«Bye-bye bootie: heroin chic is back» έλεγε ο τίτλος του άρθρου από την εφημερίδα New York Post και έγινε viral. Ένα άρθρο αμφιταλαντευόμενο, λίγο ζέστη-λίγο κρύο, λίγο ναι μεν και λίγο αλλά, που ούτε προωθεί, ούτε και απορρίπτει. Όπως και ο τίτλος του, που τερματίζει την κλίμακα clickbait. Τίτλος διφορούμενος, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Γιατί ναι, σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει να υποδέχεται το trend της ξέφρενης δεκαετίας του ‘90, «heroin chic», με ανοιχτές αγκάλες. Στον αντίποδα, όμως, μπορεί κάποιος κάλλιστα να ισχυριστεί ότι ο τίτλος, αντί για μέλι, στάζει ειρωνεία απέναντι σε έναν ανερχόμενο εφιάλτη. Mission accomplished.
Το εν λόγω άρθρο κατάφερε, εκτός από το να κερδίσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό επιπλέον clicks, να ξαναφέρει στην επιφάνεια τη μελανή αυτή σελίδα στην ιστορία της μόδας, τη σελίδα που αποτελούσε για χρόνια το παράδειγμα προς αποφυγήν για μία εποχή που το γυναικείο φύλο πάλεψε πολύ για να αφήσει πίσω και για να μη χρειαστεί να τη ζήσει ξανά. Για να μπορούμε να κοιταζόμαστε περήφανα στον καθρέφτη μας, σε όποιο μέγεθος φορέματος κι αν μπαίνουμε.
Η Gia Carangi, η Jaime King και η Kate Moss, τα μοντέλα που μεσουρανούσαν στις πασαρέλες των όχι και τόσο μακρινών ‘90s, με το ωχρό τους δέρμα, τους μαύρους κύκλους κάτω από το θαμπό βλέμμα των ματιών τους και το λιπόσαρκο σώμα τους, να αποτυπώνεται ακατάπαυστα από τους φωτογραφικούς φακούς της εποχής, αποτέλεσαν τις αρχι-ιέρειες του «heroin chic» look. Ένα οξύμωρο και επικίνδυνο trend που έμεινε για αρκετό καιρό μπλεγμένο στα δίχτυα της βιομηχανίας της μόδας.
Το 1997 όμως, ο απροσδόκητος χαμός του μόλις 19 ετών, ταλαντούχου και πολλά υποσχόμενου, φωτογράφου Davide Sorrenti που αποδόθηκε (λανθασμένα όπως αποδείχτηκε αργότερα) στην υπερβολική χρήση ναρκωτικών, αποτέλεσε το σεισμό που ταρακούνησε τα θεμέλια του κόσμου της μόδας και κατάφερε να δημιουργήσει τη ρωγμή που θα γκρέμιζε το ανάκτορο των «heroin chic» μοντέλων.
Αλλά να που, 26 χρόνια μετά, κάποιος προσπαθεί με μανία να αναγεννήσει μια αυτοκρατορία που ούτε ζητήσαμε, ούτε και έχουμε ανάγκη. Τη στιγμή που είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε πως η αποδοχή της δαφορετικότητας δεν ανήκει πια στη σφαίρα του φανταστικού, τη στιγμή που η παρουσία πανέμορφων πληθωρικών μοντέλων όπως η Ashley Graham και η Precious Lee στα catwalks των Dolce & Gabbana και Versace φάνηκε να σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, εκείνης του diversity, στο χώρο της μόδας τη στιγμή που είχαμε τα χέρια μας πιο ανοιχτά από ποτέ για να τα τυλίξουμε με αγάπη γύρω από το σώμα μας, την ίδια ακριβώς στιγμή, είμαστε εδώ έτοιμες να ριχτούμε στη μάχη. Ξανά.
Advertising
Όχι μόνο για να υπερασπιστούμε όλα όσα θεωρούσαμε πια ως κεκτημένα, αλλά για να έρθουμε αντιμέτωπες με ένα ακόμα μέτωπο του body shaming. Γιατί, όσο χυδαία προκλητικό είναι απέναντι στις πληθωρικές γυναίκες να αποχαιρετάμε τις καμπύλες τους, άλλο τόσο αδιανόητη είναι και η ιδέα να κολλήσουμε την ταμπέλα του «heroin chic» σε κάθε μικρότερου μεγέθους, ίσως και ανδρόγυνο, σώμα. Όσο κρίμα είναι να στοχοποιούμε τις γυναίκες για τα παραπανίσια τους κιλά, τόσο άδικο είναι να σηκώνουμε το δάχτυλο προς εκείνες που τους λείπουν μερικά, παρομοιάζοντας το σώμα τους με αυτό ενός ναρκομανή.
Και ποσό θλιβερό είναι, το σώμα ενός εξαρτημένου ανθρώπου, το ταλαιπωρημένο από τις ουσίες κορμί ενός ανθρώπου που ακροβατεί πάνω στο νήμα της ίδιας του της ζωής, να γίνεται καλούπι για τη δημιουργία μιας κολεκτίβας κακέκτυπων μοντέλων; Μοντέλα που μπορεί να μη μετράνε τα γραμμάρια της επόμενης δόσης, μα σίγουρα θα μπουν στη διαδικασία να μετρήσουν τα γραμμάρια της κάθε τους επόμενης μπουκιάς. Βαθειά θλιβερό και λάθος. Ένα τεράστιο, παραπλανητικό λάθος. Γιατί η μόδα δεν μπορεί να είναι αυτό. Η πραγματική μόδα δεν είναι αυτό.
Η μόδα είναι δημιουργία, έκφραση και φαντασία. Η μόδα είναι απελευθέρωση. Η μόδα μπορεί να είναι ρομαντική, rock, casual ή σοφιστικέ. Η μόδα μπορεί να είναι chic. Η ηρωίνη όχι.
Advertising
