«Make America hate again»

Έτος 2017. Παγκόσμια πρόοδος; Άγνωστη πια! Ο Ντόναλντ Τραμπ, πριν από λίγες ημέρες, ανακοίνωσε μέσω διατάγματος την αναστολή του προγράμματος υποδοχής προσφύγων. Όπως όλοι γνωρίζουμε, έδωσε μάλιστα, εντολή, να απαγορευτεί η υποδοχή πολιτών που προέρχονται από επτά μουσουλμανικές χώρες, οι οποίες είναι οι Συρία, Ιράκ, Ιράν, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και Υεμένη. Μετά από αυτό  το διάταγμα-σοκ, προκλήθηκε πανικός, τόσο σε πολλά αεροδρόμια της Αμερικής, που οι πρόσφυγες ήταν απλά εγκλωβισμένοι, όσο και στην κοινή παγκόσμια γνώμη. «Θέλουμε να υποδεχόμαστε στη χώρα μας μόνον όσους θα την υποστηρίξουν και αγαπούν βαθιά το λαό μας», αυτά ήταν μέσα σε πολλά άλλα, μερικά λόγια του πλανητάρχη.

Μάλιστα, όπως δήλωσε ο ίδιος, επιθυμεί για την Αμερική να υποδεχθεί το μισό αριθμό προσφύγων σε σχέση με το προηγούμενος έτος. Και όλα αυτά, ενώ ο πόλεμος στη Συρία «καλά κρατεί», ενώ ο εθνικισμός ανεβαίνει επικίνδυνα σε πολλές «προοδευτικές» χώρες. Θα πει κανείς πως αυξάνεται και η δράση των Τζιχαντιστών, άρα μήπως κάνει πολύ καλά ο Τραμπ; Όχι και ξανά, όχι!

Το να χρησιμοποιείς την άνοδο του Τζιχάντ, ως μόνη δικαιολογία για τις πολιτικές μίσους και ξενοφοβίας, δεν πρόκειται να σε απαλλάξει από τον χαρακτηρισμό του ρατσιστή. Ναι, οι Τζιχαντιστές «σκορπούν» το θάνατο πολύ εύκολα πλέον, μα δεν μπορείς να συγκρίνεις τον κάθε μουσουλμάνο με αυτούς. Δεν γίνεται για να ξεφορτωθείς ένα «σάπιο» μήλο να ξεριζώνεις όλο το δέντρο! Καταλαβαίνουμε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό;

Με ανάλογες τέτοιες ξενοφοβικές πράξεις, βρισκόμαστε πολύ κοντά στην περιθωριοποίηση μιας ολόκληρης θρησκείας. Δεν έχει καμία σημασία, το κατά πόσο ο καθένας από εμάς υποστηρίζει αυτή τη θρησκεία ή όχι, ούτε ο αρκετά μεγάλος συντηρητισμός του ίδιου του μουσουλμανισμού. Δεν μπορείς να αποκλείεις μια ολόκληρη θρησκευτική κοινότητα, εξαιτίας κάποιων εξτρεμιστών. Ας σκεφτούμε πως υπάρχει το ενδεχόμενο να προχωρήσουν σε τέτοια διατάγματα και άλλοι «συντηρητικοί» πολιτικοί ανά τον κόσμο. Τότε άραγε, ποια θα είναι η μοίρα του προσφυγικού λαού;

Έχει αναρωτηθεί ποτέ ο κ. Τραμπ -αποκλείεται, αλλά κουβέντα να γίνεται, που λέμε- πως θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γεννηθεί σε μια χώρα της Ανατολής, όπως η Συρία, ή  να ήταν μουσουλμάνος; Αναμφίβολα όχι και είμαστε σίγουροι πως αν κάποιος τον ρωτούσε κάτι τέτοιο ευθέως, δεν ξέρω που θα βρισκόταν τώρα. Πότε θα καταλάβουν ορισμένοι το γεγονός πως τα σύνορα είναι απλές γραμμές, που χωρίζουν και -δυστυχώς- δεν ενώνουν τα κράτη; Το πρόβλημα είναι πως εδώ δεν πρόκειται για απλούς «ορισμένους», αλλά για τα λόγια του μεγαλύτερου σε επιρροή άνθρωπο σε όλο τον κόσμο. Τι θα γίνει, εάν ο πλανητάρχης αποφασίσει να αρχίζει να αποκλείει και άλλες κοινωνικές ομάδες;

Το θλιβερό είναι πως όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα, που υπήρξε ανέκαθεν η πιο «πολύχρωμη» από τις φυλές και θρησκείες των πολιτών της. Υποβαθμίζεται πολιτισμικά μια πανίσχυρη χώρα, μόνο και μόνο από την επιλογή του προέδρου της, καθώς ας μη ξεχνάμε πως ο αμερικάνικος λαός έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτές τις πολιτικές. Κανείς δεν είπε πως η δημοκρατία είναι εύκολη υπόθεση κι ας την θέλουμε όλοι. Πρέπει να καταλάβεις πως με την ψήφο σου, μπορείς να επηρεάσεις έμμεσα εκατομμύρια ζωές, ειδικά όταν ξέρεις πως ζεις στις Η.Π.Α.

Σίγουρα, υπάρχει «μπόλικο» καλό εκεί έξω, όπως για παράδειγμα ο πρωθυπουργός του Καναδά, ο οποίος δήλωσε πως οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι στη χώρα. Άραγε όμως, τι θα γίνει με το κακό; Ακραίες και φασιστικές ακόμη απόψεις, όλο και εξαπλώνονται ανά τον κόσμο. Φτάνει τελικά μόνο η «δύναμη» του καλού, ώστε να αντιμετωπιστεί ο ρατσισμός; Πολύ φοβάμαι, πως στην εποχή μας δεν φτάνει και θα ήταν καλό εκτός από τη διάθεσή μας προς το καλό να έχουμε και μεγάλη συνείδηση των πράξεών μας.

Στην προκειμένη περίπτωση; Να ξέρουμε τι ψηφίζουμε και να αναλογιστούμε το τεράστιο λάθος μας, γιατί από τα λάθη μαθαίνουμε. Μόνο που πολλές φορές τέτοια λάθη, «κοστίζουν» ανθρώπινη ευτυχία!