Ένα ζήτημα στο οποίο οι απόψεις διίστανται είναι η πολιτική διαχωρισμού των παιδιών από τους γονείς στα σύνορα. Η Meri Wallace ως ειδικός στην ανάπτυξη του παιδιού εξηγεί τις ισχυρές συνέπειες αυτών των διαχωρισμών.
Όταν γεννιέται ένα παιδί εξαρτάται πλήρως από τον γονέα (ή κύριο φύλακα) για την επιβίωσή του. Ο γονέας αναλαμβάνει να ταΐσει το βρέφος όταν αυτό πεινάει, να το ηρεμήσει όταν πονάει και γενικότερα η απουσία του γονέα δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας στο βρέφος. Καθώς ο γονέας είναι σταθερά εκεί για να φροντίζει το παιδί και να το προστατεύει, το παιδί αρχίζει να οικοδομεί την εμπιστοσύνη στον γονέα και στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, ο αναπτυξιακός στόχος του πρώτου έτους της ζωής, είναι το παιδί να αναπτύξει αγάπη και εμπιστοσύνη προς τους άλλους.
Επίσης, η υποστήριξη που δείχνει ο γονέας προς το παιδί το βοηθούν α αναπτύξει υψηλή αυτοεκτίμηση. “Αν ο γονιός μου με αγαπά, είμαι πολύτιμος”, καταλήγει το παιδί. Με την πάροδο του χρόνου, ο δεσμός μεταξύ γονέα και παιδιού δίνει στο παιδί μια εσωτερική αίσθηση ασφάλειας, ευτυχίας αυτοπεποίθησης και αγάπης προς τον εαυτό του. Το παιδί δημιουργεί καλές προσωπικές σχέσεις και επιτυγχάνει τους στόχους του.
Μελέτες έχουν δείξει ότι όταν ένα παιδί χάνει ξαφνικά έναν γονέα, είτε μέσω θανάτου, εγκατάλειψης ή παρατεταμένου διαχωρισμού, το παιδί βιώνει έντονο φόβο, πανικό, θλίψη, κατάθλιψη, αδυναμία και απελπισία. Το παιδί έχει χάσει τη σωτηρία του, και συχνά την αίσθηση του εαυτού του. Ο κόσμος και η ζωή γίνονται αποδιοργανωμένοι και τρομακτικοί.
Εάν τα παιδιά δεν περιβάλλονται έστω από ένα από τα αγαπημένα τους πρόσωπα και δεν λαμβάνουν την απαραίτητη συναισθηματική υποστήριξη για να μπορέσουν να επεξεργαστούν καλά την απώλεια του γονέα, αυτή η εμπειρία μπορεί να τα κάνει να υποφέρουν συναισθηματικά καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους. Ένα παιδί που το κυριεύει η θλίψη ενδεχομένως να μην έχει την ψυχική ενέργεια για να μάθει, να παίξει ή να ασχοληθεί με την ζωή του. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν τα συναντάμε μόνο σε μικρά παιδιά καθώς και τα μεγαλύτερα παιδιά αισθάνονται περισσότερο ασφαλή και προστατευμένα όταν είναι μαζί τους οι γονείς. Ακόμα και οι ενήλικες αισθάνονται μια συναισθηματική εξάρτηση από τους γονείς τους και μπορούν να υποφέρουν από τρομερή θλίψη στην απώλειά τους.
Τα παιδιά συχνά κατηγορούν τους εαυτούς τους για την εξαφάνιση ενός γονέα. Το παιδί καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “Πρέπει να έκανα κάτι λάθος, αλλιώς ο γονέας μου δεν θα είχε φύγει. Πρέπει να είμαι κακός”. Το παιδί δείχνει οργή προς τον γονέα που έφυγε, αλλά επειδή δεν μπορεί να εκφράσει την οργή του στον γονέα, την εκφράζει συχνά προς εσωτερικούς παράγοντες, όπως είναι ο εαυτό του, γεγονός το οποίο μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά στην κατάθλιψη ή στην επιθετικότητα. Ένα παιδί που χάνει ξαφνικά έναν γονέα, δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τους άλλους στις προσωπικές του σχέσεις. Ενδεχομένως να βρίσκει την αγάπη ασταθή και επικίνδυνη λόγω της ιδέας της αποχώρησης του ατόμου, όπως έγινε με τον γονέα.
Πηγή:
