Κάλλια Βαβουλιώτη: «Ζούμε στην εποχή που όλοι αναζητούν μία αφορμή για να δειχθούν»

Η Κάλλια Βαβουλιώτη αναπολεί παιδικές, ξέγνοιαστες στιγμές με γεύση από μαρμελάδα και ήχο από μπουζούκι. Είναι βαθιά ερωτευμένη με την πατρίδα της, την Χαλκίδα, και παρότι δεν θα τη βρείτε πάνω στις γραμμές της ποιητικής της συλλογής «Καρδιοθράυστες» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις ΑΩ, θα τη βρείτε πίσω και μέσα της. Η δημοσιογραφία, το ραδιόφωνο και η συγγραφή είναι οι μεγάλες αγάπες της Κάλλιας, αλλά από αυτό το φθινόπωρο θα δοκιμάσει ακόμα μία νέα ιδιότητα, αυτή της δημοτικής συμβούλου.

Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Βιτωράτος

Θέλω να με γυρίσεις πίσω στα παιδικά σου χρόνια. Τι αναπολεί η Κάλλια από την παιδική της ηλικία;

Αναπολώ τα όμορφα καλοκαίρια, όπου μαζί με φίλους παίζαμε στην αυλή του σπιτιού μου, κάναμε μπάνιο στη θάλασσα, ψαρεύαμε, βγάζαμε καβούρια και παρατηρούσαμε τα πανέμορφα χρώματα τους. Αναπολώ ακόμα στιγμές στο σπίτι – φέρνω στο νου μου, λεπτομέρειες που στιγμάτισαν την παιδικότητα μου. Θυμάμαι ότι αγαπούσα τη μαρμελάδα φράουλα που τρώγαμε συχνά. Θυμάμαι τον Τσιτσάνη, τους δίσκους και ένα μικρόφωνο που ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι. Θυμάμαι τα γλυκά των γιαγιάδων μου και τις διηγήσεις τους.

Τι αγαπάς περισσότερο στη γενέτειρα σου τη Χαλκίδα;

Η Χαλκίδα είναι μία πόλη κυριολεκτικά πλανεύτρα. Είναι μία πόλη αρχοντική με πολλές κρυμμένες τοποθεσίες για να ανακαλύψει κανείς και πολύ μεγάλη ιστορία και πολιτιστικό ενδιαφέρον. Σπουδαίοι άνθρωποι των τεχνών άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην πόλη, ο σπουδαίος μας Γιάννης Σκαρίμπας που εχρίσθη μόνος του Χαλκιδαίος, ο Νίκος Σκαλκώτας που τιμούν και με το μουσικό σχολείο είναι μόνο δύο από τις λαμπρές προσωπικότητες του τόπου μας. Έχει το όμορφο επίσης, ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην παραλία – ενώ παράλληλα θα μπορούσα να πω ότι υπάρχουν και σημεία στην πόλη που προσωπικά αγαπώ ιδιαίτερα καθώς εκπέμπουν μία ιδιαίτερη ενέργεια. Μερικές από αυτές τις τοποθεσίες είναι η Αγία Παρασκευή όπου πάντα βρίσκω απόλυτη ησυχία και γαλήνη – πράγμα σπάνιο για μία πόλη, αντίστοιχα το Κόκκινο Σπίτι όπου γίνονται πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις και η αρχιτεκτονική του τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά του προσδίδει έναν αρχοντικό χαρακτήρα. Επίσης, λατρεύω να περπατάω στους «σπασμένους δρόμους» που έλεγε και ο Σκαρίμπας.

Υπάρχουν δρόμοι που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από κάποια ταινία του ‘70 με μία γραφικότητα, με την αίσθηση της γειτονιάς πολύ ζωντανή. Όπως ακόμα και το «Κάστρο» του Καράμπαμπα που η θέα από εκεί σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα.

Και τι λιγότερο;

Εδώ νομίζω πραγματικά δυσκολεύομαι να απαντήσω. Ίσως αυτά που με ενοχλούν έχουν να κάνουν περισσότερο με τους κατοίκους και όχι με την ίδια την πόλη – λόγου χάρη μπορεί να δει κανείς να έχει σταθμεύσει κάποιος σε μία διάβαση ή σε μία θέση αναπήρων, μπορεί κάποιος να πετάξει τη γόπα του τσιγάρου του στο δρόμο ενώ λίγο παραδίπλα κάποιος υπάλληλος του Δήμου έχει μόλις σκουπίσει, όμως για αυτά δεν έχει την ευθύνη η πόλη αλλά εμείς οι ίδιοι. Επίσης, κάτι που πιστεύω πως θα ήταν χρήσιμο να βελτιώσουμε, είναι η διάθεση για συνεργασία και ο μετριασμός της επικριτικότητας απλά και μόνο για να «μειώσουμε» την ήδη υπάρχουσα συνεισφορά ανθρώπων και φορέων – να συνεισφέρουμε ιδέες, να καταρτίσουμε ένα πλάνο το οποίο σε βάθος χρόνου θα υλοποιηθεί για τη βελτίωση του επιπέδου ζωή όλων.

Βρίσκεται η Χαλκίδα μέσα στην πρώτη σου ποιητική συλλογή, «Καρδιοθραύστες» από τις εκδόσεις ΑΩ;

Η Χαλκίδα, η αγαπημένη μου πατρίδα όπως λέω -καμιά φορά σαν ξενιτεμένη θαρρείς, δεν βρίσκεται άμεσα, δεν αναφέρεται ευθέως στους «Καρδιοθραύστες» υπάρχει όμως ως στοιχείο που συνέβαλλε στην ποιητική συλλογή. Συνέβαλλε, ως φόντο θα έλεγα, ως τόπος γιατί αν και η πλειοψηφία των ποιημάτων έχουν γραφτεί κυρίως στην Αθήνα – οργανώθηκε και επεξεργάστηκε κατά την περίοδο του covid που επέλεξα να απομακρυνθώ από το μεγάλο αστικό κέντρο και τους θορυβώδεις Αμπελόκηπους αλλά διέμεινα στη Χαλκίδα. Είναι όπως καταλαβαίνεις, το καταφύγιο μου.

Έχεις πει σε προηγούμενη συνέντευξη πως πρόκειται για μια ποιητική συλλογή που έχει ως αφετηρία το ανυψωτικό συναίσθημα του έρωτα αλλά και όχι μόνο. Ποιο άλλο συναίσθημα κυριαρχεί στα ποιήματά σου;

Νομίζω ότι τα ποιήματά μου έχουν έναν ελαφρύ σαρκασμό, μία πενιχρή ειρωνεία και μία ασάφεια. Θέλω να «τσιγκλίσω» τον αναγνώστη, να του ανοίξω ένα παράθυρο ώστε να φανταστεί με αφορμή τις λέξεις μου δικά του νοήματα, να προβληματιστεί δίχως να αισθανθεί ακινητοποιημένος.

Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου;

Είναι το πιο σπουδαίο συναίσθημα – κινητήριος δύναμη νομίζω όχι μόνο για εμένα αλλά για όλους τους ανθρώπους. Φεύγοντας από μία σχέση δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Θεωρώ ότι ο έρωτας μπορεί να σε εξελίξει ως άνθρωπο, μπορείς να βελτιωθείς ενώ προσωπικά για εμένα σαν συναίσθημα ενέχει και μία έννοια μαθητείας -ακολούθως θεωρώ τους έξυπνους ανθρώπους απόλυτα ερωτεύσιμους. Όμως από την άλλη μπορεί επίσης και να σε καταστρέψει. Έχει μία διττή φύση. 

Πως βιώνεις την εμπειρία της πρώτης σου έκδοσης;

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί «καρπό» ποιημάτων που γράφτηκαν σε διάστημα περίπου μίας τριετίας. Δεν είναι ούτε ποιήματα που γράφτηκαν σε μία νύχτα, ούτε ποιήματα που γράφτηκαν για να βγει αυτή η ποιητική συλλογή – γιατί παρατηρείται και αυτό το φαινόμενο. Ομολογώ μετά φόβου ποιητών και Μούσας, ότι η μονιμότητα και η δέσμευση του χαρτιού υπήρξε καταλυτικός παράγοντας της αναβλητικότητας μου για πολλά χρόνια. Ζούμε στην εποχή που όλοι αναζητούν μία αφορμή για να δειχθούν. Προσωπικά είχα προτροπές από φίλους που έχουν εργαστεί στο χώρο του βιβλίου να «ετοιμάσω κάτι» – εκτός από το γεγονός ότι είμαι αναβλητική, για εμένα ήταν πολύ μεγάλο «άγχος» το να δω τις λέξεις μου τυπωμένες. Το βιβλίο είναι εντελώς διαφορετικό από το να δημοσιεύεις στο διαδίκτυο, πράγμα που κάνω τουλάχιστον μία δεκαετία. Δε θα σου πω ψέματα, με τρόμαζε ένα τόσο μεγάλο βήμα, μία τόσο μεγάλη δέσμευση.

Ποιο βιβλίο έχεις αυτή τη στιγμή στο κομοδίνο σου;

Αν και θα επιθυμούσα να είχα περισσότερο χρόνο για διάβασμα, αρκούμαι μόνο στο βραδινό πριν τον ύπνο. Στο κομοδίνο μου, υπάρχει μία μικρή στοίβα – με μικρά βιβλία, τα πολυσέλιδα με τρομοκρατούν- το τελευταίο διάστημα λοιπόν δίπλα μου βρίσκεται το βιβλίο της Κατερίνας Γιαμά «Το τετράδιο του Παλέρμο» και τρία βιβλία του νέου και ξεχωριστού Δημήτρη Γκιούλου , το καινούριο του «Ακραία Καιρικά Φαινόμενα», τα «Αστικά Δύστυχα» και το «Αντάρτικο» καθώς επίσης και οι «Λευκοί Νάνοι» της Κατερίνας Λιάτζουρα την οποία έχω ξεχωρίσει ως αναγνώστρια που γοητεύεται από τον υπερρεαλισμό. Επιπρόσθετα, συνυπάρχει η Λένα Διβάνη με το «Ονειρεύτηκα τη Διδώ» και η «Μικρή Εγκυκλοπαίδεια του Θανάτου» του Κυριάκου Χαρίτου.

Μεταξύ δημοσιογραφίας, ραδιοφώνου και συγγραφής, τι σε συναρπάζει περισσότερο;

Το καθένα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Η δημοσιογραφία εμπεριέχει την έρευνα, την αναζήτηση της αλήθειας, είναι ένα ταξίδι της πληροφορίας από το σκοτάδι στο φως. Όταν δε μιλάμε για συνεντεύξεις – ας πούμε ότι αντιλαμβάνομαι το ρόλο του δημοσιογράφου ως «αγγελιοφόρο», ως «συνδετικού κρίκου» του κοινού με ανθρώπους που έχουν πραγματικά κάτι ουσιαστικό να πουν. Το ραδιόφωνο – αν και αυτή τη στιγμή δεν κάνω με μεγάλη λύπη μου από τότε που ξεκίνησε ο covid – είναι για εμένα έρωτας. Η μουσική είναι σαν οξυγόνο όπως και η αμεσότητα που το ραδιόφωνο δίνει. Η φαντασία την οποία επιτρέπει. Όσο για τη συγγραφή… όπως έλεγα και σε μία φίλη πριν λίγες μέρες – είναι η μοναδική σταθερά στη ζωή μου.

Τέλος, ετοιμάζεις κάτι άλλο αυτή τη χρονιά;

Έχοντας αυτό που έχουν πει οι Λατίνοι ως «Memento Mori» ή όπως το έχει θέσει η θρησκεία μας «Μνήμη Θανάτου» είμαι σε ένα ακατάπαυστο κυνήγι για να προλάβω τον χρόνο πριν με προλάβει. Θέλω οι «Καρδιοθραύστες» μου να συνεχίσουν το ταξίδι τους  και παράλληλα έχω στα σπάργανα ένα μυθιστόρημα. Επίσης μεταξύ τεχνών, δημοσιογραφίας και πολλών υποχρεώσεων της καθημερινότητας έχω να σου εκμυστηρευτώ ότι μετά από την τιμητική πρόταση της Δημάρχου Χαλκιδαίων Έλενας Βάκα, θα συμμετέχω στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές με το συνδυασμό της «Αλλάζουμε-Συνεχίζουμε», ξεσκονίζοντας το πτυχίο της Παντείου από το Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών και προωθώντας ιδέες τόσο για το πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης μας όσο και για τον τουρισμό που είναι επίσης ένας από τους τομείς των ενδιαφερόντων μου. Σίγουρα προσεχώς μες το φθινόπωρο θα ανακοινωθούν και οι παρουσιάσεις του βιβλίου μου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.