Πριν ένα μήνα περίπου θυμάμαι την αρχική σελίδα του facebook να βομβαρδίζεται από την τραγική εικόνα του Ομράν Ντακνές. Ήταν εμφανώς σοκαρισμένος και καλυμμένος εξ’ολοκλήρου με την σκόνη του κατεδαφισμένου κτιρίου που πλάκωσε τον ίδιο και την οικογένειά του. Αμίλητος και αγγίζοντας που και που την αριστερή πλευρά του προσώπου του κοίταζε το αίμα που είχε στα δάχτυλα. Όλοι και κυρίως πολιτικοί κάθε χώρας όταν αντίκρισαν την φρικαλεότητα έσπευσαν να κάνουν τις αναμενόμενες αναρτήσεις στα social media οι οποίες κράτησαν δύο με τρεις ημέρες.
Και μετά; Και μετά τίποτα. Η είδηση πάλιωσε, ο κόμπος στον λαιμό έφυγε και τα βουρκωμένα μάτια στέγνωσαν. Μια ακόμη λυπηρή είδηση που μπήκε στο συρτάρι της συνείδησης μέχρι να έρθει η επόμενη, και η επόμενη… και η επόμενη. Η δική μας η ζωή εξάλλου συνεχίζεται. Θα πάμε στην δουλειά, θα γελάσουμε και θα τσακωθούμε με γνωστούς και αγνώστους για θέματα μηδαμινής αξίας και το βράδυ το μόνο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε θα είναι τι να φορέσουμε στο καινούριο cocktail bar που άνοιξε στην παραλιακή (first world problems). Βέβαια κάποιος ίσως με ρωτήσει δικαιολογημένα ‘’και τι θα μπορούσε να κάνει ένας απλός πολίτης για να βάλει τέλος σε πολέμους που γίνονται στην άλλη άκρη της γης;’’
Γι’αυτούς τίποτα, για εκείνους που τους προκαλούν όμως με το να οπλίζει ο ένας το χέρι του άλλου; Δεν εννοώ μόνο με την υποστήριξη στρατού αλλά ακόμη και η σιωπή πολλές φορές φανερώνει συνεργασία. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη φανατικοί ψηφοφόροι κομμάτων είτε Ελλάδας είτε εξωτερικού που πρεσβεύουν την προαναφερόμενη πολιτική; Φαντάζομαι εθελοτυφλούν οδηγούμενοι απ΄την ελπίδα της αλλαγής. Αλλά η αλλαγή ξεκινάει από μέσα μας, την ψυχή του ατόμου.
Άμα θες να βοηθήσεις παιδιά σαν τον Ομράν όπου βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά ξεκίνα με εκείνα που βρίσκονται στο πιο κοντινό παγκάκι του σπιτιού σου. Ξέρεις, εκείνα που αρκετές φορές γυρίζουν ξυπόλυτα και με ένα ελαφρύ φανελάκι στη μέση του χειμώνα, μη στρέφεις το βλέμμα στην αντίθετη κατεύθυνση. Έπειτα έχεις την δυνατότητα να απευθυνθείς σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς ή εκδηλώσεις προσφοράς των οποίων το κύριο μέλημα είναι η αποστολή φαρμάκων, τροφίμων και είδη πρώτων αναγκών σε ανθρώπους είτε της χώρας στην οποία κατοικείς είτε εξωτερικού, μια απλή αναζήτηση στο google νομίζω είναι αρκετή. Η ενεργή ενασχόληση του ανθρώπου με οποιαδήποτε μορφή εθελοντισμού ή φιλανθρωπίας είναι καταλυτική για ένα καλύτερο και πολλά υποσχόμενο αύριο.
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
- Είναι τα social media ένα νέο «Μάτριξ»;
- Social ή αντί social ;
- Ανδρέας Φλουράκης: “Δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο στο ξεκίνημα ενός έργου, μόνο ενθουσιασμός”
- Social media: Κοινωνική αποδοχή και δημοκρατία
- Social media: Ένας ψηφιακός κόσμος επανάστασης ή αιχμαλωσίας;
