O Αριστείδης Σταύρου είναι 23 ετών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα χωριό στην Πελοπόννησο, 20 μόλις λεπτά μακριά από τον Πόρο, το μέρος όπου περνούσε πάντα τα καλοκαίρια του. Στα 17 του ξεκίνησε να γράφει ποιήματα και να έχει μια μικρή επαφή με το θέατρο, ενώ στα 18 έφυγε από τον τόπο του με προορισμό την Αθήνα για να σπουδάσει Μηχανικός Εμπορικού Ναυτικού. Έχει ήδη πραγματοποιήσει δύο μεγάλα ταξίδια, καθώς αυτά είναι μέσα στις απαραίτητες προϋποθέσεις της σχολής στην οποία φοιτά και είχε την τύχη να επισκεφθεί μέρη εξωτικά, όπως τις Μπαχάμες, το Ντουμπάι και την Ινδία. Τα ταξίδια που έκανε τον βοήθησαν πολύ στο γράψιμο και του χάρισαν αρκετή έμπνευση. Αγαπά τον Καββαδία, παρόλο που ο ρόλος του ναυτικού θεωρεί πώς δεν του ταιριάζει, καθώς ο χώρος που θέλει να ανήκει είναι το θέατρο.
Εμείς τον γνωρίσαμε μέσα από το ΥouΤube και συγκεκριμένα μέσω ενός βίντεο από την performance που πραγματοποίησε στο μετρό, με τίτλο «H ΤΑΜΠΕΛΑ», μια δράση του που δεν πέρασε απαρατήρητη. Με αφορμή αυτό το γεγονός, τον προσεγγίσαμε και θελήσαμε να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Αν θέλετε κι εσείς να μάθετε περισσότερα για τον Αριστείδη και τις ιδιαίτερες θεατρικές του δράσεις, δεν έχετε παρά να διαβάσετε τη συνέντευξη που ακολουθεί.
- Από τη μία σπουδές στο Εμπορικό Ναυτικό και από την άλλη ενασχόληση με το θέατρο. Πώς προέκυψε αυτό το «πάντρεμα»;
Δεν ήταν πάντρεμα. Ούτε καν σχέση. Θα το ονόμαζα one night stand. Δε γίνεται να κάνω και τα δύο επαγγέλματα παράλληλα. Για τον απλούστατο λόγο ότι το ένα είναι «φυλακή», ενώ το άλλο είναι ελευθερία. Εμένα μου αρέσει η ελευθερία, γι’ αυτό επιλέγω το θέατρο!
- Ποια ήταν η πρώτη ουσιαστική εμπειρία σου στο θέατρο που σε έκανε να πεις «αυτό θέλω να κάνω»;
Ήταν σε μια παράσταση πριν ένα χρόνο. Ουσιαστικά αυτή ήταν η πρώτη πραγματική παράσταση, καθώς η προσωπικότητα του ηθοποιού μέσα μου ήταν πλέον πιο διαμορφωμένη και πιο σίγουρη. Το γεγονός ότι δεν είχα άγχος με έκανε να πω ότι αυτό θέλω να κάνω, ότι εδώ ανήκω που λένε. Φυσικά έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι έπαιζα στη σκηνή με τον άνθρωπο που με έκανε να αγαπήσω το θέατρο και να πειραματιστώ πάνω σε αυτό, τη Δασκάλα μου. Είναι ίσως ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει σε αυτό το χώρο…
- Η πρώτη προσωπική σου δουλειά, που μαγνήτισε μάλιστα και ορισμένα μέσα ενημέρωσης, ήταν η performance στο μετρό με τίτλο «H ΤΑΜΠΕΛΑ». Πες μας λίγα λόγια για αυτή τη δράση και τον τρόπο δημιουργίας της.
«H ΤΑΜΠΕΛΑ» ξεκίνησε από ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού στο Θέατρο των Αλλαγών. Μου είχε ζητηθεί να κάνω μια performance και έτσι απλά γεννήθηκε η ιδέα. Αυτή είναι η καλύτερη εξήγηση που μπορώ να δώσω. Η ταμπέλα είναι κάτι που στα ρούχα κόβουμε, ενώ στους ανθρώπους τη βάζουμε συχνά. Είμαι σίγουρος ότι από φόβο βάζουμε ταμπέλες. Και εγώ βάζω ταμπέλες, προσπαθώ όμως να τις κόψω. Αν κόψουμε τις προσωπικές μας ταμπέλες θα μπορέσουμε να πάψουμε να βάζουμε ταμπέλες στους άλλους.
- Το concept της «Ταμπέλας» προήθλθε και από προσωπικά σου βιώματα;
Σε όλους μας έχει τύχει αυτό το πράγμα. Έτσι είναι διαμορφωμένη η κοινωνία, να βάζει ταμπέλες. Στη ζωή μου πλέον προσπαθώ όταν μου συμβαίνει αυτό να κοιτώ την πλευρά αυτού που μου το λέει. Έτσι, καταφέρνω να γίνομαι καλύτερος και να τις κόβω…
- Γενικά, η σύλληψη και η υλοποίηση των ιδεών σου είναι αποκλειστικά δική σου δουλειά;
Δυστυχώς ναι. Λέω δυστυχώς, γιατί όνειρο μου είναι να φτιάξω τη δική μου θεατρική ομάδα. Μια ομάδα που θα ζει για να κάνει θέατρο. Μια ομάδα που θα ζει για να κάνει performance. Μια ομάδα που θα έχει την ανάγκη να δημιουργεί. Μια ομάδα!
- Το είδος της street performance που ασχολείσαι σε φέρνει σε μια πιο άμεση επικοινωνία με το κοινό, με όλον εκείνο τον κόσμο που γίνεται κοινό σου για μερικά λεπτά. Τι είναι αυτό που εισπράττεις από τον κόσμο εκείνη τη στιγμή;
Όταν έκανα την performance μέσα στο μετρό πίστευα ότι θα φάω ξύλο. Λογικό, καθώς ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα. Δεν ήξερα πώς θα αντιδράσουν. Οπότε ήμουν φοβισμένος στην αρχή. Στην πορεία όμως, αυτό που ένιωσα δεν περιγράφεται. Μια γυναίκα έκλαιγε. Στο τέλος την αγκάλιασα. Ένας άλλος κύριος με κοίταγε επίμονα και λέω ωχ. Στο τέλος δεν είπε τίποτα, απλά μου έδωσε το χέρι του. Για μένα αυτό τα λέει όλα. Προτιμώ να εκτίθεμαι και να εισπράττω κάτι το οποίο είναι μαγικό, παρά να κάνω βιντεάκια στο σπίτι μου.
- Μέσα σε όλα αυτά που κάνεις είχες την τύχη να παιχτεί ένα δικό σου έργο στη θεατρική σκηνή «Κάρολος Κουν». Πώς ένιωσες;
Μαγικά, μαγικά, μαγικά. Τι να πω… Μόλις ανοίγει η πόρτα του θεάτρου, το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι μια τεράστια φωτογραφία του Καρόλου Κουν. Και λες, τι κάνω εγώ εδώ στα 23; Απλά τιμή να παίζω σε αυτό το θέατρο. Δεν θες να βγεις από αυτό το θέατρο. Λίγο φαγητό να μου δίνει κάποιος και εγώ δεν ξανακατεβαίνω από αυτή τη σκηνή.
- «Μαριονέτα ο Άνθρωπος, Κόσμε»: ιδιαίτερος ο τίτλος που επέλεξες για την παράστασή σου…
Σε αυτή την κοινωνία που ζούμε έχω καταλάβει ότι λίγο ή πολύ όλοι είμαστε μαριονέτες. Όταν είμαστε παιδιά τα νήματα της ζωή μας τα κινούν οι γονείς μας. Όταν πάμε να σπουδάσουμε τα νήματα τα κινούν οι κοπέλες μας ή τα αγόρια μας. Όταν φτάσει η στιγμή να δουλέψουμε τα νήματα τα κινεί ο εργοδότης μας. Αν έχουμε δική μας δουλειά τα κινεί το κράτος. Και όταν πλέον έχουμε μεγαλώσει, τα νήματα της ζωή μας τα κινούν τα χάπια. Τα νήματα που μας καθιστούν μαριονέτες είναι οι επιλογές μας. Όλοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μα κανένας τον εαυτό του. Η παράσταση αυτή περιγράφει την πάλη του ανθρώπου με τη φωνή που υπάρχει μέσα του. Η φωνή είναι τα παραπάνω νήματα. Ο ήρωάς μου περιγράφει τη ζωή του. Στη ζωή του πέρασε απ’ όλα τα κόμματα, ανάλογα με το συμφέρον που είχε. Νομίζω η παράστασή μου είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας!
- Εκτός από την παράστασή σου που ήδη παίζεται στο θέατρο και μιας που είναι και αρχές του έτους, τι άλλα σχέδια έχεις γι’ αυτόν το χρόνο;
Θέλω να κάνω ένα performance στην Αγγλία και ένα στην Αυστρία. Την ΤΑΜΠΕΛΑ θα κάνω πάλι! Θέλω να δω πώς θα αντιδράσει ο κόσμος, αν θα μου δώσει σημασία δηλαδή. Γιατί δυστυχώς στο performance μέσα στο μετρό πολύ λίγοι άνθρωποι μου δώσανε σημασία. Δεν τους κρίνω, απλά θέλω να πάρω και μια δεύτερη γνώμη. Και τέλος, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο να γυρίσω όλη την Ελλάδα για να παίξω την παράσταση μου.
[punica-divider]
