Πώς να ευχαριστήσεις έναν φίλο

Με μια πρώτη ανάγνωση, η επικεφαλίδα μοιάζει να αφορά σε κείμενο savoir vivre. Αυτά δεν έχουν κάτι επικεφαλίδες «Πώς να ευχαριστήσεις έναν φίλο», «Πώς να καθίσεις στο τραπέζι με την πλάτη όρθια και χωρίς να ακουμπούν οι αγκώνες», «Πώς να διώξεις μια μύγα χωρίς να βρίσεις»; Και από μια άποψη, κείμενο savoir vivre είναι και αυτό που διαβάζετε.

Ταρακουνήθηκε εξαιτίας μιας εκ των σκληρότερων πράξεων της εποχής μας, που εδώ και λίγες μέρες παίρνει (ξανά) μεγάλες διαστάσεις σε διάφορα σημεία της χώρας. Αναφέρομαι, για να μην λέμε λόγια του αέρα, στην «απάνθρωπη» πράξη – και θα εξηγήσω και τα εισαγωγικά στη λέξη – δολοφονίας με δηλητηριασμένη τροφή, φόλα δηλαδή στην απλή γλώσσα, σκυλιών, που ξαφνικά εντός των ημερών χτύπησε περιοχές όπως η Χαλκιδική, η Αθήνα, η Ξάνθη, ο Βόλος, και πολλές άλλες που το φαινόμενο τις χτυπάει κάθε μέρα, και δεν το μαθαίνουμε.

Για δες. «Το φαινόμενο τις χτυπάει», από μόνο του. Είναι φυσικό φαινόμενο η φόλα; Όπως ο σεισμός, και τα σκυλιά ή οι γάτες δεν μπορούν να έχουν επιλογή να ζήσουν από αυτό;

Όχι, γιατί το «φαινόμενο» εν προκειμένω είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που βάζουν το δηλητήριο μέσα στις τροφές των σκύλων με την χείριστη όλων πρόθεση να μη ζήσει άλλο το ζωάκι που έχουν απέναντί τους. Γι’ αυτό και η πράξη δεν είναι ακριβώς απάνθρωπη. Γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος, στην περίπτωση αυτή προτιμά να αφήσει το σκεπτόμενο και εξελιγμένο είδος στο οποίο διατείνεται πως ανήκει τους τελευταίους αιώνες, και να πέσει στο είδος, όπως λέει χαρακτηριστικά και ειρωνικά «των ζώων», που αλληλοσκοτώνονται αναίτια.

Φωτογραφία σκύλου που δηλητηριάστηκε στην Αθήνα, λίγο πριν πεθάνει. 

Για σκεφτείτε το καλά. Η δολοφονία δεν είναι η πρώτη λύση ούτε όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν άλλον άνθρωπο, γιατί θα έπρεπε να είναι η πρώτη λύση όταν έχουμε να κάνουμε με ζώο; Τι κάνει και την αξίζει, κατά τη γνώμη μας; Φασαρία; Lots Of Laughs. Συγγνώμη όμως αν δεν ζούμε στην ελληνική ύπαιθρο να μας ταράζει ένα γάβγισμα την ησυχία, τι ακριβώς μας ενοχλεί; Ενοχλεί τα δικά μας ζώα; Υποχρέωσή μας είναι, όταν έχουμε ζώα, να τα προστατεύουμε από τα ξένα – και σημειωτέον, δεν χωράει το μυαλό μου πώς κάποιος που έχει σκυλιά, έχει καρδιά να δηλητηριάσει άλλα σκυλιά. Δεν είναι εμβολιασμένα, στειρωμένα, είναι άρρωστα; Ικανοί είμαστε, πρώτα από όλα, να έρθουμε σε επαφή με μια φιλοζωική στην περιοχή μας, η οποία (λογικά) θα προσπαθήσει να κάνει σωστά τη δουλειά  της ή να μας συμβουλέψει να βοηθήσουμε εμείς το σκυλάκι – όχι με το να του δώσουμε φόλα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, μπορούν να μας αγαπήσουν περισσότερο από όσο οι άνθρωποι, και να μας σταθούν σε ολόκληρη τη ζωή μας με πίστη. Μπορούν να μας προσφέρουν περισσότερη ασφάλεια και ζεστασιά, και αν τα χάσουμε, θα μας λείπουν το ίδιο με το αν χάσουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο. Ας μην αδικούμε τα ζώα που είναι αδέσποτα, στερώντας τους την ευτυχία του να βρουν ένα σπίτι. Αν μπούμε στη διαδικασία υιοθεσίας παρά στη διαδικασία εξόντωσης, μόνο χαρά θα βρούμε εμείς και αυτά τα πλάσματα.