Κλινικός Βαμπιρισμός: Μια αιμοβόρα ασθένεια

Ο Κλινικός Βαμπιρισμός είναι γνωστός και ως Σύνδρομο του Ρένφιλντ και αναφέρεται στην εμμονή κατανάλωσης αίματος. Αλλιώς, ονομάζεται και ως αιματομανία, αιμοποσία ή σαγκουϊνισμός. Θεωρείται σύμπτωμα σχιζοφρένειας ή κάποιου είδους παραφιλίας. Συνήθως, οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή την ασθένεια είναι άνδρες. Το στοιχείο που ενισχύει την ανάγκη για αίμα στηρίζεται στην πεποίθηση ότι το αίμα μεταφέρει ζωτικής σημασίας ενισχυτικές δυνάμεις.

Αίτια – Ιδιαίτερα Χαρακτηριστικά

Στις περισσότερες κλινικές περιπτώσεις, ο βαμπιρισμός είναι απόρροια ενός παιδικού τραύματος, όπως ένα αιματηρό ατύχημα ή μια τυχαία κατάποση αίματος. Το τραύμα μετατρέπεται σε ενδιαφέρον γεγονός προς εξερεύνηση ή αλλιώς, γνώριμο και οικείο βίωμα. Μετά τα χρόνια της εφηβείας μπορεί να μετατραπεί σε αντικείμενο – αφορμή σεξουαλικής διέγερσης. Η θέα του αίματος και η ωμή κατανάλωση του δημιουργούν μια αίσθηση δύναμης και ελέγχου κατά την ενηλικίωση. Συνήθως, το εν λόγω σύνδρομο ξεκινά με κατάποση αίματος του ίδιου του ατόμου και συνεχίζει με κατανάλωση αίματος άλλων πλασμάτων (ζώων, εντόμων ή ανθρώπων).

Τα Στάδια του Κλινικού Βαμπιρισμού

Ο Κλινικός Βαμπιρισμός ή αλλιώς, Σύνδρομο του Ρένφιλντ χωρίζεται σε τρία στάδια. Στο πρώτο στάδιο, ο πάσχων πίνει το δικό του αίμα, συνήθως κατατραυματίζοντας τον εαυτό του. Στο δεύτερο στάδιο, ο ασθενής τρώει ζωντανά ζώα ή πίνει το αίμα τους (ζωοφαγία). Αν δε σκοτώσει μπορεί να προμηθευτεί το αίμα ζώου από κρεοπωλείο ή σφαγείο. Στο τρίτο στάδιο, ο πάσχων πίνει αίμα από άλλους ανθρώπους (τελικός βαμπιρισμός). Μπορεί να κλέψει ανθρώπινο αίμα από νοσοκομεία ή τράπεζες αίματος, να πιει κατευθείαν από άλλο άνθρωπο, ακόμα και να διαπράξει και φόνο.

Η Ψυχοσύνθεση των Δολοφόνων – Βαμπίρ

Οι βρικόλακες – δολοφόνοι θέλουν να ζήσουν, να ερωτευτούν και να κοινωνικοποιηθούν. Νιώθουν, όμως, τιποτένιοι. Η ανάγκη για ερωτική επαφή διαστρεβλώνεται. Άλλοι απλώς, νιώθουν μια απίστευτη ηδονή και ευφορία στη γεύση του αίματος. Ασυνείδητα μισούν τη ζωή και την εικόνα του ανθρώπου. Ενδεχομένως, οι δυσλειτουργικές σχέσεις μητέρας – παιδιού και τα παιδικά τραύματα να παίρνουν μορφή σαδιστικών παιχνιδιών βιασμού, φόνου και αιμοποσίας.

Θεραπεία

Δυστυχώς, δεν έχει βρεθεί θεραπεία. Ο μόνος τρόπος παύσης είναι η φυλάκιση, ο εγκλεισμός σε ψυχιατρικό ίδρυμα υψίστης ασφαλείας, η θανάτωση και η αυτοκτονία.

Περιπτώσεις με το Σύνδρομο Ρένφιλντ

Το 1932 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας ονόμασαν έναν ανεξιχνίαστο φόνο ως « Ο Φόνος του Βρικόλακα», καθώς οι συνθήκες κατά τις οποίες κατέληξε το θύμα είχαν χαρακτηριστικά κλινικού βαμπιρισμού.

Ομοίως, ο κατά συρροή δολοφόνος Peter Kurten έμεινε στην ιστορία του Τύπου ως βρικόλακας – βαμπίρ, αφού σε κάθε φόνο συνήθιζε να πίνει το αίμα από τα θύματα του. Στο τέλος, τον εκτέλεσαν.

Στις αρχές του 19ου αιώνα καταγράφηκαν οι περιπτώσεις του διαβόητου Sorgel και του Antoine Leger. Το 1886 συνελήφθη και ο Henri Blot.

Στη Γαλλία, το 1849 οι αρχές συνέλαβαν τον στρατιωτικό Francoise Bertrand, το 1861 κάποιον Martin Dumollard και το 1897 τον Joseph Vacher.

Στην Ιταλία, το 1872 ο Vincenzo Verzeni καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση.

Στην Ουγγαρία, το 1916 η ιστορία του Bela Kiss σοκάρει.

Στη Ρωσία, το 1920 θανάτωσαν το βαρόνο Sternberg Ungern για παρόμοιους λόγους. To 1992 συνέλαβαν τον Andrei Chikatilo.

Στη Γερμανία, το 1924 εκτέλεσαν τον Fritz Haarmann. Το 1963 συνέλαβαν τον Alfred Kaser και το 1973 τον Kuno Hoffman.

Στο βομβαρδισμένο Λονδίνο του ’40, ο John George Haigh παραφυλούσε τα θύματα του και ο Neville Health ήπιε το αίμα πολλών γυναικών.

Στην Αμερική, το 1967 σόκαρε η περίπτωση του James Brown. Στη Νέα Υόρκη, το 1959 συνελήφθη ο Salvatore Agron και στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Richard Chase. Το 1996, οι αρχές έβαλαν τέλος σε μια σειρά από φόνους που εκτελούσε ένα club βρικολάκων με αρχηγό τον Roderick Ferrell.

Στην Αργεντινή, το 1960 οι αρχές συνέλαβαν τον Florencio Roque Fernadez.

Στην Πολωνία, το 1969 καταδικάστηκε ο Stanislav Modzieliewski και το 1982 ο Julian Koltun.

Στην Αυστραλία, το 1991 συνελήφθη η Tracy Wigginton.

Στην Ουαλία, το 2001 σόκαρε κυριολεκτικά ο φόνος μιας κοπέλας από τον Mathew Hardman.

Στη Σκωτία, το 2002 καταδίκασαν τον Allan Menzies.

Άλλα περιστατικά βαμπιρισμού ανά τον κόσμο είναι τα εξής:

• Wayne Boden, 1971
• Christopher Michael Rowland, 1974
• Richard Cottingham, 1979
• James P. Riva, 1980
• John Crutchley, 1985

Εν Κατακλείδι

Τα παραπάνω αιμοβόρα περιστατικά δεν είναι τα μόνα. Η ασθένεια αυτή ξεκινά αιώνες πριν. Οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των εγκλημάτων έχουν αποκοπεί για ευνόητους λόγους…

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι ανά τον κόσμο – ιδιαίτερα στη μακρινή Αυστραλία – υπάρχουν ομάδες εφήβων, οι οποίοι σε μορφή τελετής αυτοτραυματίζονται και χύνουν το αίμα τους σε ένα και μοναδικό ποτήρι. Στη συνέχεια, πίνουν όλοι από το ίδιο ποτήρι και με αυτόν τον τρόπο θεωρούν ότι γίνονται αυτόματα αδέλφια εξ’ αίματος. Η τελετή γίνεται σε κύκλο και τις περισσότερες φορές είναι καθιστοί.

Με βάση αυτή τη συγκεκριμένη κλινική περίπτωση εφήβων θα μπορούσαμε να πλατειάσουμε και να αναλύσουμε τον βαμπιρισμό ως ασθένεια και σοβαρή παρέκκλιση σε σκοτεινές παραθρησκευτικές οργανώσεις. Όμως, θα αφήσουμε τους συνειρμούς και τους βαθύτερους προβληματισμούς σε εσάς.

Πηγές: www.el.wikipedia.org, www.citydoctors.gr, www.perpetual.gr, www.ourtzanie.blogspot.com