Η κυρία Λένα Μαντά αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για την Ελληνική λογοτεχνία. Με είκοσι βιβλία στο ενεργητικό της, τα οποία έχουν πουλήσει περισσότερα από 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα, κάποια να έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες, δυο από αυτά να έχουν μεταφερθεί στην μικρή οθόνη, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Μια γυναίκα που έχει μια μοναδική σχέση με το κοινό της που την ακολουθεί πιστά. Που δεν έχει προκαλέσει ποτέ το κοινό αυτό με τα γραφόμενα και τα λεγόμενα της. Μας μιλά για το νέο της βιβλίο το πράσινο φόρεμά , για τα στοιχεία που πρέπει να έχει κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με την συγγραφή και μας διαβεβαιώνει πως η ζωή όπως και η φαντασία της είναι ανεξάντλητη. Κυρία Λένα Μαντά σας ευχαριστούμε πολύ. Τόσο για την συνέντευξη αυτή, όσο και για τα ταξίδια που μας προσφέρετε.
Το πράσινο φόρεμα όπως και όλα τα βιβλία της κυρίας Λένας Μαντά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
- Κυρία Μαντά, αρχικά να σας ευχαριστήσω πολύ για την συνέντευξη αυτή και να ευχηθώ καλή επιτυχία στο νέο σας βιβλίο, Το πράσινο φόρεμα, που βέβαια θεωρώ δεδομένη. Μιλήστε μας λίγο για το νέο σας βιβλίο. Πως θα το χαρακτηρίζατε;
Το πράσινο φόρεμα, είναι ένα βιβλίο που όπως και όλα τα προηγούμενα που έχω γράψει, περιέχει όλα τα συστατικά που συνθέτουν την ίδια την ζωή. Αγάπη, μίσος, χαρά, λύπη, γέλιο και δάκρυ. Είναι μια ιστορία που σκοπό της έχει να ταξιδέψει τον αναγνώστη από την Αθήνα του 1959 μέχρι το 2018, ενώ το πράσινο φόρεμα διεκδικεί την θέση που δικαιούται….
- Τι ήταν αυτό που σας έκανε να εμπνευστείτε το πράσινο φόρεμα; Και αλήθεια γιατί πράσινο και όχι κάποιο άλλο χρώμα; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός πίσω από το χρώμα;
Η έμπνευση δεν είναι κάτι που εξηγείται, ούτε μπορώ να εντοπίσω από πού προέρχεται κάθε φορά. Όσο για το χρώμα, αναζητώντας το χρώμα που θα «έβαφα» το φόρεμα, συνειδητοποίησα ότι ενώ υπήρχε συμβολισμός για τα άλλα χρώματα, την αγάπη, αυτή που αντέχει μια ζωή, που δεν την σβήνει ο χρόνος, που αφήνει ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή, γι αυτήν, δεν υπήρχε χρώμα! Το λευκό συμβολίζει την αγνότητα, το κόκκινο το πάθος, το κίτρινο το μίσος, την αγάπη; Επέλεξα λοιπόν το πράσινο γιατί είναι το χρώμα της ελπίδας.
- Κυρία Μαντά είστε αρκετά ευαισθητοποιημένη στο θέμα της γυναικείας κακοποίησης , είτε πρόκειται για σωματική είτε για ψυχολογική. Και στο τελευταίο σας βιβλίο όπως και σε άλλα θίγετε το θέμα αυτό. Πως είδατε τις αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό; Νομίζετε ότι πλέον σαν κοινωνία είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε ανοιχτά για αυτό το θέμα ή έχουμε ακόμα αρκετά στερεότυπα να καταρρίψουμε;
Τα στερεότυπα δομήθηκαν αιώνες τώρα και δεν καταρρίπτονται τόσο εύκολα, δυστυχώς. Σημασία έχει όμως να πηγαίνουμε στην σωστή κατεύθυνση και τα στόματα που ευτυχώς άνοιξαν, μας δείχνουν πλέον τον δρόμο που οφείλουμε να βαδίσουμε σαν κοινωνία. Η σιωπή που κάλυπτε ασχήμιες και που έσπασε, θέλω να ελπίζω ότι δεν ήταν πυροτέχνημα που έλαμψε για λίγο. Εύχομαι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, οι φωνές να είναι το ίδιο δυνατές και η τιμωρία του εκάστοτε θύτη παραδειγματική. Γιατί παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν και σε χώρους που τα φώτα της δημοσιότητας δεν τραβούν την προσοχή. Συμβαίνουν και πίσω από κλειστές πόρτες σπιτιών…
- Όλα σας τα βιβλία είναι πολυπρόσωπα. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κτίσετε πολλούς ολοκληρωμένους και διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες;
Όταν γράφεις για ανθρώπους, όταν τους περιγράφεις, πρέπει να μάθεις πρώτα να τους ακούς, να τους κατανοείς και να τους μαθαίνεις. Έτσι, δεν χρειάζεται να «χτίσω» χαρακτήρες. Απλώς τους ανασύρω από την μνήμη μου.
- Το μυστικό της γιαγιάς Μάγδας παρουσιάζεται στο βιβλίο σας με έναν υπέροχο νοσταλγικό τρόπο που θυμίζει παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Πιστεύετε ότι ήταν πιο αγνή η εποχή εκείνη; Πιο αληθινή;
Είχε λιγότερες γνώσεις εκείνη η εποχή και σίγουρα ελάχιστη ενημέρωση. Οι άνθρωποι ήταν πιο ανεπιτήδευτοι. Πιο αληθινή, δεν νομίζω. Πολλά έμεναν στο σκοτάδι γιατί η κοινωνία δεν άντεχε να τα αντικρίσει. Ήταν δύσκολα χρόνια εκείνα, η διαφορετικότητα δεν είχε θέση, ότι απόκλινε από το κοινωνικά αποδεκτό, πετιόταν στον Καιάδα και πολλές ζωές καταστράφηκαν τότε. Τα «πρέπει» αφάνιζαν τα «θέλω». Παρ´ όλα αυτά, εκείνα τα χρόνια είχαν την δίκη τους γοητεία.
- Πιστεύετε ότι η περίοδος της καραντίνας και ο αναγκαστικός εγκλεισμός μας στα σπίτι μας, βοήθησε τον χώρο του βιβλίου;
Ο χώρος του βιβλίου ούτως ή άλλως βάλλεται πανταχόθεν! Οι καραντίνες (γιατί δεν ήταν μια) βοήθησαν κάποιους ν´ ανακαλύψουν την μαγική διεργασία της ανάγνωσης και ελπίζω να μην ξεχάσουν ποτέ τα ταξίδια μυαλού και ψυχής που τους προσφέρθηκαν μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου και να συνεχίσουν την αναγνωστική τους πορεία. Γενικά όμως, μετράμε απώλειες! Βιβλιοπωλεία που αγωνίζονται να ορθοποδήσουν, εκδότες που δίνουν καθημερινό αγώνα να σταθούν στην αγορά, πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς που είδαν το βιβλίο τους να «χάνεται» με κλειστά βιβλιοπωλεία, ακόμα και εν δυνάμει συγγραφείς, που η κλειστή αγορά δεν έφερε την πολυπόθητη θετική απάντηση στο προς αξιολόγηση πόνημά τους. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, η Πολιτεία, έχει αποστρέψει το πρόσωπο της από το βιβλίο…
- Όταν διαβάζετε ένα βιβλίο, σαν αναγνώστης είναι εύκολο να αποβάλετε την ιδιότητα του συγγραφέα; Βλέπετε τα κενά ή τις παραλήψεις; Κάνετε νοερά διορθώσεις;
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο ή ακατόρθωτο, όταν πιάνω στα χέρια μου βιβλίο ομότεχνου, αποποιούμαι της ιδιότητάς μου και γίνομαι αναγνώστρια και μάλιστα ενθουσιώδης! Και σαν αναγνώστρια πλέον, μπορώ να κρίνω ένα βιβλίο στο σύνολό του, να πω αν μου άρεσε ή όχι, αν με κάλυψε ή μου άφησε κενά, αν με άγγιξε.
- Έχετε εκδώσει πλέον 20 βιβλία , που κανένα δεν μοιάζει με κάποιο άλλο. Είναι τελικά η έμπνευση σας ανεξάντλητη;
Η ζωή είναι ανεξάντλητη! Και μαζί, σαφώς και η φαντασία μου. Με κάθε φυλλαράκι που παίρνω από το δέντρο της ζωής, με βοηθό την ζωηρή μου φαντασία, εγώ το κάνω ένα ακόμα δεντράκι. Με αυτή την έννοια, υπάρχουν πολλά…φυλλαράκια ακόμα!
- Υπάρχει κάποιο από τα βιβλία σας που να κατέχει έστω και με μικρή διαφορά μια διαφορετική θέση στην καρδιά σας;
Καθένα τους, έχει μια θέση και δεν ανταγωνίζεται τα υπόλοιπα. Όμως δεν μπορώ να προσπεράσω το Βαλς με δώδεκα θεούς. Είναι το γούρι μου, γιατί με αυτό ξεκίνησε η ευτυχισμένη συνεργασία μου με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μια συνεργασία που εξελίχθηκε σε σχέση ζωής και που σήμερα λέω ότι είναι το δεύτερο σπίτι μου!
- Ποια πιστεύετε ότι είναι τα τρία στοιχεία που πρέπει να έχει κάποιος για να ασχοληθεί με την συγγραφή; Και τι είναι τελικά αυτό που μετράει, το ταλέντο ή η σκληρή δουλειά;
Τα στοιχεία δεν είναι τρία, είναι πολλά και όλα έχουν την σημασία τους. Σαφώς και ο θεμέλιος λίθος είναι μια ζωηρή φαντασία, αλλά μετά ο κατάλογος είναι μακρύς. Καλλιέργεια, μόρφωση, εμπειρίες ζωής, ήθος, διάβασμα, παρατήρηση, υπομονή, επιμονή, αυτοπειθαρχία, πείσμα, αντοχή και μπορώ να γράφω ιδιότητες και χαρακτηριστικά για πολύ ακόμα! Όσο για το ταλέντο από μόνο του δεν φτάνει, αν δεν συνοδεύεται από όλα τα παραπάνω και μαζί σκληρή δουλειά. Τίποτα δεν έρχεται από μόνο του. Και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Λένα Μαντά για το φωτογραφικό υλικό
