Γιώργος Βαγιωνής: Το “Νεραντζάκι με αγκάθια” στη θεατρική σκηνή

Ο Γιώργος Βαγιωνής γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στα Χανιά της Κρήτης. Ιατρός – Παιδοψυχίατρος στο επάγγελμα, είναι μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων Χανίων, και της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδας. Επιμελείται και παρουσιάζει την εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή «Παιδολογώντας», ενώ άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες.

Ορμώμενος από την ψυχιατρική του κατάρτιση και εμπειρία, επιχείρησε στην πρώτη του συγγραφική απόπειρα να περιγράψει ανθρώπινες καταστάσεις που λίγο ως πολύ όλοι γνωρίζουμε ή έχουμε βιώσει. Οι χαρακτήρες του αληθινοί  δρουν με παραστατικό τρόπο και αναπτύσσουν τη θεματολογία με έντονους και εκτεταμένους διαλόγους. Αυτός ίσως ήταν ο βασικός λόγος που το κείμενο επιλέχτηκε από τη Χριστίνα Βεριβάκη για τη θεατρική μεταφορά του, συνεπικουρούμενης της ιδιαίτερης προσέγγισης του συγγραφέα στο χτίσιμο των προσώπων.

…Να στο πω διαφορετικά τότε. Η ζωή μας είναι ένας καμβάς. Στην αρχή είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτό που θες, όταν το θες και σ’ όποιο μέρος του θες. Είναι πάντα άσπρος, κενός και περιμένει εσένα το ζωγράφο. Δε σε κρίνει το πανί. Είσαι εσύ που βάζεις το υλικό για κάθε πινελιά και κάθε διόρθωση πάνω του.

Το βιβλίο “Νεραντζάκι με αγκάθια” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ραδάμανθυς και η θεατρική μεταφορά του θα πραγματοποιηθεί στο θέατρο Βλησίδη από την πειραματική σκηνή Ραδάμανθυς στις 28, 29, 30 Ιανουαρίου και στις 3, 4, 5 Φεβρουαρίου, στις 9.30 μ.μ.

Επιμέλεια συνέντευξης για το MAXMAG: Άννα Ρω

Τι σας ώθησε από την ψυχιατρική επιστήμη στον λογοτεχνικό στίβο;

Το βιβλίο είχε γραφτεί ουσιαστικά πολλά χρόνια πριν από την έκδοση του. Προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου λογοτέχνη και εξακολουθώ να ασκώ το επάγγελμα του Παιδοψυχίατρου. Συνεπώς θα μπορούσα να πω πως το μόνο που έκανα ήταν να μοιραστώ κάποιες εμπειρίες που θεωρώ πως μπορεί να προβληματίσουν.

Πού νομίζετε ότι τέμνονται αυτοί οι δύο χώροι;

Και η ψυχιατρική και η λογοτεχνία έχουν βασιστεί στην αφήγηση προς κάποιον. Είναι δηλαδή πάντα ένας άνθρωπος εκθέτει μέρη από τον ψυχισμό του, είτε στον ειδικό ψυχικής υγείας είτε στο ευρύ κοινό ενός βιβλίου.

«Νεραντζάκι με αγκάθια»: Αμφίσημος τίτλος. Ποιο είναι το κέντρο βάρους του βιβλίου σας;

Ο άνθρωπος και τα συναισθήματα του.

Ποια η θέση των κεντρικών ηρώων στον χρόνο και τον χώρο;

Η θέση στον χωροχρόνο δεν έχει τόση σημασία. Θα μπορούσε να τοποθετηθεί κάπου στις αρχές του 2000 αλλά θεωρώ πως το βασικό είναι το τι έχουν βιώσει οι πρωταγωνιστές του βιβλίου παρά το πότε και που.

Ποιο ήταν το ζητούμενο για την «κατάκτηση» του οποίου αγωνιστήκατε περισσότερο, κατά τη συγγραφή του έργου σας;

Το πιο δύσκολο είναι η επεξεργασία-μορφοποίηση του κειμένου για να αποδώσει επακριβώς τις ιδέες που είχα.

Ποιο λέτε πως ήταν το κίνητρο για τη μεταφορά του στο θέατρο;

Γενικά θεωρώ πως το βιβλίο έχει πολλαπλούς διαλόγους με αποτέλεσμα να είναι “θεατρικό” από την φύση του. Μάλιστα ήταν επιλογή μου να μην υπάρχουν υπερβολικές περιγραφές, για να μπορέσει ο αναγνώστης να τοποθετήσει την πλοκή και τους πρωταγωνιστές σε όποιο πλαίσιο ήθελε.

Υπάρχει ταύτιση στη θεατρική μεταφορά του, από τη Χριστίνα Βεριβάκη όσον αφορά τα θέματα που θίγετε;

Η Χριστίνα έχει προσπαθήσει να μεταφέρει στο θέατρο την δική της ανάγνωση. Η αυστηρή ταύτιση με το κείμενο δεν νομίζω πως ήταν ποτέ το ζητούμενο, ούτε από την Χριστίνα ούτε από εμένα.

Πιστεύετε πως στο θέατρο οι ήρωες αποκτούν μια δυναμική ικανή να μεταδώσουν νοήματα που ίσως είναι πιο ακατανόητα μέσω του γραπτού λόγου;

Το θέατρο νομίζω πως δίνει μία βιωματική -ανεκτίμητης αξίας- εμπειρία του εκάστοτε κειμένου. Το λογοτεχνικό κείμενο, από την άλλη μεριά, αφήνει πάντα την φαντασία του αναγνώστη να σκηνοθετήσει την εκάστοτε κατάσταση που αναφέρει το κάθε βιβλίο.

Υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο φύλλων ως προς την αντιμετώπιση δύσκολων ψυχολογικών καταστάσεων, όπως είναι η απόρριψη, η απώλεια κλπ.;

Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορές. Κύρια όμως αυτές οι διαφορές είναι απότοκο κοινωνικών προτύπων.

Επιτείνονται στην εποχή μας τα προβλήματα μεταξύ των ανθρώπων στην καθημερινή και ερωτική τους ζωή;

Πλην της επίπλαστης ανάγκης κατοχής υλικών αγαθών, ο μέσος άνθρωπος έχει μάλλον παραιτηθεί από την ανάγκη βελτίωσης της ζωής του, ακόμα ακόμα και να ερωτευθεί.

Η φιλία λειτουργεί ευεργετικά για την επούλωση των πληγών του ανθρώπου;

Κάθε συνάντηση μας με κάποιον άλλο βάζει ένα λιθαράκι στην επεξεργασία των συναισθημάτων μας.

Συμβάλλουν οι τέχνες στη θεραπεία της ψυχής;

Οι τέχνες είναι μία έκφραση του ψυχισμού μας. Κύρια όμως θα έλεγα ότι πριν μιλήσει κάποιος για “θεραπεία” θα πρέπει να ανιχνεύσει τη “νόσο”. Και η τελευταία -η ανίχνευση- δεν είναι πάντα εύκολη μια που υπάρχουν συχνά πολλαπλές αντιστάσεις.

Που εντοπίζετε τη δύναμη του βιβλίου;

Αυτή την ερώτηση μάλλον πρέπει να την απαντήσουν οι άλλοι και όχι εγώ. Εγώ ελπίζω μόνο ο αναγνώστης να προβληματιστεί κλείνοντας το βιβλίο μου.

Βλέπετε στον ορίζοντα το επόμενο συγγραφικό σας εγχείρημα;

Πάντα υπάρχει κάτι στο κομπιούτερ αλλά η καθημερινότητα του ιατρείου δεν αφήνει όσο χρόνο θα ήθελα. Πάντως κάτι υπάρχει στα σκαριά.

Αν ήσασταν προ του διλήμματος να προικοδοτήσετε με κάτι τον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;

Παραφράζοντας το ερώτημα σας θα έλεγα ότι η καλύτερη “προίκα” είναι να μην υπάρχει η ανάγκη της “προίκας”. Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί και πρέπει στην ζωή του να δημιουργήσει, να αλλάξει, να προχωρήσει χωρίς την ανάγκη από προκαθορισμένους δρόμους από τρίτους.

…Μάλλον η εξάρτηση από μια γυναίκα είναι σαν σκουλήκι. Στην αρχή μπαίνει μέσα απ` το κοτσάνι και δε βλέπεις πως σου τρώει το μήλο. Αργά-αργά, το μήλο χαλά, και όταν το πάρεις είδηση είναι πλέον το τέλος. Το μήλο πάει στα σκουπίδια κι εσύ πεινάς.

            Κώστας, σελ., 175

Διαβάστε περισσότερα: https://ekdoseis-radamanthys.webnode.gr/products/giorgos-vagionis-nerantzaki-me-agkathia/  

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε απόσπασμα του βιβλίου εδώ: https://christostsantis.com/2020/03/18/oi-protes-selides-giorgos-vagionis-nerantzaki-me-agkathia/

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: https://www.zarpanews.gr/aytismos-quot-apo-tin-diagnosi-stin-parakoloythisi-tin-metavasi-stin-eniliki-zoi-kai-ta-geramata-quot/

Πηγή βιογραφικού – φωτογραφιών άρθρου: Εκδόσεις Ραδάμανθυς