Είναι καθολικά αποδεκτό, ότι ύστερα από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, ο πολιτικός κόσμος της Ευρώπης, έχει μπει σε μια νέα τροχιά και σε συνδυασμό με το μεταναστευτικό ζήτημα, την άνοδο της ανεργίας, την διαρροή κεφαλαίων, τον αυτοματισμό της παραγωγής και την ευπάθεια της μεσαίας κοινωνικής τάξης, πλέον στρέφεται και αναδεικνύει κόμματα προερχόμενα, είτε από τον ακροαριστερό λαϊκισμό είτε από τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός αυξάνεται σε όλη την Ευρώπη, αλλά αποτελεί και παγκόσμιο φαινόμενο, αν αναλογιστεί κανείς τη διεθνή πολιτική σκηνή. Το BBC με άρθρο του, κάνει λόγο για την άνοδο των δεξιών κομμάτων και οι κύριοι λόγοι που την υποστηρίζουν αφορούν την οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό ζήτημα. Η αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας, η εισχώρηση και ο εξτρεμισμός του Ισλάμ, η αύξηση των Μουσουλμάνων και η Παγκοσμιοποίηση αποτελούν κόκκινο πανί για τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης.
Αν και συχνά ακούμε για το πόσο φασίστες, εθνικιστές και ολοκληρωτικοί είναι οι Έλληνες, σε σχέση με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, η αλήθεια απέχει κατά πολύ, καθώς βλέπουμε χώρες όπως η Σουηδία, η Φινλανδία, η Αυστρία, η Γαλλία, η Δανία, η Ιταλία και η Ουγγαρία να κρατάνε τα σκήπτρα στην άνοδο ακροδεξιών κομμάτων, την Βουλγαρία και την Σλοβακία να τις ακολουθούν, ενώ την Ελλάδα την συναντάμε στην προτελευταία θέση (με τη Χρυσή Αυγή 7%) και την Κύπρο στην τελευταία (με το ΑΛΑΜ 3,7%).
Όλοι συμφωνούν ότι ο λαϊκισμός έχει πλέον εγκατασταθεί για τα καλά στην διεθνή πολιτική σκηνή και επιπλέον τον παρουσιάζουν ως ένα πολυπαραγοντικό θέμα με πολλές παγκόσμιες εκφάνσεις (η εκλογή του Donald Trump, το Brexit, το 46% του ακροδεξιού Jair Bolsonaro στην Βραζιλία κ.α). Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τονιστεί ότι οι εκφάνσεις του λαϊκισμού δεν αφορούν μόνο την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, αλλά και περιθωριοποιημένων κομμάτων της Αριστεράς. Χώρες με κομουνιστικό παρελθόν στρέφονται προς τον ακροαριστερό λαϊκισμό, ενώ στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα που κέρδιζε στις εκλογές το 4%, κατάφερε μέχρι και σήμερα να κυβερνά. Η ανεργία ανατροφοδοτεί τον λαϊκισμό σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ η διαφορά σημειώνεται στο εξής: σε χώρες τις Βόρειας Ευρώπης ανατροφοδοτεί τον ακροδεξιό λαϊκισμό, ενώ σε χώρες του Νότου τον ακροαριστερό λαϊκισμό. Επιπλέον, όπως σε ολόκληρη την ιστορία έτσι και τώρα, η θρησκεία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο, οι ακροδεξιοί εκπρόσωποι συμφωνούν ότι ο χριστιανισμός βάλλεται από τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και το Ισλάμ, οπότε και θα πρέπει να προστατεύσουν τη θρησκεία τους από αλλόθρησκους μετανάστες. Από την άλλη πλευρά, οι ακροαριστεροί συνηθίζουν να εκμηδενίζουν θρησκευτικά συναισθήματα και να υποτιμούν το θρησκευτικό φρόνημα οποιουδήποτε.
Αξίες και ήθη περασμένων χρόνων, σε ολόκληρη την Ευρώπη, για τους ακροδεξιούς αλλοιώνονται, είτε εξ’αιτίας των μεταναστών, είτε εξ’αιτίας της παγκοσμιοποίησης και των μοντέρνων ρυθμών ζωής. Από την άλλη μεριά, για τους ακροαριστερούς λαϊκιστές, η παράδοση κάθε χώρας και τόπου δεν είναι τίποτα άλλο παρά τροχοπέδη που δεν αφήνει τους λαούς να ζήσουν αρμονικά μεταξύ τους.
Σίγουρα, ο παραπάνω λαϊκισμός αποτελεί έναν τρόπο εναντίωσης στη διεφθαρμένη πολιτική ελίτ των προηγούμενων χρόνων. Οι ψηφοφόροι έπαψαν να εμπιστεύονται παραδοσιακές πολιτικές αξίες και στρέφονται σε νέα πρότυπα, τα οποία βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να αναδειχθούν. Ωστόσο, αυτή η αντίδραση και η διαμαρτυρία στη καθεστηκυία πολιτική τάξη, πόσο ακίνδυνη είναι; Η ιστορία έχει δείξει και αποδεικνύει καθημερινά ότι ολοκληρωτικά και λαϊκίστικα καθεστώτα (είτε αφορούν την Γερμανία του Χίτλερ και την Ισπανία του Φράνκο, είτε την Κίνα του Μάο) δεν έχουν καλή κατάληξη για κανέναν. Η ουσιώδης και υγιής πολιτική θα πρέπει να κερδίσει το χαμένο έδαφος μέσα από την εμπιστοσύνη των πολιτών, τις κοινωνικές και δημοσιονομικές ρυθμίσεις, την εξασφάλιση της προστασίας της πληγείσας μεσαία τάξης και της αποκατάστασης της δικαιοσύνης.