Τα Χριστούγεννα των εθνών ή τα Χριστούγεννα των καταναλωτών;

Χριστούγεννα

Τα Χριστούγεννα των εθνών ή τα Χριστούγεννα των καταναλωτών; Σε λίγες μέρες οι πιστοί Χριστιανοί θα κληθούν για άλλη μία φορά να εορτάσουν την γέννηση του Ιησού Χριστού και την απαρχή του θεάρεστου έργου του. Ωστόσο, όπως κάθε χρόνο, παρατηρούμε με θλίψη αλλά και προβληματισμό μια απροκάλυπτη ταύτιση της σημαντικής αυτής εορτής με την καλοπέραση και τον καταναλωτισμό, μέσω μιας πολυδιαφημιζόμενης, σχεδόν επι-βαλλόμενης θα έλεγα, ανάγκης εξασφάλισης δώρων, όπου δυστυχώς «δώρον» εννοείται  αποκλειστικά το καπιταλιστικό αγαθό, συνήθως μάλιστα το βιομηχανοποιημένο αγαθό. Αναλόγως, ο μεγαλοπρεπής στολισμός του δέντρου από άτομα και κοινότητες, αν και εντελώς περιττός, έχει καταντήσει να αποτελεί συνώνυμο των Χριστουγέννων και του νοήματός του. Έτσι, το βαθύ, καθαρά πνευματικό, μήνυμα των Χριστουγέννων ευτελίζεται σε μια ρηχή, επιφανειακή τυπολατρία.

Αποτελεί αναμφίβολα σημείο παρακμής, ηθικής και πολιτισμικής, ο ευτελισμός μίας εκ των δύο σημαντικότερων χριστιανικών εορτών  από τα ίδια τα χριστιανικά κράτη, τους κατεξοχήν δηλαδή φορείς τους. Και φανερώνει και το μέγεθος της υποκρισίας, η οποία πλέον στις αποθρασυνόμενες εποχές μας δεν νιώθει ούτε καν την ανάγκη να κρύβεται. Η προσωπική πίστη των ανθρώπων στο θείο ή σε οτιδήποτε άλλο υψηλότερο ή και σε τίποτα, όχι μόνο δεν είναι κακή και μεμπτή αλλά είναι και αναπόφευκτη. Και αν ακόμα στις κοινωνίες του μέλλοντος, η προσωπική πίστη απαγορευτεί διά νόμου και διά ροπάλου, ελάχιστα αποτελέσματα θα υπάρξουν. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι από την μια η εξάλειψη κάθε φονταμενταλισμού και απολυταρχίας σε θέματα πίστεως και από την άλλη η γνώση, αν μη τι άλλο, της πίστης που έχει ο κάθε ένας μας.

Διαβάστε επίσης  Δίαυλος Λευκάδας: Αποτέλεσμα ανθρώπινης θέλησης που έκανε τη Λευκάδα νησί

Στην χριστιανική κοινωνία μέσα στην οποία ανατράφηκα και συνεχίζω να ζω, παρατηρώ μετ’ εκπλήξεως μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων, που δεν διστάζει με την πρώτη να αυτοπροσδιοριστεί ως χριστιανική, να αγνοεί παντελώς την διδασκαλία της Ορθοδοξίας και την δογματική της, με τελικό αποτέλεσμα να μην ξέρει που πιστεύει ή να πιστεύει σε ένα Θεό κράμα, διαστρεβλωμένο από τις ιδιωτικές του ανάγκες και προκαταλήψεις, ο οποίος ορθώνεται μπρος στο υποσυνείδητο του ως «είδωλον». Αυτό αν δεν είναι αθεΐα (ο λόγιος άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μια βαθυστόχαστη ομολογουμένως προσωπικότητα, την κατατάσσει ως δεύτερο είδος αθεΐας), είναι σίγουρα κάτι πολύ χειρότερο, είναι ειδωλολατρία! Προσθέστε σε αυτά και την μανία απόκτησης όλων και περισσότερων μη απαραίτητων αγαθών και τότε παίρνετε έναν πρωτοκλασάτο φετιχισμό, θρησκευτικού χαρακτήρα.

Advertisements
Ad 14

Χριστούγεννα

Για την εξάπλωση της άγνοιας της χριστιανικής μάζας ως προς το τί πιστεύει ευθύνεται στο μεγαλύτερο μέρος της η διοίκηση της Εκκλησίας η οποία σκόπιμα συντηρεί την άγνοια των πιστών στα δογματικά θέματα πίστεως. Όσο λιγότερα περί πίστεως γνωρίζει και κατανοεί το ευσεβές ποίμνιο τόσο σε λιγότερους ελέγχους θα προβαίνει ο λαός, ο μόνος που κατέχει αληθινή δύναμη, προς τους επισκόπους και τους λοιπούς εκκλησιαστικούς ταγούς, αν τυχόν αυτοί παραστρατήσουν. Προς την ίδια κατεύθυνση πορεύεται και το κράτος, με το οποίο η Εκκλησία βαδίζει χέρι-χέρι εδώ και 12 τουλάχιστον αιώνες. Το κράτος λοιπόν χρειάζεται εθνική θρησκεία για να τονώνει την εθνική ταυτότητα και την κοινωνική συνοχή των υπηκόων του. Κάπως έτσι δημιουργούνται οι εθνικές Εκκλησίες  και κάπως έτσι συντελείται το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του Χριστιανισμού, από τα ίδια τα χριστιανικά κράτη! Γιατί ο χριστιανισμός υπήρξε εκ φύσεως υπερ-εθνικός και το κύρηγμα του ευαγγελίου πανανθρώπινο και άνευ φυλετικών διακρίσεων. Μάλιστα, στις πρώτες τέσσερις Οικουμενικές Συνόδους και σε Πανορθόδοξη Σύνοδο του 19ου αιώνα στην συνέχεια ο εθνοφυλετισμός καταδικάστηκε συλλήβδην ως αίρεση(!). Αλλά που να το ξέρουμε; Ποιος επίσκοπος να μας το πει; Ξέρουμε πάντως σίγουρα πως στολίζεται ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Διαβάστε επίσης  Ο Carney Landis και τα συναισθήματα όλων μας

Αν λοιπόν ολόκληρη η διδασκαλία του Χριστιανισμού των ευαγγελίων αλλοιώνεται με τρόπο διαβρωτικό εντός του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο ζούμε εμείς οι ευρωπαίοι, δεν είναι παρά απολύτως φυσιολογικό και φυσικό επακόλουθο η αλλοίωση και του μηνύματος των Χριστουγέννων. Ακόμα και η προσφορά δώρων περιορίζεται στους φίλους και συγγενείς μας, τους  οποίους έχουμε ούτως ή άλλως κοντά μας ολόχρονα για να τους στηρίζουμε και να τους προσφέρουμε. Έπρεπε τα δώρα όλων μας να έχουν παραλήπτη ανθρώπους ξένους προς εμάς, κοινωνικά «απόκληρους» και γιατί όχι εχθρικούς προς εμάς, σε επίπεδο εθνικό αλλά και ατομικό. Η πεποίθηση άλλωστε ότι οι άνθρωποι είναι αδέλφια και πρέπει να συμφιλιωθούν αποτελεί τη ρίζα του χριστιανισμού. Βεβαίως, η απόκτηση αγαθών και η βελτίωση του τρόπου ζωής δεν είναι μεμπτή. Αντίθετα, αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες κοινωνίες καθ’ όλην την διάρκεια ροής της Ιστορίας τους. Αυτό που είναι μεμπτό και καταδικαστέο, και επιβλαβές για την ψυχική υγεία όπως μας προειδοποιούν οι ψυχολόγοι, είναι η αντικατάσταση του «είναι», του ποιος είμαι δηλαδή, με το «έχειν»,  πόσα έχω δηλαδή.

Το σημερινό κατεστημένο, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν μπορεί να κρατήσει υπόδουλή του την ανθρωπότητα διαμέσου των ηθικοθρησκευτικών ταμπού, από τα οποία η ανθρωπότητα δειλά ξεφεύγει,  έχει φροντίσει να δημιουργήσει άλλους μηχανισμούς, όπως π.χ. την διαφήμιση και την μόδα, με την οποία εντέχνως θέτει τον άνθρωπο σε μια κατάσταση διηνεκούς ψυχικής διέγερσης και σε μια αγχωτική προσπάθεια να φτάσει στην τελειότητα, την οποία τελειότητα δεν αντιλαμβάνεται με χριστιανικά πρότυπα αλλά με βάση το αστικό μοντέλο ζωής. Όσο πιο έντονο είναι το αίσθημα κατωτερότητας ενός ατόμου ή μιας τάξης, τόσο πιο έντονη και καταναγκαστική γίνεται η παρόρμηση να το νικήσει κα να το ξεπεράσει. Και είναι αυτό ακριβώς το αίσθημα κατωτερότητας της αστικής τάξης ενώπιον των φεουδαρχών που την εξανάγκασε να βελτιωθεί και εν τέλει να κυριαρχήσει.

Διαβάστε επίσης  Υπερρεαλισμός και Κινηματογράφος

Ο υπερκαταναλωτισμός λοιπόν, άλλος ένας μηχανισμός του κατεστημένου που στοχεύει στο αίσθημα κατωτερότητας,  εκφράζει ακραιφνώς τον παραλογισμό ενός κοινωνικοπολιτικού συστήματος όπου εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα μόνοι και έρημοι, όπου ο μισός πλούτος της γης ξοδεύεται σε φονικά όπλα, όπου οι αυτοματισμόι, η καλή σοδειά και η αυξημένη παραγωγή, χωρίς τη δυνατότητα απορρόφησης τους, καταντά κατάρα για το σύστημα. Επειδή ακριβώς η κοινωνική ελευθερία είναι ενιαία και αλληλένδετη με την πολιτική ελευθερία, στον βαθμό που για να απελευθερωθεί κανείς κοινωνικά πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί πολιτικά, ο υπερκαταναλωτισμός δεν σε υποδουλώνει μόνο πνευματικά και κοινωνικά, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά και πολιτικά. Σε δένει με γόρδιους δεσμούς στο πηδάλιο του καπιταλιστικού γίγνεσθαι. Και πολύ εύστοχα ο καταναλωτικός οργασμός των Χριστουγέννων  βρίσκεται στο τέλος κάθε οικονομικού έτους.

Ο Ιωάννης Σάββα είναι αρχαιολόγος - ιστορικός ερευνητής και ενεργό μέλος της κοινωνίας από τότε που γύρισε από την όμορφη Θεσσαλονίκη στην γενέτειρά του, την Λεμεσό. Πιστεύει ότι τα 'Ομορφα είναι αθάνατα και α-χώρητα ενώ αντίθετα οι ασκήμιες έχουν ημερομηνία λήξης. Στον ελεύθερο του χρόνο του αρέσει να χτυπάει στου κουφού την πόρτα.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Ένας διαφορετικός τυμπανιστής

“Ένας διαφορετικός τυμπανιστής” του φυλετικού ρατσισμού

  Το μυθιστόρημα  «Ένας διαφορετικός τυμπανιστής» του William Melvin Kelley ανήκει

Φούστα πάνω από παντελόνι: Ένα αμφιλεγόμενο trend

Η επιστροφή του trend!Από το τότε στο τώραΜε τις ρίζες