ΠΗΓΗ: theshamecampaign.com
Αν εξαιρέσεις τον εξ ανάγκης ρεαλιστικής αμυντικό πόλεμο, οι υπόλοιποι πόλεμοι έχουν ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα (ιμπεριαλισμός, μία πολιτική νοοτροπία που έπνιξε τους λαούς στο αίμα προς δόξαν του Μαμωνά) και έντονα οικονομικά- κερδοσκοπικά κίνητρα. Ποιος ήταν λοιπόν ανέκαθεν ο εχθρός της ειρήνης που τόσο λαχταρά σύσσωμη η ανθρωπότητα; Ποιος τελικά δεν επιτρέπει να συνυπάρξουν οι λαοί και να επιτευχθεί η ειρήνη με την κατάπαυση των πολέμων;
Η άγνοια και ο φόβος, θα ήταν μια μονολεκτική απάντηση. Ναι, αλλά ποιος συντηρεί επιτηδευμένα αυτή την άγνοια και ποιος σκορπάει μεθοδικά τον τρόμο για το αλλιώτικο; Κατά κύριο λόγο τα ατομικά και συλλογικά συμφέροντα της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης κάθε τόπου, που ενίοτε βαφτίζονται εθνικά ή και θρησκευτικά ή ακόμη και λαϊκά, ούτως ώστε να μην καταλαβαίνεις ότι σκοτώνεις και σκοτώνεσαι ουσιαστικά για να προασπίσεις συμφέροντα που, ούτως ή άλλως, δεν σου ανήκουν και που ήδη σε καταδυναστεύουν εν καιρώ ειρήνης.
Παρενθετικά, φανταστείτε έναν πολύ πλούσιο άρχοντα που ζει μέσα στο πολυτελές κάστρο του πάνω σε ένα λόφο. Εκεί περνάει ζωή και κότα με τα πλήθη να τον υπηρετούν και έχοντας μαζέψει αμύθητα πλούτη. Έξω από το κάστρο και διεσπαρμένα στον υπόλοιπο λόφο, υπάρχουν μικρά παραπήγματα, κοινώς παράγκες, όπου ζουν αγρότες, εργάτες και τεχνίτες, οι οποίοι παράγουν τα απαραίτητα για τον λόφο ενώ οι ίδιοι ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Μία ημέρα ο άρχοντας πληροφορείται από τους συμβούλους του, ότι ένας άλλος άρχοντας σε μια κοντινή πεδιάδα ετοιμάζεται να εκστρατεύσει για να αρπάξει τα αμύθητα πλούτη του. Ο άρχοντας πανικόβλητος, βγαίνει στον εξώστη του κάστρου μαζί με τα συσσωρευμένα πλούτη του και λέει στον συγκεντρωμένο λαό από κάτω: – Δείτε πόσα πλούτη μαζέψαμε μετά από τόσους κόπους; Αυτά τα πλούτη θέλουν να μας τα αρπάξουν τώρα!. Ο λαός συγχύσμενος και μέσα στα λερωμένα από ιδρώτα και χώμα ρούχα του αποκρίθηκε με φωνές: -Μα αυτά δεν είναι δικά μας, δικά σου είναι! Τι θες τώρα από μας; Πάντα δικά σου ήτανε, παράτα μας.
Ο άρχοντας ανήσυχος από την απόκριση του λαού δεν έκλεισε μάτι όλη νύχτα. Ώσπου κατά το ξημέρωμα, λουσμένος απο κρύο ιδρώτα, του ήρθε μία φαεινή ιδέα. Έβαλε τους υπηρέτες του να χτίσουν έναν ψηλό φράκτη γύρω από τον λόφο και στην συνέχεια να στήσουν μία τεράστια πινακίδα απ’ έξω που να γράφει ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ. Τα όργανα του άρχοντα ενημέρωσαν στα γρήγορα και με μεθοδικότητα τους υπηκόους, που όπως μαρτυρεί η λέξη είναι υποχρεωμένοι πάντα να ακούν, ότι πια ο λόφος είναι μια χώρα, κοινή για όλους. Έτσι, μετά από λίγες μέρες, ο παμπόνηρος άρχοντας, ξελαφρωμένος αυτή τη φορά, βγήκε πάλι στον εξώστη με τα πλούτη στοιβαγμένα σωρηδόν δεξιά και αριστερά του και τους λέει: – Δείτε πόσο πλούσια είναι η χώρα μας; Όλα αυτά ανήκουν στη χώρα μας, σε όλους εσάς και τώρα οι «βάρβαροι» και άξεστοι της πεδιάδας θα έρθουν να τα πάρουν και θα μείνει η χώρα μας φτωχή και ανίσχυρη!
Οι εξαθλιωμένοι και ενδεείς υπήκοοι κοιτάχτηκαν για λίγο μεταξύ τους και ευθύς με μία φωνή ως ένα σώμα και μία ψυχή αποκρίθηκαν: – Πρέπει να διαφυλάξουμε αυτά που μας ανήκουν, σωστά λέει ο άρχοντας. Και αναφώνησαν με ζήλο: – Ζήτω η Χώρα του Λόφου, ανάθεμα την Χώρα της Πεδιάδας που θέλει να γίνουμε φτωχοί. Εν τέλει οι μισοί από αυτούς αποδήμησαν ως πτώματα, άγνωστο για που, αφού κατόρθωσαν να απωθήσουν τους κατοίκους της πεδιάδας, που είχαν αρχίσει κι αυτοί σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν την ιδιαιτερότητα τους η οποία είχε διαμορφωθεί στο γεωμορφολογικό περιβάλλον της πεδιάδας. Οι άλλοι μισοί που επέζησαν, αφού θρήνησαν τους πεθαμένους συγγενείς και φίλους, συνέχισαν βέβαια να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, αλλά αυτό δεν είχε σημασία αφού τώρα ένιωθαν πλούσιοι και περήφανοι για τη χώρα τους. Η Χώρα του Λόφου (δηλαδή ο άρχοντας) ήταν πλούσια και αυτό τους ήταν αρκετό για παρηγοριά. Και έτσι ο άρχοντας κράτησε τα πλούτη του άθικτα τόσο από τους «βαρβάρους» της πεδιάδας όσο και από το αφελές πλήθος των μουζίκων, τα οποία πλούτη κληροδότησε στους απογόνους του και η ιστορία συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, μέχρι τα σύγχρονα πολιτικά και κομματικά τζάκια.
Κατά την Ψυχολογία και την κοινή λογική βέβαια που δεν είναι και τόσο κοινή, κανένας δεν πρόκειται να γίνει φονιάς ή να αφήσει την οικογένειά του και να πάει να σκοτωθεί, για τα συμφέροντα τρίτων. Πας πιο εύκολα όμως να σκοτωθείς για την πατρίδα, που αν και είναι έννοια πολύ συγκεκριμένη και καθορισμένη (γη των πατέρων αλλά όχι των μητέρων), εν τούτοις οι λαοπλάνοι την σκεπάζουν επίτηδες με έναν αόριστο, ασαφή μανδύα, σχεδόν μεταφυσικό, για να μπορεί άνετα το κάθε καρυδιάς καρύδι να κρύβει τα συμφέροντα του πίσω από την έννοια αυτή, κάτι που γίνεται από τότε που πολιτικοποιήθηκε σκοπίμως η έννοια του έθνους. Αν πάλι σου πουν ότι θυσιάζεσαι για του «Θεού την πίστη την αγία», τότε γίνεται ακόμη ευκολότερος ο θάνατος και η άνευ τύψεων σφαγή του αλλοθρήσκου ευκολότατη, μην πω και θεάρεστη.
Ο θρησκευτικός και εθνικός φονταμενταλισμός θεραπεύεται μόνο με τo διάβασμα -άγνωστη λέξη σήμερα- και την εις βάθος μελέτη του ξένου και το διαφορετικού. Γι’ αυτό τον λόγο, η ανθρωπότητα προκειμένου να συνεχίσει να αναπνέει χρειάζεται το οξυγόνο των διανοούμενων, περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Προς την κατεύθυνση αυτή ενδέχεται να συμβάλει, δια του διαβάσματος, η μελέτη των έργων του ανθρωπολόγου και θεμελιωτή της παγκόσμιας θεωρίας του στρουκτουραλισμού Λεβί-Στρος, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές στην Ιστορία και αναμφίβολα ο εντιμότερος. Τόσο έντιμος που αν δεν ήταν άθεος θα ήταν σίγουρα Άγιος. Άγιε Λεβί-Στρος μου πρέσβευε υπέρ ημών σε μυαλά ιδιωτών (ιδιώτης στα αρχαία προκλασσικά κείμενα ονομάζεται ο ηλίθιος, εξού και το αγγλικό idiot) για να απαλλαγούμε μια ώρα αρχύτερα από το παρα-πλανητικό πνεύμα των εκμεταλλευτών και από το αρχιδαιμόνιο του πολέμου.
