Κράτος-Εκκλησία: Το δίπολο γόρδιος δεσμός. Η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΑΝ.ΕΛ κατά καιρούς ανοίγει μέτωπα με ζητήματα που χώρες εκσυγχρονισμένου δυτικού προσανατολισμού έχουν επιλύσει εδώ και καιρό. Ανοιχτές πληγές για την Ελλάδα που ψάχνει το στίγμα και το σύγχρονο αποτύπωμα της στην Ευρώπη και τον κόσμο μεταξύ συντηρητισμού και προοδευτικής αντίληψης. Πρόσφατο παράδειγμα το ζήτημα της αριστείας και των πυρκαγιών ανά την χώρα που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου τόσο στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση με ανακοινώσεις με το έντονο το κατηγορώ προς το αντίπαλο δέος όσο και σ’ ένα όχι και τόσο νέο μέτωπο αυτό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με αναρτήσεις που ξεχειλίζουν μένος και πάθος με διάθεση παντογνώστη συνοικιακού καφενείου. Η κατοχή της αλήθειας μοναδικής και αναλλοίωτης φαίνεται να βρίσκεται στο κέντρο των αναζητήσεων για τον σύγχρονο Έλληνα που έμαθε να κραυγάζει διαδικτυακά το δίκιο που κάποιοι του στερούν. Ένας πόλεμος αναρτήσεων που στόχος έχουν την στηλίτευση της εφαρμόζουσας πολιτικής και τον τρόπο άρθρωσης του πολιτικού λόγου από κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους ή μέχρι εσχάτων υπεράσπιση κάποιας κομματικής ή και ευρύτερα πολιτικής τοποθέτησης.
Στο μικροσκόπιο ωστόσο του παρόντος άρθρου μπαίνει ένα ζήτημα που φαίνεται να κλυδωνίζει τα σπλάχνα του κυβερνώντος κόμματος που κατέχει την πλειοψηφία στην Βουλή και να το φέρνει αντιμέτωπο με τις προεκλογικές εξαγγελίες του, με τον κυβερνητικό του εταίρο αλλά με τις αντιφάσεις και αναδιπλώσεις του στο ζήτημα του διαχωρισμού Πολιτείας- Εκκλησίας με αιχμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση.
Ακολουθούν τα όσα ηχούν ‘’εξωφρενικά’’ στα αυτιά κάποιων σε τηλεοπτική του συνέντευξη στην ΕΡΤ στις 9-8-2017.
«Η εποχή δεν μπορεί να είναι βαθύτατα συντηρητική, ούτε η Ελλάδα η μεταμνημονιακή μπορεί να είναι η Ελλάδα τού «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ή του «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών», σημείωσε επίσης ο πρόεδρος της Βουλής και πρόσθεσε μεταξύ άλλων: «Η επαναφορά συνεχώς μιας ατζέντας που παραπέμπει σε βαθύτατα συντηρητικά αποτυπώματα του παρελθόντος δεν μπορεί να είναι η σημαία της Ελλάδας της μεταμνημονιακής (…) Δεν υπάρχουν ορθόδοξοι λαοί, είμαστε από τους πιο ομογενοποιημένους λαούς παγκοσμίως σε σχέση με δοξασίες. Αλίμονο όμως, δεν είμαστε ούτε ταλιμπάν, ούτε φονταμενταλιστές, η θρησκευτική συνείδηση είναι για κάθε άνθρωπο κάτι ιδιαίτερο».
Ενδεικτικά τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων του δεξιού χώρου που δαιμονοποιούν τα λεγόμενα του Νίκου Βούτση.
Χαρακτηριστική και η δήλωση απάντηση του Υπουργού Αμύνης και προέδρου των ΑΝ.ΕΛ Πάνου Καμμένου μέσω Twitter: «Οι δηλώσεις του προέδρου της Βουλής μας βρίσκουν απόλυτα αντίθετους όπως και την μεγάλη πλειοψηφία των Ορθόδοξων Ελλήνων.»
Εκπροσωπεί άραγε την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού η ανωτέρω δήλωση; Πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκεται; Ποιος θέλει μια Εκκλησία που προσπαθεί να κάνει υποδείξεις στην εκτελεστική εξουσία για ζητήματα ουσίας όπως η παιδεία ή η προώθηση νομοσχεδίων για τα ομόφυλα ζευγάρια; Αναφέρω ζητήματα οφθαλμοφανή για τα οποία χύθηκε μπόλικο δημοσιογραφικό και διαδικτυακό ‘’μελάνι’’ όχι αρκετό για να αρχίσει κάτι να κινείται όχι από τυφλή αποδοχή αιτημάτων ψηφοφόρων και συμφερόντων αλλά από πηγαία μεταρρυθμιστική πρόθεση.
Μια Εκκλησία που θέλει να διαπλάσει συνειδήσεις με τις φρονηματιστικού περιεχόμενου παρεμβάσεις στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Ποιος παραίτησε τον Φίλη; Ποιος έθεσε εκτός θρησκευτικών τον Άσιμο, την Ριάννα και παρ’ ολίγον τον Σαββόπουλο;
Πόσο εύκολα ξεγλιστράει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και η κυβέρνηση γενικά από διλήμματα που οι ίδιοι θέτουν με την μόνιμη πια καραμέλα της εκάστοτε αντιπολίτευσης να θέλει τους ασκούντες πολιτική εξουσία να βγάζουν την μπάλα έξω από την εξέδρα με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα φλέγοντα; Μα ποια είναι αλήθεια τα φλέγοντα; «Στενάζει η πραγματική οικονομία» ακούμε στις ειδήσεις. Πιο γοερά δεν στενάζει η κοινωνία;
Αν η παράδοξη σύμπλευση ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΑΝ.ΕΛ δεν κατόρθωσε τίποτε το θετικό, αν σαν χώρα πάμε ένα βήμα προς και δυο πίσω, αν ο ήλιος της ανάπτυξης και των επενδύσεων είναι μια χίμαιρα και ψέμα μιας μελλοντικής ελπίδας, γιατί η ρήξη με το παρελθόν να μην έρθει μέσα από την κοινωνική μεταρρύθμιση; Βλέπε διαχωρισμός Κράτους- Εκκλησίας και τομές που έρχονται στο προσκήνιο δειλά, πρόχειρα και αποσπασματικά. Πόσο μπορεί να αναμένει κανείς την ωριμότητα μιας ολόκληρης κοινωνίας για να φέρει προς διάλογο υγιή θέματα με σημαίνουσα αξία για μερικές ή και όλες τις κοινωνικές ομάδες ειδικά όταν διακυβεύεται η αξιοπρέπεια ορισμένων εξ αυτών; Ανίκανη πολιτικά η κυβέρνηση για διεκδικήσεις; Υποκριτικά προοδευτική; Αδύναμη για αλλαγές που υποσχέθηκε; Καρεκλοκένταυροι με στόχο την διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης; Ερωτήματα που μπορεί να έχουν πάρει ήδη απαντήσεις από την παρουσία της… Ίσως μέρος της αλήθειας για τούτη την κυβέρνηση να είναι η κίνηση της αυτή…
