Ο Κώστας Ακρίβος είναι ένας συγγραφέας που δεν εφησυχάζει σε μια αφηγηματική και θεματική πεπατημένη. Έχει δώσει δείγμα γραφής από την δεκαετία του `80 και έκτοτε τροφοδοτεί την λογοτεχνική του φαρέτρα με κάθε είδους πεζογράφημα- μυθιστορήματα, αφιερώματα, μελέτες, ανθολογίες, θεατρικό έργο, συμμετοχές σε συλλογικά έργα κλπ- φτάνοντας στο σήμερα με την “Ανδρωμάχη”, ένα αφήγημα βασισμένο στον μύθο της βαριόμοιρης γυναίκας του Έκτορα.
Νομίζω πως αυτό το βιβλίο εκδόθηκε την πιο καίρια στιγμή φέρνοντας στο προσκήνιο το ερώτημα: Έχει διαφοροποιηθεί η θέση της γυναίκας απέναντι σε οποιαδήποτε έκφραση εξουσίας στο πέρασμα του χρόνου;
Η αλήθεια είναι βέβαια, πως ξεκίνησα την ανάγνωση με μεγάλη επιφύλαξη γιατί δεν είμαι φίλος των αναγνωσμάτων που επιχειρούν να ανασκαλέψουν μυθολογικά αρχέτυπα. Στην περίπτωση όμως της “Ανδρωμάχης” του Κώστα Ακρίβου καταρρίφθηκε -ευτυχώς- και αυτό το αναγνωστικό μου ταμπού.
Από τις πρώτες σελίδες με ρούφηξε η δίνη της αφηγηματικής δύναμης τής Ανδρομάχης σε σημείο που ξέχασα εντελώς ότι ήξερα για αυτή από προηγούμενες αναγνώσεις. Η νέα οπτική του μύθου με συνεπήρε σε τέτοιο βαθμό που δεν κατάφερα να κρατήσω ούτε μια σημείωση για να μη διακόψω τη ροή του έργου. Οι εικόνες δυνατές, απτές, συμπυκνωμένες. Ο λόγος οξύς, κοφτός, σπαραχτικά διαυγής. Το πιο σημαντικό όμως ατού του αφηγήματος είναι πως ο φωτογραφικός φακός του Κώστα Ακρίβου πραγματοποιεί ταχείες λήψεις με τέτοια εστίαση βάθους που εξαλείφει την απόσταση του χρόνου από τα γεγονότα αναδεικνύοντας την άχρονη σημασία τους. Αυτή λοιπόν η διεισδυτική ματιά του συγγραφέα στην ιστορία της Ανδρομάχης δρα καταλυτικά, καθηλώνει τον αναγνώστη και δεν του επιτρέπει να εγκαταλείψει το κείμενο πριν αντικρύσει την τελευταία τελεία.
Εγώ εκείνο το εννιάμερο δεν το θυμάμαι. Δεν θυμάμαι να είμαι ζωντανή πάνω απ` το κουφάρι του. Τι λόγια είπα…Τι δάκρυα έχυσα… Τι σπαραγμό τα χείλη μου…
AdvertisingΑνδρωμάχη,σελ.,109,εκδόσεις μεταίχμιο
Επιμέλεια συνέντευξης για το MAXMAG: Άννα Ρω
Ανδρωμάχη: Μια αφήγηση κοφτερό μαχαίρι. Τι σας ώθησε στην «αναβίωση» αυτού του μύθου;
Χωρίς να είμαι απολύτως βέβαιος, ίσως ήταν η επιθυμία να δω με τα σημερινά μάτια την τραγική ιστορία αυτής της γυναίκας. Ή, πάλι, επειδή στο πρόσωπο της Ανδρομάχης καθρεφτίζονται τα διαχρονικά πάθη που μπορεί να υποστεί μια γυναίκα: ατιμώσεις, βιασμοί, δολοφονίες…
Συμμετείχε στην απόφασή σας για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου κάποιο νοερό αναγνωστικό κοινό που θα θέλατε να προσεγγίσετε;
Όχι, και ποτέ δεν το έχω κάνει σε κανένα βιβλίο μου. Ωστόσο, θα χαιρόμουν πολύ αν το συγκεκριμένο βιβλίο διαβαζόταν από εφήβους, αγόρια και κορίτσια, σαν συνέχεια της «Οδύσσειας» και της «Ιλιάδας» που διδάσκονται στο γυμνάσιο και που ξέρω πόσο τους συγκινούν αυτά τα δύο έπη.
Την Ανδρομάχη τη γνωρίσαμε στην Ιλιάδα του Ομήρου, στις Τρωάδες και την ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Εσείς σε ποιο κείμενο βασιστήκατε για να παρουσιάσετε τη δική σας εκδοχή;
Οπωσδήποτε αυτά τα τρία έργα αποτελούν την πηγή και τη βάση του δικού μου κειμένου. Για να μπορέσω όμως να δώσω τη ζωή της Ανδρομάχης σε όλη της την έκταση, εννοώ από την παιδική της ηλικία έως τα γεράματα, αλλά και για να αναπλάσω όλες τις συμφορές της, επιστράτευσα το βασικότερο όπλο της λογοτεχνίας, τη μυθοπλασία.
Στις 137 σελίδες του βιβλίου αναπτύσσονται ζητήματα δυσβάσταχτα που δυστυχώς έχουν παραμείνει άλυτα ανά τους αιώνες. Είναι η Ανδρομάχη ένα μυθολογικό αρχέτυπο που αναπαράγεται στον χρόνο;
Θα ευχόμουν να μην είναι. Έρχεται όμως η πραγματικότητα, με τη μορφή της παλαιότερης αλλά και της σημερινής ιστορίας, και φέρνει στην επιφάνεια ατελείωτες ιστορίες γυναικών ανά τον κόσμο που κακοποιούνται, δολοφονούνται, πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και βίας… Εν ολίγοις, οι Ανδρομάχες δεν έχουν λείψει στιγμή από την πορεία του «πολιτισμένου» ανθρώπινου γένους.
Πού θα την εντοπίζατε σήμερα;
Σε όλες τις εμπόλεμες χώρες, σε εκείνες με ανελεύθερο καθεστώς, αλλά –ας μην ξεγελιόμαστε– ακόμα και στη διπλανή μας πόρτα μπορεί να παίζεται ένα ανάλογο δράμα, χωρίς εμείς να το έχουμε πάρει είδηση.
Υπάρχει περίπτωση αυτό το βιβλίο να είναι η αρχή μιας λογοτεχνικής σειράς συναφούς θεματολογίας;
Τις περισσότερες φορές δεν επιλέγει ο συγγραφέας το θέμα του, αλλά γίνεται το αντίστροφο. Επομένως θα έλεγα ότι για έναν λογοτέχνη δεν υφίσταται ατζέντα ούτε μπορεί να υπάρξουν επιλογές θεματολογίας σε βάθος χρόνου.
Πώς θα περιγράφατε τη δύναμη του βιβλίου γενικότερα;
Ας το δούμε από την ανάποδη: Έχουμε σκεφτεί πώς θα ήταν ο κόσμος σήμερα αν δεν υπήρχαν τα βιβλία; Όπως και να το κάνουμε, η γραφή και η ανάγνωση είναι δύο δυνάμεις που συνέβαλαν τα μέγιστα στην εξέλιξη του πολιτισμού, γιατί έδωσαν την ευκαιρία στον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του.
Κάποια βιβλία στην αναγνωστική σας φαρέτρα στα οποία εντοπίσατε αυτή τη δύναμη;
Είναι μεγάλη η λίστα από βιβλία που το καθένα απ’ αυτά μου πρόσφερε έναν νέο τρόπο να βλέπω και να αντιμετωπίζω τη ζωή. Πάντως, ένα βιβλίο που ανατρέχω συχνά στις σελίδες του είναι ο «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ.
Κι ένας τίτλος ή ένας στίχος που εύχεστε ή απεύχεστε για το μέλλον;
«Γέλα, πουλί μου, γέλα / Είναι η ζωή μια τρέλα.»
Ταυτότητα βιβλίου:
Τίτλος: Ανδρωμάχη
Συγγραφέας: Κώστας Ακρίβος
Θεματική κατηγορία: Πεζογραφία
ISBN: 978-618-03-3328-2
Advertising
Σελίδες: 144
Ημερομηνία Έκδοσης:13/10/2022
Η τραγική ιστορία μιας γυναίκας, μητέρας και βασίλισσας, που έζησε τις στάχτες της Τροίας και βρέθηκε στην ανάγκη να αγαπήσει ό,τι κανονικά θα ‘πρεπε να μισεί με όλη την ψυχή της.
Ξεφυλλίστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ
Ο Κώστας Ακρίβος στο διαδίκτυο:https://www.facebook.com/kostas.akrivos1
Advertising
Advertising
