Το πατριαρχικό ανδροκρατούμενο μονοπώλιο επέστρεψε και μας επιβεβαιώνει πως οι Ταλιμπάν παραμένουν βάναυσοι μισογύνηδες, όπου σύμφωνα με πολλές πληροφορίες στα άμεσα σχέδια τους, χωρίς ωστόσο να έχουν οι ίδιοι ανακοινώσει τον τρόπο που θα κυβερνήσουν, είναι οι εκτελέσεις ακτιβιστριών, οι γάμοι νεαρών- ανηλίκων κοριτσιών με μαχητές. Η προσφορά “συζύγων” είναι μια στρατηγική που αποσκοπεί στο να ενταχθούν περισσότεροι άνδρες στα στρατεύματα των Ταλιμπάν, ενισχύοντας περαιτέρω τις δυνάμεις τους. Πρόκειται για σεξουαλική υποδούλωση, σεξουαλική σκλαβιά υπό το πρόσχημα του γάμου. Κάποια σχολεία θηλέων και ΜΚΟ που εργάζονται με γυναίκες θα κλείσουν και ίσως εκτελεστούν κάποιες ηγέτιδες των γυναικείων δικαιωμάτων. Τα δικαιώματα των γυναικών απειλούνται για ακόμη μια φορά. Η εξέλιξη αυτή έχει κάνει ήδη χιλιάδες γυναίκες να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Ήδη οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για σύνολο εκτοπισμένων που θα υπολογίζεται σε 900.000 ανθρώπους μέσα στο επόμενο διάστημα.

Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τη χώρα ή ανησυχούν ευλόγως για τα δικαιώματά τους, έχουν στις μνήμες τους τη βάναυση περίοδο του 1996-2001, όταν οι Ταλιμπάν ήταν και πάλι στην εξουσία. Οι γυναίκες αποκλείονταν από την εκπαίδευση, ενώ απαγορευόταν να βγουν από το σπίτι τους δίχως τη μπούρκα και δίχως συνοδό, μια συνθήκη που μας φέρνει στο μυαλό εικόνες από το τζιχαντιστικό “κράτος” του ISIS. Κατά την πενταετή περίοδο της κυριαρχίας τους στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν επέβαλαν μια σκληρή εκδοχή της Σαρία. Οι γυναίκες απαγορευόταν να εργάζονται ή να σπουδάζουν και είχαν περιοριστεί κατ’ οίκον, εκτός αν συνοδεύονταν από κάποιον άνδρα. Οι δημόσιες εκτελέσεις και διαπομπεύσεις ήταν συνήθεις, απαγορεύθηκαν οι Δυτικές κινηματογραφικές ταινίες και τα βιβλία, ενώ πολλά έργα τέχνης κηρύχθηκαν βλάσφημα βάσει του Ισλάμ και κατεστράφησαν.

Η ζωή υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν κατά τη δεκαετία του 1990 υπήρξε μαρτυρική για τον Γυναικείο πληθυσμό, το σύνολο του οποίου υποχρεούτο να κυκλοφορεί φορώντας μπούρκα – αυτή που καλύπτει όλο το πρόσωπο. Οι αρθρογράφοι, Zainab Pirzad και Atefa Alizada, σχολιάζουν ότι το κόστος μιας μπούρκα έχει φτάσει στα ύψη, καθώς με την αλλαγή του καθεστώτος πολλές γυναίκες σπεύδουν να προμηθευτούν το ένδυμα που καλύπτει το σώμα από την κορυφή μέχρι τα νύχια, αφήνοντας να φαίνεται μόνο η περιοχή των ματιών μέσα από ένα δίχτυ.

Στα κορίτσια άνω των 10 ετών είχε απαγορευθεί να πηγαίνουν σχολείο, ενώ στις Γυναίκες απαγορευόταν να ψωνίσουν στην αγορά χωρίς την συνοδεία κάποιου άνδρα, και επιτρεπόταν αν κυκλοφορήσουν μόνες δημόσια, άλλοι άνδρες να τις ξυλοκοπήσουν ακόμη και να τις λιθοβολήσουν. Οι δημόσιες εκτελέσεις και τιμωρίες όπως το μαστίγωμα αποτελούσε καθημερινό φαινόμενο. Θάνατος δια λιθοβολισμού για μοιχεία ή άλλες κατηγορίες, ακρωτηριασμός μελών για κλοπή, απαγόρευση στα κορίτσια να πάνε στο σχολείο.

Αυτό το θεοκρατικό βίαιο πατριαρχικό καθεστώς που βασανίζει άνδρες, γυναίκες και παιδιά είναι τόσο κοντά στην αναβίωση του, που μας φέρνει τρόμο για το τι περιμένει, κυρίως, τις Γυναίκες μουσουλμάνες. Αναλυτικά, στο καθεστώς των Ταλιμπάν, οι Γυναίκες απαγορεύεται να χορεύουν, να παίζουν μουσικά όργανα, να αθλούνται, δεν υπάρχει εργατική απασχόληση, δεν εκπαιδεύονται και δεν δικαιούνται να λάβουν μέρος σε πολλά έθιμα της χώρας όπως για παράδειγμα το πέταγμα του χαρταετού. Δεν περπατούν μόνες στους δρόμους και δεν λαμβάνουν ιατρική περίθαλψη σε περίπτωση που τη χρειαστούν, καθώς στα νοσοκομεία δουλεύουν μόνο άνδρες γιατροί οι οποίοι δεν θεραπεύουν ούτε κάνουν επεμβάσεις σε Γυναίκες. Ακόμη κι όταν βρίσκονται σε άμεση ανάγκη, αφήνονται μόνες μέχρι να πεθάνουν, καθώς απαγορεύεται να τους χορηγηθεί νερό, όπως και επίσης να τους δοθεί η πρόσβαση σε ηλεκτρικό ή χειρουργεία. Όσον αφορά τις μεταφορές, οι Γυναίκες επιτρέπονται μόνο στο πορτ-μπαγκάζ των ταξί! Οι απάνθρωπες αυτές συνθήκες διαβίωσης των Αφγανών Γυναικών είναι πιο κοντά από ποτέ και οι μέρες που έρχονται προβλέπονται σκοτεινές.

Η Αφγανή Ανίσα Σαχίντ είναι μία από τις πολλές γυναίκες που φοβούνται ότι η ελευθερία τους θα χαθεί με τους Ταλιμπάν στην εξουσία.
Ενώ οι Ταλιμπάν κατέλαβαν ήδη την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν , οι γυναίκες της χώρας προσπαθούν να βρουν οδό διαφυγής. «Προσευχηθείτε για εμάς. Βοηθήστε μας να βγούμε από τη χώρα» λέει μία γυναίκα στην Καμπούλ. «Προστατεύστε μας, μην μένετε σιωπηλοί» απευθύνει έκκληση μία άλλη. Η Ανίσα που κέρδισε τον τίτλο της δημοσιογράφου της χρονιάς από το δίκτυο Free Speech Hub του Αφγανιστάν, είδε τους Ταλιμπάν να της απαγορεύουν το σχολείο και για πολλά χρονιά ζούσε με το όνειρο να επιστρέψει σε αυτό. Πράγματι μετά την πτώση τους από την εξουσία πήγε στο πανεπιστήμιο. Όταν αποφοίτησε εργάστηκε στο Tolo News, το μεγαλύτερο και πιο γνωστό ειδησεογραφικό δίκτυο του Αφγανιστάν, κόντρα στην επιθυμία του πατέρα της να γίνει δασκάλα. Μόλις τον περασμένο Απρίλιο, μίλησε στο BBC για τη ζωή της και τις προσδοκίες της για το μέλλον. Από νωρίς έκανε την «επανάστασή» της. «Ξεκαθάρισα στον πατέρα μου πως εάν δεν γίνω δημοσιογράφος, δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου». Γιατί αντιδρούσε εκείνος; Γιατί στο Αφγανιστάν το να είσαι γυναίκα δημοσιογράφος είναι μία από τις επικίνδυνες δουλειές. Από το 2001 δεκάδες δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί στη χώρα, στην πλειονότητά τους γυναίκες. Για να προστατευθεί ακολουθεί κάθε μέρα διαφορετικό δρομολόγιο για να πάει στη δουλειά της. «Πρέπει να προσέχω πολύ τι τηλεφωνήματα κάνω και δέχομαι και πού πηγαίνω». Αλλά ο μεγαλύτερος φόβος της δεν είναι για τη ζωή της. «Φοβάμαι ότι η σκληρή δουλειά των τελευταίων 20 ετών από τους Αφγανούς, που η μεγαλύτερη κατάκτησή τους είναι η ελευθερία του λόγου, θα χαθεί». Το μεγαλύτερο όνειρό της; «Να ταξιδέψω και πάλι σε όλες τις επαρχίες του Αφγανιστάν για να καταγράψω τις ομορφιές του, την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη».

Η Σαχρά Καρίμι, η πρώτη γυναίκα κινηματογραφίστρια του Αφγανιστάν και εκπρόσωπος του Afghan Film Organisation, ακτιβίστρια και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών στη χώρα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή εδώ και μέρες, στη μεγάλη σκιά που ρίχνει η επέλαση των Ταλμιπάν και η ανακατάληψη της χώρας, με τελευταίο οχυρό την Καμπούλ. Μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα η Καρίμι ενημέρωνε όλες αυτές τις μέρες για την πορεία των Ταλιμπάν, το βίντεο της απόδρασής της όταν οι Ταλιμπάν μπήκαν στην Καμπούλ έγινε viral ενώ με ανοιχτή επιστολή της προειδοποιεί για το μέλλον της Τέχνης στη χώρα και καλεί την παγκόσμια κοινότητα για προστασία των κινηματογραφιστών και ειδικότερα των γυναικών. Η Καρίμι που συμμετείχε το 2019 στο Φεστιβάλ της Βενετίας με το «Hava, Maryam Ayesha» για τις εκτρώσεις στο Αφγανιστάν, επισημαίνει πως η εξουσία των Ταλιμπάν είναι πατριαρχική και φεουδαλιστική, ένα πισωγύρισμα στο χρόνο για τα δικαιώματα των γυναικών.

Τέλος, η ελευθερία της έκφρασης κάθε γυναίκας και κάθε οντότητας, οφείλει να αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα, να μην έχει κανείς το δικαίωμα καταπάτησής του, να υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο την γυναικεία ύπαρξη, να διαφυλάσσουμε την αρμονική συνύπαρξη όλων ανεξαρτήτου  φύλου. Το να φοβάται μια γυναίκα να εκφραστεί και κυρίως να ζήσει, να ζήσει ελεύθερη, δυστυχώς, όπως αντιλαμβανόμαστε αποτελεί μια νοσηρή πραγματικότητα. Να μιλάτε, να ακούγεστε και να υπερασπίζεστε την κάθε γυναίκα, σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου. Η μεταναστευτική ροή που θα προκύψει άμεσα από την ανάγκη των γυναικών αυτών να ξεφύγουν από τον βιασμό, την σωματική και ψυχική κακοποίησή τους, ας μας δώσει την δυνατότητα να τις αγκαλιάσουμε, να τις υπενθυμίσουμε πόσο σημαντικές και μοναδικές είναι όλες τους και όλες μας σε αυτόν κόσμο και πως μαζί μπορούμε να χτίσουμε την ελευθερία από την αρχή!

Βιβλιογραφία:

Thinkfree.gr, Ανίσα Σαχίντ: φωνή απελπισίας από το Αφγανιστάν.

news247.gr, Οι γυναίκες του Αφγανιστάν απέναντι στη φρίκη- Επανέρχεται η σεξουαλική σκλαβιά.

kathimerini.gr, Αεροδρόμιο Καμπούλ: Τουλάχιστον πέντε άνθρωποι ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου.