Ο Αλέξιος Κοτσώρης είναι ένα κράμα δυνατού χαμόγελου και ακόμα πιο δυνατού χαρακτήρα. Είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για την τέχνη σε όλες της τις μορφές. Από ηθοποιία μέχρι σκηνοθεσία και σενάριο αλλά όχι μόνο. Όσες φορές τον συναντήσαμε στη μικρή οθόνη μας καθήλωσε αλλά η παρουσία του στο θέατρο υπήρξε πάντα μαγική. Η τελευταία του εμφάνιση στις “Άγριες Μέλισσες” ως δικηγόρος Ελευθερίου ήταν μια υπόσχεση πως θα τον ξαναδούμε σύντομα σε εξίσου σπουδαίους ρόλους. Μα πάνω απ’ όλα μας δίνει ραντεβού στο θέατρο για να απολαύσουμε τη δική του ειλικρινή κατάθεση ψυχής.
Αλέξη, καλώς ήρθες στο Maxmag. Συναντιόμαστε αμέσως μετά την επιτυχημένη συμμετοχή σου στις Άγριες Μέλισσες. Μίλησε μας γι αυτή την εμπειρία.
Καλώς σας βρήκα και σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Στις «Άγριες Μέλισσες» έζησα μια μοναδική εμπειρία ως Δικηγόρος Ελευθερίου, εργαζόμενος σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον με αξιόλογους συνεργάτες που κατάφεραν να μου κάνουν ευχάριστη τη δεύτερη καραντίνα. Όλα κύλησαν εξαιρετικά και ως ηθοποιός έλαβα πολύτιμα μαθήματα απ’ αυτή τη δουλειά. Η επιτυχία της σειράς, έκανε ακόμα πιο ξεχωριστή την εμπειρία μου αυτή. Χαίρομαι που η τηλεόραση συνεχίζει να δημιουργεί μεγάλες και αξιόλογες παραγωγές, που ο κόσμος φάνηκε πως έχει ανάγκη.
Είσαι ένας πετυχημένος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Άραγε, αυτή η αγάπη για την τέχνη, είναι κάτι με το οποίο ο γεννιέται ένας καλλιτέχνης;
Ναι, πιστεύω πως ο καλλιτέχνης γεννιέται με την αγάπη αυτή και μεγαλώνει μαζί της. Όμως κάποιες φορές, αργεί να την καταλάβει και ίσως να χρειαστεί κάποιο ερέθισμα προκειμένου να την ανακαλύψει. Μαζί με αυτήν, έρχεται τότε η στιγμή να ανακαλύψει και τόπους που δεν γνώριζε, όπως επίσης και η στιγμή να δώσει μάχες που δεν ήξερε πως μπορεί να τις δώσει.
Η μέγιστη επιρροή μου είναι ο κοινός άνθρωπος με τις φοβίες,
τις ανησυχίες, τις αναζητήσεις του,
που προσπαθεί να βρει και να δώσει νόημα στη ζωή του
και άλλες φορές τα καταφέρνει, άλλες όχι.
Αλέξη από όλες σου τις δουλειές ποια είναι εκείνη που θυμάσαι περισσότερο με νοσταλγία και σε ποια κατέθεσες τον εαυτό σου χωρίς στεγανά;
Θυμάμαι την παράσταση «Άμλετ στο σκοτάδι» με νοσταλγία, για τον Γιώργο που δεν υπάρχει πια εδώ… Μία παράσταση στην οποία κατέθεσα τον εαυτό μου χωρίς στεγανά ήταν το θεατρικό «Τυχερός», το οποίο έγραψα και σκηνοθέτησα το 2011. Θυμάμαι πως στις πρώτες παραστάσεις δεν μπορούσα να αντικρίσω τον κόσμο από το άγχος, καθώς βίωνα ένα αληθινό ξεγύμνωμα. Σαν να έκανα ερωτά με όλους όσους είχαν έρθει για να δουν την παράσταση. Αυτή η σχέση με το κοινό δεν έμεινε εκεί, δεν σταμάτησε, αλλά εξελίχθηκε. Έτσι, τώρα πια, με κάθε ευκαιρία, συνεχίζω να καταθέτω τον εαυτό μου δίχως στεγανά.
Η Ελλάδα έχει πολλά ταλέντα και ακόμα μεγαλύτερη παράδοση στην τέχνη. Κάποιοι συνάδελφοί σου έχουν ταχθεί υπέρ της επαναφοράς τη άδειας ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού. Θεωρείς πως ο ηθοποιός γεννιέται ή πρέπει να ζυμωθεί μέσα από σπουδές;
Το θέμα αυτό είναι κάτι που απασχολεί εμάς τους καλλιτέχνες και όχι τόσο τους θεατές. Όταν οι θεατές βλέπουν μια παράσταση δεν σκέφτονται το εάν έχει σπουδάσει υποκριτική ο ηθοποιός, αλλά το εάν τους πείθει. Εάν είναι καλός ή κακός. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να δοκιμάσει τον εαυτό του, είτε έχει τη γνώση και την εκπαίδευση, είτε έχει μόνον το ταλέντο και το ένστικτο. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Σίγουρα όμως, όσο περισσότερες είναι οι σπουδές και όσο πιο πολλές τεχνικές πρακτικές γνωρίζει κάποιος, τόσο καλύτερα υπηρετεί την υποκριτική τέχνη, η οποία είναι βιωματική. Καλό θα ήταν όμως να μην προβαίνουμε σε διαχωρισμούς, άλλα να αφήνουμε τους θεατές να κρίνουν.
Τι κάνεις τις ελεύθερες ώρες σου; Πως σου αρέσει να περνάς μια γεμάτη μέρα στη ζωή σου;
Πρόβες, βόλτες με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, καλό φαγητό, διαλογισμό και άθληση.
Εκτός από την ηθοποιία και τη σκηνοθεσία τι άλλο αγαπάς να κάνεις;
Μου αρέσει να γράφω και να διασκευάζω κείμενα για θέατρο ή κινηματογράφο. Η ταινία μικρού μήκους Flexible Choices στην οποία έχω γράψει το σενάριο, βραβεύτηκε πρόσφατα με το Best LGBT Short στο Accord Cine Fest και συνεχίζει την επιτυχημένη φεστιβαλική της πορεία. Έχω γράψει και ένα σενάριο μεγάλου μήκους με τίτλο Dissolved που έχει ήδη γυριστεί και ελπίζω σύντομα να βγει στις αίθουσες.
Αν μπορούσες να θεωρήσεις κάποιον ως μέγιστη δική σου επιρροή, ποιος θα ήταν αυτός;
Ο άνθρωπος. Ο κοινός άνθρωπος με τις φοβίες, τις ανησυχίες, τις αναζητήσεις του, που προσπαθεί να βρει και να δώσει νόημα στη ζωή του και άλλες φορές τα καταφέρνει, άλλες όχι. Πολλά υπέροχα παραδείγματα έχουμε για να επηρεαστούμε. Το παράδειγμα των γιατρών και των νοσηλευτών με τις μάχες που δίνουν ενάντια στον κορωνοϊό, είναι ένα από αυτά. Είναι ένα κομμάτι θεϊκό στις ζωές μας και μια βασική, δική μου επιρροή.
Αλέξη θεωρείς πως οι καριέρες χτίζονται από τα «όχι»; Υπάρχει ο παράγοντας τύχη ή τελικά οι γνωριμίες είναι εξίσου σημαντικές με το ταλέντο;
Σίγουρα τα «όχι» σε βοηθούν να εξελίξεις την επαγγελματική σου ταυτότητα, σύμφωνα με αυτό που έχεις φανταστεί. Βέβαια, εμπεριέχουν ρίσκο και κάποιες φορές μπορεί να σε οδηγήσουν σε λάθος. Η τύχη είναι πολύ σημαντικός παράγοντας και καλλιεργείται με την στάση σου στην ζωή. Όσο πιο θετική και απλή στάση ζωής έχεις, τόσο μεγαλώνει η τύχη σου. Οι γνωριμίες από την άλλη, μπορούν να βοηθήσουν, αλλά μπορούν και να βλάψουν ή να εμποδίσουν. Το ταλέντο, καλό είναι να υπάρχει, σε κάθε περίπτωση.
Δεν πρέπει να αφήνουμε τους φόβους μας να μας καθορίζουν
ούτε τις προβολές να μας οδηγούν. Ζούμε μια αναμόχλευση του
καλλιτεχνικού γίγνεσθαι και δεν μπορούμε ακόμα να προβλέψουμε την εξέλιξη.
Στις μέρες μας υπάρχει μία εκκωφαντική παύση στον καλλιτεχνικό χώρο. Κλειστά θέατρα, βουβή τέχνη. Σε πόσες πτυχές έχει επηρεάσει τις ζωές των καλλιτεχνών όλο αυτό, εκτός φυσικά, από την προφανή οικονομική πλευρά;
Δεν πρέπει να αφήνουμε τους φόβους μας να μας καθορίζουν ούτε τις προβολές να μας οδηγούν. Ζούμε μια αναμόχλευση του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι και δεν μπορούμε ακόμα να προβλέψουμε την εξέλιξη. Εύχομαι και ελπίζω, η εξέλιξη να είναι θετική και μετά από όλα αυτά, να βρεθούμε να είμαστε όλοι ψυχικά δυνατότεροι και περισσότερο συνειδητοί. Το θέμα των κακοποιήσεων που επίσης προέκυψε, στην ίδια εποχή, έρχεται να ξορκίσει ένα σκοτεινό κομμάτι πολλών ετών που ούτως ή άλλος βρισκόταν σε φθορά και παρακμή. Οι βιαστές και όσοι έχουν διαπράξει κακοποιητικές πράξεις πρέπει να τιμωρούνται. Στη φυλακή εύχομαι να αξιοποιούν τον χρόνο για να αναμετριούνται με τον εαυτό τους και τις πράξεις τους.
Αλέξη αν μπορούσες, με ποιους «μεγάλους» θα ήθελες να συνεργαστείς; Έχεις αγαπημένους που μελετάς, θαυμάζεις και αναλύεις για να εξελιχθείς κι εσύ ο ίδιος;
Με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο αλλά και τον Διονύση Παπαγιανόπουλο. Επίσης, με την υπέροχη Ειρήνη Παπά, την οποία είχα για καιρό τη τιμή να συζητάω για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Από ξένους ηθοποιούς, θα έλεγα τον Κέβιν Σπέισι και τον Γκάρι Όλντμαν. Ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι επίσης ένας σκηνοθέτης που αγαπώ ιδιαίτερα.
Έχεις κάτι στα σκαριά Αλέξη; Θα μπορέσουμε να σε απολαύσουμε κάπου, συνθηκών επιτρεπόντων;
Αν όλα πάνε καλά θα ανεβάσουμε το «Οι άγνωστοι του τρένου» του Graig Warner, που είναι βασισμένο στην νουβέλα της Patricia Highsmith, σε μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα Καλογήρου. Είναι ένα έργο που είχαμε ξεκινήσει να προετοιμάζουμε από πέρυσι, σε σκηνοθεσία της Ανδρονίκης Αβδελιώτη για το Θέατρο «Αγγέλων Βήμα», όμως δεν καταφέραμε να το ανεβάσουμε λόγω του ιού. Σε εκκρεμότητα βρίσκονται επίσης, η παράσταση «Άγγελοι στην Αμερική» που θα την κάναμε πριν την πρώτη καραντίνα σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Παπαδάκη, αλλά και o μονόλογος του Αχιλλέα Κούμπου «Πρώτος πεθαίνει ο Θεός», που ελπίζω να καταφέρω φέτος να τον παρουσιάσω.
Εδώ μπορείτε να βρείτε τον Αλέξιο Κοτσώρη στο fb
