Γιατί;

Κανείς μας δεν ξέρει πως να αντιδράσει σε περιστατικά που δεν τα χωρά ο ανθρώπινος νους, μα όπως πρέπει κάποιος να αντιδράσει σήμερα, αύριο και κάθε αύριο. Το γεγονός πως ένα 11χρονο αγόρι σκοτώθηκε μέσα στο προαύλιο του σχολείου του από μια αδέσποτη σφαίρα, είναι αναμφίβολα ένα τέτοιο περιστατικό.

Όταν έρχεται κάποιος αντιμέτωπος με σκληρές αλήθειες, όπως η παραπάνω, δεν μπορεί να μην κλονιστεί ο κόσμος του. Ναι, ζούμε σε μια χώρα, κατά την οποία αδέσποτες σφαίρες σκοτώνουν παιδιά δημοτικού μέσα στο σχολείο τους. Ζούμε σε μια χώρα, που μια(;) περιοχή της κοντεύει να γκετοποιηθεί. Ζούμε σε μια χώρα που δεν μπορεί να προφυλάξει τα παιδιά της.

Καθημερινά οι άνθρωποι στο Μενίδι ζουν έναν εφιάλτη με τις αδέσποτες σφαίρες να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους.

«Οι πυροβολισμοί είναι καθημερινό φαινόμενο για εμάς εδώ. Μπορείς να δεις από Καλάσνικοφ κι ό,τι μπορείς να φανταστείς… Κινδυνεύει η σωματική μας ακεραιότητα. Είμαστε απροστάτευτοι. Καθόταν η γυναίκα μου στη βεράντα του σπιτιού μας και αδέσποτη σφαίρα την πέτυχε στο χέρι. Αυτοί οι κάλυκες που κρατάω τώρα στα χέρια μου, είχαν πέσει δίπλα στα πόδια μου, όταν καθόμουν στη βεράντα του σπιτιού μου. Δυστυχώς η αστυνομία αρνείται να επιληφθεί την κατάσταση. Τους καλύπτουν οι αστυνομικοί τους Ρομά. Οι διοικητές τους, τους απαγορεύουν να μπαίνουν στα γκέτο των γύφτων» λέει στο protothema.gr αγανακτισμένος κάτοικος του Μενιδίου κρατώντας τους κάλυκες στα χέρια του.

«Λυπάμαι που είμαι από το Μενίδι γιατί η κατάσταση εδώ είναι άθλια. Το σπίτι μου είναι απέναντι από το σχολείο του Μάριου και εκείνο το απόγευμα είδα το ασθενοφόρο που ήρθε να πάρει το παιδάκι. Την επόμενη μέρα που έμαθα ότι πέθανε από αδέσποτη σφαίρα των Ρομά εξοργίστηκα πάρα πολύ. Δυστυχώς υπάρχουν σφαίρες και ναρκωτικά παντού. Μπαίνω στο λεωφορείο για να πάω στη δουλειά μου και μαζί μου μπαίνουν και τα πρεζόνια. Τις προάλλες μαχαίρωσαν μια κοπέλα μπροστά μου, επειδή αντιστάθηκε την ώρα που πήγαν να την ληστέψουν» λέει μια άλλη κάτοικος Μενιδίου στο protothema.gr.

Την Κυριακή ένα πλήθος κατοίκων της περιοχής προσπάθησαν να προσεγγίσουν τον καταυλισμό των Ρομά, αλλά και το σπίτι του 23χρονου Ρομά, ο οποίος έχει συλληφθεί ως βασικός ύποπτος για τη δολοφονία του Μάριου.

Ναι, οι κάτοικοι προσπάθησαν να αντιδράσουν για τον άδικο χαμό ενός μικρού παιδιού. Γιατί όμως πάντα να περιμένουμε να συμβεί το χειρότερο, ώστε να ξεκινήσουμε να κατανοούμε την κρισιμότητα μιας κατάστασης και να πάρουμε θέση; Αυτό το περιστατικό στο Μενίδι ήταν -δυστυχώς- το αποτέλεσμα μια συνεχόμενης ανεξέλεγκτης κατάστασης στην περιοχή. Η αστυνομική δύναμη που ερευνά αυτές τις μέρες το Μενίδι, δεν ήταν ποτέ περισσότερη. Γιατί δεν ήταν ποτέ περισσότερη, λοιπόν;

Ένα τεράστιο «γιατί» μπορεί να εκφράσει με μια λέξη όλο αυτό το δράμα που ζει η οικογένεια του μικρού Μάριου και μαζί της και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Αν πραγματικά δεν ελεγχθεί το ζήτημα, δεν πρέπει να μας εκλπήξει  στο μέλλον ένας ακόμα χαμός ενός ανθρώπου.

Γιατί δεν μπορούμε για μια φορά να μην εθελοτυφλούμε απέναντι σε ενέργειες που γνωρίζουμε πολύ καλά -και ακόμα περισσότερο η ίδια η πολιτεία- πως δεν θα οδηγήσουν σε καλό τέλος;

Γιατί;

Πληροφορίες από protothema.gr