Οι αληθινά σπουδαίοι είναι πάντα αληθινοί

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, έχουμε συνηθίσει να «αγιοποιούμε» μεγάλες προσωπικότητες που πέρασαν από αυτό τον κόσμο. Λες και άτομα με σπουδαία ιστορία δεν ήταν άνθρωποι όπως όλοι μας, με τις ίδιες συνήθειες και ιδιαιτερότητες.

Πρόσφατα λοιπόν, είδα το παρακάτω βίντεο, το οποίο αναφέρεται στην Άννα Φρανκ, λέγοντας πως δεν ήταν το «άγιο» κορίτσι που όλοι έλεγαν. Ήταν απλώς ένα κορίτσι με όλες τις συνήθειες των κοριτσιών της ηλικίας της. Το γεγονός πως η ίδια περιγράφει με έναν σπουδαίο -έως και ανατριχιαστικό- τρόπο τα γεγονότα, δεν αναιρεί και την κοριτσίστικη προσωπικότητά της.

Όπως θα δείτε και στο βιντεάκι, οι σκέψεις της Άννας, πέρα από την περιγραφή των τραγικών καταστάσεων, ήταν σκέψεις ενός δεκατριάχρονου κοριτσιού. Εφόσον δεν δημοσιεύτηκε όλο το ημερολόγιό της, η Άννα μέσα έγραφε και τις ανησυχίες της για το ανθρώπινο σώμα και τη σεξουαλικότητα, αλλά και για το γεγονός πως φίλησε ένα αγόρι «κοντά στο στόμα». Πράγματα δηλαδή, που πιθανότατα θα έγραφε κάθε κορίτσι στην ηλικία της. Μάλιστα, το 1995 δημοσιεύτηκε και μια έκδοση του ημερολογίου που περιείχε και όλα όσα έγραφε η Άννα, αλλά δε μάθαμε ποτέ.

Η Άννα Φρανκ λοιπόν, ήταν ένα αληθινό κορίτσι, με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Η κάθε «Άννα» της ιστορίας μας είναι κάτι αληθινό, με θετικές και αρνητικές πτυχές, με καθημερινές ανθρώπινες ανησυχίες. Όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι αληθινοί, αλλιώς δε θα ήταν και σπουδαίοι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κοινωνία

Zhang Zhan: Η δημοσιογράφος που ξεσκέπασε την πανδημία και φυλακίστηκε

Μας αρέσει να πιστεύουμε πως μεγάλες και γνωστές προσωπικότητες είναι κάτι το διαφορετικό, έχουν άλλες συνήθειες και σκέψεις στην καθημερινότητά τους. Όχι. Έχουν ακριβώς τις ίδιες. Όλοι είμαστε εν γένει «μια Άννα Φρανκ». Η μεγάλη διαφορά είναι πως πρέπει να δείχνουμε θάρρος, τόλμη και δυναμικότητα απέναντι στο «κακό». Η μόνη διαφορά λοιπόν, ενός σημαντικού για την ιστορία μας ανθρώπου, είναι το γεγονός πως τόλμησε να εκφράσει όλα όσα σκέφτόμαστε και εμείς οι ίδιοι καθημερινά, όλα όσα επιθυμούμε να κάνουμε αλλά -δυστυχώς- δειλιάζουμε.

Έχουμε το ανάλογο θάρρος λοιπόν, ώστε να γίνουμε σπουδαίοι;