Όλοι ξέρουμε πως το Πανεπιστήμιο θεωρείται ο πλέον δημοκρατικός χώρος, εκεί όπου ιδέες, όπως η ελευθερία και η ισότητα ευκαιριών «βασιλεύουν». Και, ναι, κατά μια έννοια ισχύει φυσικά. Τι συμβαίνει όμως με το πανεπιστημιακό άσυλο; Αποτελεί ένα δείγμα μιας δημοκρατικής κοινωνίας ή μήπως πια έχουμε παρεξηγήσει αυτή την έννοια; Σίγουρα, τα τελευταία γεγονότα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, πρέπει να μας έβαλαν σε τέτοιες σκέψεις, κι αν όχι, επιβάλλεται.
Πέρα από το τελευταίο τραγικό περιστατικό, με την εικοσιτριάχρονη κοπέλα και τον φίλο της, υπάρχουν πολλά ακόμη περιστατικά -δυστυχώς- που δεν βγαίνουν στο «φως» της δημοσιότητας. Στο Α.Π.Θ. επικρατεί συνεχώς μια χαώδης κατάσταση, καθώς κάθε λογής «τύποι» βρίσκονται στους χώρους όποτε θέλουν και για όσο θέλουν, ως μια δήθεν «αξιοποίηση» του πανεπιστημιακού ασύλου. Αρχικά, αναφορικά με το άσυλο, για να μην παρεξηγηθεί η έννοια -που έχει ήδη παρεξηγηθεί σίγουρα- σημαίνει πως ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει μέσα στον χώρο, χωρίς να έχει το δικαίωμα η αστυνομία να παρέμβει. Η τελευταία θα παρέμβει μόνο αν η πρυτανική αρχή καταγγείλει ένα γεγονός.
Έτσι, στο όνομα ενός ασύλου επικρατεί μια πλήρης αναρχία και μια τεράστια αδιαφορία από όλους τους υπεύθυνους. Οι φύλακες, που έχουν διορίσει οι πρυτανικές αρχές, δεν μπορούν με τίποτα να αντιμετωπίσουν όλο αυτό το χάος, καθώς είναι ελάχιστοι απέναντι στην έκταση του πανεπιστημίου. Ως φοιτήτρια του Α.Π.Θ., βλέπω καθημερινά ναρκομανείς, εμπόρους ναρκωτικών και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστεί κανείς.. Κινητά και αντικείμενα κλέβονται συνεχώς και κοπέλες -κυρίως- παρενοχλούνται σεξουαλικά. Ας μην μιλήσουμε για το ενδεχόμενο του βραδινού μαθήματος, που αν τύχει και είσαι μόνος σου, για να φύγεις από την σχολή, περπατάς τόσο γρήγορα και κοιτάς τόσο καχύποπτα δεξιά και αριστερά, που νιώθεις σαν να πρωταγωνιστείς σε κάποιο κακό θρίλερ. Κάτι σε βράδυ στο Αριστοτέλειο. Μήπως είναι όντως ένας θρίλερ;
Πολλοί θεωρούν, πως αυτή η εικόνα του πανεπιστημίου σίγουρα δεν είναι καλή, αλλά είναι αληθινή καθώς αποτελεί ένα ακριβές κοινωνικό αντίγραφο του σήμερα, του τύπου η «τρέλα» που επικρατεί στον έξω κόσμο, γιατί να μην επικρατεί και στο Πανεπιστήμιο; Και εκείνο μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας δεν είναι;
Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη, που σε κάτι τέτοιες σκέψεις, αρχίζω να εκνευρίζομαι για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα γενικώς ως χώρα. Το ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να συμβαδίζει με την πραγματικότητα, δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση πως πρέπει να αφήνουμε ελεύθερα να συμβαίνουν και τραγικά πράγματα στον χώρο του. Κάθε πανεπιστήμιο δεν θεωρείται ως η ελπίδα μιας πνευματικής και κοινωνικής ανάπτυξης, ή θα ξεχάσουμε τελικά και αυτά που ήδη ξέρουμε; Ο χώρος του πανεπιστημίου, επιβάλλεται να πρεσβεύει δημοκρατικές αξίες και να κάνει τα πάντα για μια πολιτισμική ανάπτυξη, και ας επικρατεί ένα χάος στον έξω κόσμο. Αν θέλει κάποιος φοιτητής ναρκωτικά, βία και μια πλήρης αναρχία, μπορεί να τα δει έξω από τις πανεπιστημιακές πόρτες.
Άρα, λοιπόν, μήπως έχουμε παρεξηγήσει την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου; Άλλωστε, τι ωφελεί το άσυλο σε μια δημοκρατική χώρα; Το άσυλο ισχύει μόνο για τους φοιτητές και δεν μπορεί να δίνει τον δικαίωμα στον κάθε έμπορο ναρκωτικών να στήνει την «επιχείρησή» του λίγο πιο δίπλα από τα πανεπιστημιακά έδρανα. Είναι σίγουρο, πως αν θέλουμε να έχουμε όντως μια δημοκρατική κοινωνία, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε καθαρά και να επιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι, ειδικά η φοιτητική κοινότητα, μια πιθανή αναθεώρηση του πανεπιστημιακού ασύλου και σίγουρα να απαιτήσουμε μια πραγματικά ενεργή δράση της πολιτείας.
Αν δεν γίνουν αυτά, πολύ φοβάμαι πως η πολιτισμική υποβάθμιση των Πανεπιστημίων, είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε.
