Δώρα Ραγκούση-Αγγελάκη “η ποίηση είναι βαλβίδα αποσυμπίεσης”

Η Δώρα Ραγκούση-Αγγελάκη γεννήθηκε στην Πάρο και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα. Είναι παντρεμένη με τον Μιχάλη κι έχει δύο κόρες κι έναν εγγονό. Έκανε ελεύθερες σπουδές στη ζωγραφική και στην αγιογραφία. Η Δώρα Ραγκούση-Αγγελάκη αγαπά την ποίηση και λατρεύει τη λογοτεχνία. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής κι έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά και στον επαρχιακό Τύπο. Έχει εκδώσει μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Πικροβότανο» από τις Εκδόσεις Πνοή. Το «Συγκείμενο στίγμα» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ανεμολόγιο.

Η Δώρα Ραγκούση-Αγγελάκη έγραψε το βιβλίο Συγκείμενο στίγμα:Ναυτικός όρος. Σ’ αυτή τη συλλογή η ποιήτρια μετουσιώνει τις έννοιες σε ανθρώπινες υπάρξεις, που για λόγους ανωτέρας βίας απομακρύνθηκαν μεταξύ τους και ξαναβρέθηκαν ή θα βρεθούν σε άγνωστη χρονική στιγμή, σε άγνωστο σημείο, εν ζωή ή στο επέκεινα.

Επιμέλεια συνέντευξης:Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου

Μετά από μια συλλογή με διηγήματα έρχεται μια ποιητική συλλογή. Τι προτιμάτε να γράφετε ποίηση ή πεζό κείμενο;

Σαφέστατα προτιμώ να γράφω πεζό κείμενο το οποίο δημιουργείται κατόπιν σκέψεως, έρευνας και φαντασίας. Μπορώ να επεκταθώ, να εμβαθύνω, να περιγράψω λεπτομερώς, να διανθίσω με εικόνες, διαλόγους και γενικά να παίξω με τις λέξεις, να δημιουργήσω λέξεις.

Τι είναι εκείνο που σας ταιριάζει περισσότερο στην ποίηση; Ποια μονοπάτια σας οδήγησαν εκεί;

Για μένα η ποίηση είναι βαλβίδα αποσυμπίεσης, είναι ένας αυθόρμητος τρόπος έκφρασης, για να εξωτερικεύσω τα καταπιεσμένα μου συναισθήματα και να τα ζωγραφίσω στο χαρτί, με λέξεις απλές και προσιτές ώστε ν’ αγγίξουν τον αναγνώστη και να με κατανοήσει. Στην ποίηση με οδήγησε η ανάγκη να εκφράσω με πυκνές λέξεις και έννοιες τις επιθυμίες μου, τις ελπίδες μου, τις αντιρρήσεις μου, τους φόβους μου.

Υπάρχουν στιγμές χωρίς έμπνευση;

Βεβαίως υπάρχουν, όχι μόνο στιγμές αλλά μεγάλα διαστήματα χωρίς έμπνευση. Σε άσχετη στιγμή μια εικόνα, ένα άκουσμα, μια σκέψη με ωθεί να βγάλω στο χαρτί τα συναισθήματά μου υπό μορφή ποιήματος.

Η εποχή που διανύουμε προωθεί την ποίηση;

Θεωρώ πως ναι. Είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα που αν κάποιος εστιάσει σ’ αυτά και διαθέτει μια κάποια ευαισθησία γίνεται ποιητής χωρίς να το καταλάβει. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να εκφράσει τις αντιθέσεις του, την πίκρα του, την οργή του, ή την τρυφερότητα και την αγάπη του.

« Συγκείμενο στίγμα». Γιατί βάλατε αυτόν τον τίτλο;

«Συγκείμενο στίγμα» Είναι ναυτικός όρος, και συγκεκριμένα του πολεμικού ναυτικού. Είναι το προσυμφωνημένο σημείο συνάντησης των πλοίων στόλου σε περίπτωση χωρισμού για λόγους ανωτέρας βίας. Εγώ μετουσιώνω την έννοια σε ανθρώπινες υπάρξεις που για διαφόρους λόγους απομακρύνθηκαν και βρέθηκαν ή ί σ ω ς βρεθούν ξανά σε απρόσμενη χρονική στιγμή. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την ποίησή μου. Ενώ είχαμε δεθεί κάποια στιγμή απομακρυνθήκαμε για να βρεθούμε μετά από πολλά χρόνια και να ξαναγαπηθούμε. Όπως αναφέρω και στο βιβλίο η συλλογή χωρίζεται σε δύο περιόδους. Η πρώτη αναφέρεται σε ποιήματα των μετεφηβικών μου χρόνων και η δεύτερη στην ώριμη πια ηλικία μου.

Ποια είναι η γνώμη σας για την σύγχρονη ποίηση;

Κατά την άποψή μου υπάρχει άνθηση στην σύγχρονη ποίηση, αλλά κατ’ αναλογία οι αναγνώστες έχουν μειωθεί σημαντικά. Έχει κατά το πλείστον λείψει η ποίηση των παρελθόντων χρόνων που έθελγε το αναγνωστικό κοινό. Πιστεύω ότι η σύγχρονη ποίηση δεν γίνεται επαρκώς κατανοητή απ’ όλους, γι’ αυτό και οι αναγνώστες περιορίζονται σε φίλους και συγγενείς του εκάστοτε ποιητή.

Ποιος διαβάζει τα κείμενά σας πρώτος;

Πρώτη τα διαβάζει η κόρη μου που με παροτρύνει κάθε φορά να γίνω περισσότερο τολμηρή.

Ετοιμάζετε κάτι καινούριο;

Γράφω ένα μυθιστόρημα που στηρίζεται στη μυθοπλασία με πινελιές πραγματικότητας. Εύχομαι να είμαι καλά να το τελειώσω.

«Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου» έγραφε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Πιστεύετε σ’ αυτή τη φράση;

Αυτή είναι η άποψη του υπερρεαλιστή ποιητή Εμπειρίκου. Οι εκρήξεις και οι λάμψεις που δημιουργούνται στο πνεύμα του αναγνώστη εξαρτώνται από τη δύναμη ενός ποιήματος (αν εκλαμβάνω σωστά αυτό που υπαινίσσεται). Πάντα ένα ποίημα δεν είναι ευνοϊκά εξελισσόμενο. Η παρομοίωση ότι είναι ανάπτυξη στίλβολντος ποδηλάτου εξαρτάται απ’ την «ύπαρξη και θέση του ήλιου» για να δώσει αστραφτερές αντανακλάσεις.

Σίγουρα η ποίηση μεταμορφώνεται ανά το πέρασμα των χρόνων και η μεταμόρφωση αυτή επηρεάζει και τον άνθρωπο. Παρ’ όλο που προσωπικά με εκφράζει η λυρική ποίηση, ήπια, με ρυθμό, με ομοιοκαταληξία και αισθαντικότητα, πιστεύω ότι η ποίηση είναι ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου.

Σας ευχαριστώ πολύ.