Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος θεωρείται πως έχει εξευγενιστεί πλήρως. Πιστεύουμε πως έχουμε ξεφύγει από την πρωτόγονη φάση της ύπαρξής μας. Απλώς το πιστεύουμε όμως. Κι αυτό διότι η ουσιαστική αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που βλέπουμε, ή μάλλον από αυτό που θέλουμε να βλέπουμε.
Ο άνθρωπος δεν είναι εξευγενισμένος; Όχι, δεν είναι. Το κτηνώδες ένστικτό του δεν έχει αποσοβηθεί και ο ίδιος δεν έχει απομακρυνθεί από την τάση του για επιβολή στους άλλους. Η απόδειξη τούτου είναι καταφανέστατη. Ο άνθρωπος πάντα είχε και θα έχει την προδιάθεση για κυριαρχία και εξουσία στη φύση. Η φύση αυτή δεν είναι άλλη από το χάος στο οποίο ζούμε σήμερα. Ένα χάος που ομοιάζει με μιαν οργανωμένη μηχανή που λειτουργεί με απλά τεχνάσματα και κατευθύνσεις. Η βασική κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθεί ο άνθρωπος πάντως χάνεται. Έτσι, χάνεται και το νόημα. Η οργάνωση της οργάνωσης ή το χάος του χάους. Το πού ανήκουμε ακόμη δεν το γνωρίζουμε.
Ας αφήσουμε τα αλληγορικά νοήματα όμως. Ας πιάσουμε την ουσία την οποία προσπαθούμε να εξετάσουμε. Η ουσία κρύβεται στο ότι ο άνθρωπος καταστρέφει τα έργα του. Τι εννοώ; Εννοώ πως παρ’ όλο που ο άνθρωπος αφαίμαξε όλο του το είναι με αγώνες για διεκδίκηση δικαιωμάτων,όπως της ελευθερίας, της ισότητας, της δίκαιης αντιμετώπισης από και προς τον συνάνθρωπο, ματαίωσε όλη αυτήν την προσπάθεια. Κι ακόμη τη ματαιώνει. Στη θέση των διεκδικήσεών του και των ονείρων του για ένα υγιέστερο μέλλον εδράζεται, και μάλιστα μόνιμα, η αδικία. Παρέα στην αδικία κάνει η αναξιοκρατία και η ανισότητα.
Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με την έμφυτη τάση κι ανάγκη του ανθρώπου για παντοδυναμία. Κάποιο πνεύμα λαϊονισμού μας έχει διαπεράσει μάλλον. Θέλουμε να είμαστε όλοι λιοντάρια μεταξύ ανθρώπων. Ανώτεροι μεταξύ ίσων. Ισχυρότατοι μέσα στην αδυναμία μας και ανεξίτηλοι μέσα στο φθαρτό στοιχείο που μας χαρακτηρίζει. Θέλουμε να νικήσουμε αλλά χάνουμε και μόνο στη σκέψη.
Ο άνθρωπος πρέπει να αλλάξει επιτέλους. Μόνον αν αλλάξουμε θα μας αξίζει η απόδοση του τίτλου ”άνθρωπος”. Και δεν είναι απλά ένας τίτλος. Το να είμαστε άνθρωποι σώματι και πνεύματι είναι βραβείο. Τότε γινόμαστε βασιλιάδες, με θρόνο τη ζωή που επιλέγουμε και κορώνα τον συνάνθρωπο. Έτσι οφείλουμε να πορευτούμε…ως συν-άνθρωποι! Αυτό το ”συν” μαζί με τόσα άλλα, όπως αυτό της αγάπης, της καλοσύνης και της ειλικρίνειας, θα μας οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι μακρινό ακόμη κι αν αχνοφαίνεται. Στο ”συν” πρέπει να προστεθούν πολλές δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνθρωποι που θα αγαπήσουμε και που θα θελήσουμε να βοηθήσουμε αναπληρώνοντας τα κενά τους. Όταν γίνει αυτό θα αξίζει ο καθένας από εμάς να θεωρείται συν-άνθρωπος από κάθε άποψη.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος θα εξευγενιστεί θέτοντας τα βασικά θεμέλια ενός υγιούς πολιτισμού που θα σημάνει την αρχή της ηθικής του απελευθέρωσης. Θα ξεφύγει ακόμη από την εκβαρβάρωση που τον απειλεί ολοένα και πιο έντονα. Ο εξανθρωπισμός είναι επιτακτική ανάγκη πλέον όπως γίνεται φανερό. Κάποιοι έχουν καταφύγει σ’ αυτόν. Ας ακολουθήσουμε τα χνάρια τους, για να μη χαθούμε και χαθεί μαζί και η ελπίδα για αλλαγή αυτού του κόσμου!
