Επανάσταση δια εθελοντισμού;

Μια κοινωνία που μαστίζεται από προβλήματα σ’ όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριοποίησης. Η πραγματικότητα φαίνεται να μας απογοητεύει κάθε μέρα όλο και περισσότερο αφού η ελπίδα εκλείπει και η παθητικότητα και ο συμβιβασμός φαίνεται να κινούν τα νήματα και την πορεία της ζωής μας στο πλαίσιο των σύγχρονων κοινωνιών. Ωστόσο, αυτή η κατήφεια μπορεί να μετουσιωθεί σε γενεσιουργό αιτία και δύναμη για την προώθηση της αλλαγής και της πολυπόθητης μεταρρύθμισης. Ο εθελοντισμός είναι αυτός που θα διαδραματίσει τον ρόλο του αναμορφωτή.

Είναι γενικά αποδεκτό πως ένα συνονθύλευμα παραγόντων έχει συντελέσει καταλυτικά στην παθητική κατά βάση στάση του πολίτη στην σημερινή εποχή. Ένας υποβόσκων υλισμός και χρησιμοθηρία του σύγχρονου ανθρώπου  μέσα στο πλαίσιο της κρίσης στην οποία μάθαμε να αποδίδουμε όλα τα δεινά μας καταδεικνύεται μέσα από τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί. Θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του χρήματος, αδιαφορεί για τα προβλήματα του συνανθρώπου του θεωρώντας πως έτσι θα κατορθώσει να εξασφαλίσει την ευδαιμονία που τόσο διακαώς επιζητά ταυτίζοντας μάλιστα  το είναι με το έχειν. Εφησυχάζεται μέσα στο διογκωμένο του εγώ που περιφρουρεί και προσέχει σαν κόρη οφθαλμού παραγκωνίζοντας τον πλησίον του που πολλές φορές εκλαμβάνεται ως εχθρός του. Αλλοτριώνεται και μηχανοποιείται.

Τα όνειρα και οι επιδιώξεις του σύγχρονου ανθρώπου χρησιμοποιούνται για να εξυπηρετηθούν ιδιοτελή και ωφελιμιστικά συμφέροντα της πολιτικής των πολιτικών, όπως έλεγε ο Παναγούλης. Καπήλευση στην πιο λαϊκιστική διάσταση.

Η φθορά στον χώρο της πολιτικής οδηγεί στην αποστασιοποίηση του πολίτη από τα κοινά και το ευρύτερο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Παράλληλα, τα σαθρά θεμέλια των κατ΄ επίφαση δημοκρατικών πολιτευμάτων που οδηγούνται στην σήψη, με την διαπλοκή οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων να καλπάζει, στην κήρυξη πολέμων είτε με την παραδοσιακή μορφή τους είτε με το οικονομικό έλεγχο του χρέους των χωρών, με την απουσία της κρατικής μέριμνας για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα κατά κύριο λόγο.  Η δημοκρατία από τα πλέον ανθρωποκεντρικά πολιτεύματα τορπιλίζεται και από την δημαγωγία και την προπαγάνδα υποκαθιστώντας ουσιαστικά τις ιδρυτικές αξίες ενός πολιτειακού οικοδομήματος που στήριζε τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ανθρωπισμό, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Ίσως λοιπόν το αντιστάθμισμα και η δημιουργική αντιπρόταση που αναζητούμε να βρίσκεται στον εθελοντισμό. Στο ζήτημα των προσφύγων με την ματαίωση των ονείρων χιλιάδων ανθρώπων η ένταξη του ατόμου σε μη κυβερνητικές οργανώσεις και ανθρωπιστικού χαρακτήρα μπορεί να συμβάλλει στην άμβλυνση της ανθρώπινης δυστυχίας και να δημιουργήσει αισθήματα πληρότητας στους άμεσα εμπλεκομένους. Η αλληλεγγύη απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο που ενδημεί στις ψυχές μας των αποκλίνουσων κοινωνικών ομάδων όπως οι άστεγοι, οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών και άλλοι περιθωριοποιημένοι του δυτικού πολιτισμού. Η κοινωνική προσφορά δεν μπορεί να περιοριστεί και να μπει σε στεγανά και καλούπια και μπορεί να επεκταθεί σε ομάδες του πληθυσμού που έχουν βιώσει κακοποίηση κάθε μορφής , τον στιγματισμό και την κηλίδωση για διαφορετικούς λόγους ή ακόμη και θύματα κατάφωρων κοινωνικών διακρίσεων ή αδικιών. Το αίτημα να μην εξομοιωθούμε με την πολιτεία που εθελοτυφλεί, να γίνουμε πιο ανθρώπινοι.

Στο πεδίο του περιβάλλοντος που συχνά ξεχνάμε τα σοβαρά οικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης Γη οφείλουν να κινητοποιήσουν την οικολογική μας συνείδηση μιας και απομυζούμε αιώνες τώρα τους πόρους του. Η οργάνωση και η υιοθέτηση μιας ζωής που προστατεύει το περιβάλλον και συνδέεται με τη φύση  κάνοντας την πόλη πιο πράσινη διανθίζοντας το τσιμέντο αποτελεί προσωπικό στοίχημα για τον καθένα μας. Ας μην ζούμε λοιπόν με αυταπάτες. Ας μην σταθούμε στην ασημαντότητα της προσωπικής μας παρουσίας και ας υπηρετήσουμε συλλογικούς σκοπούς απαγκιστρωμένους από τον ναρκισσισμό.