρε δώσε.
Η αγάπη σας για τις γυναίκες είναι ολοφάνερη στο βιβλίο «Η γυναίκα που αγάπησα». Πείτε μας, είστε αισιόδοξη ως άνθρωπος, διατηρείτε το “happy end” στο μυαλό σας;
Πάντα αισιόδοξη. Ό,τι και εάν συμβαίνει, ψάχνω να βρω χρώμα στο μαύρο. Και αν δεν βρω, το βάζω μόνη μου. Για εμένα είναι στάση ζωής να μετουσιώνω το αρνητικό σε θετικό.
Έχετε μιλήσει ανοιχτά για τη βία που υπάρχει γύρω μας και έχετε πάρει ενεργή θέση κατά της γυναικείας κακοποίησης. Μάλιστα στις ημέρες του εγκλεισμού ποστάρατε σχετικό βίντεο στο προσωπικό σας προφίλ στο Facebook. Παρατηρείτε μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση γι’ αυτό το ζήτημα;
Έχω συνειδητοποιήσει ότι έχει μεγάλη δύναμη η φωνή μας. Σε ό,τι αφορά το θέμα της βίας κατά των γυναικών, ναι, ασχολούμαι ενεργά και προσπαθώ όχι μόνο να μιλήσω για ό,τι έχω βιώσει αλλά να γίνω η φωνή και όσων δεν μπορούν να μιλήσουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Ευτυχώς, το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι φωνές και γίνονται κάποια πράγματα. Η βία, η κακοποίηση, οι γυναικοκτονίες είναι καθημερινά φαινόμενα. Είναι κάτι που αφορά όλους μας.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν όλο και περισσότερες φωνές διάσημων γυναικών, κυρίως του Hollywood, που μιλούν για την κακοποίηση που έχουν δεχτεί κάποια στιγμή στη ζωή τους. Σε εθνικό επίπεδο, πιστεύετε ότι είμαστε μακριά από μια αντίστοιχη δημόσια παραδοχή;
Έχουμε αρχίσει να μιλάμε, να οργανωνόμαστε, να απαιτούμε να ληφθούν μέτρα. Σίγουρα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο είμαστε πίσω. Θεωρείται ακόμη ταμπού να μιλήσει μια γυναίκα γιατί έτσι της έχουν μάθει, γιατί ίσως δεν θα βρει ανταπόκριση. Παρόλα αυτά προχωράμε, διεκδικούμε το αυτονόητο. Το δικαίωμα στη ζωή. Τη δική μας ζωή.
Αν κοιτούσατε τις γυναίκες στα μάτια όπως κοιτάτε τις ηρωίδες σας, τι συμβουλή θα τι δίνατε; Τι να αγαπήσουν από τον εαυτό τους και τι να αφήσουν πίσω τους;
Θα τις έλεγα να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους, στον καθρέφτη της ψυχής τους και να αγαπήσουν τον εαυτό τους. Να αφήσουν τα πρέπει, το τι ζητάνε από αυτές οι άλλοι να είναι. Απλά να είναι ο εαυτός τους. Ο μοναδικός και όμορφος εαυτός τους.
Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν ανήκουν στην προσωπική συλλογή της συγγραφέως Μαρία Ιωάννου.
