Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους είχαμε μια μάχη του αυτονόητου στην χώρα του παράλογου, δίπολο συχνό αλλά σχεδόν με βεβαιότητα μη αναστρέψιμο. Πραγματοποιήθηκε κατάληψη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (οδός Πειραιώς, Γεράνι), από την Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία. Η κατάληψη αποσκοπούσε στην διαμαρτυρία των μελών της κίνησης αυτής για τον αποκλεισμό από τις εισαγωγικές εξετάσεις ατόμου με κωφότητα. Σε σχετική ανακοίνωση τα μέλη της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία ζητήθηκε η άμεση κατάργηση του όρου της «αρτιμέλειας» από τις διατάξεις που ορίζουν τα κριτήρια εισαγωγής στις Ανώτερες Σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας (ΚΘΒΕ) και την εφαρμογή της άρσης του 370/1983 στις επικείμενες εξετάσεις «σε ΟΛΕΣ τις Ανώτερες Σχολές Δραματικής Τέχνης ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ».
Το Εθνικό Θέατρο για την κινητοποίηση που προηγήθηκε ανέφερε τα ακόλουθα σε ανακοίνωση που εξέδωσε.
«Καθώς το ζήτημα της εισαγωγής των ΑμεΑ στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, το Εθνικό Θέατρο δεσμεύεται να δεχτεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις του σπουδαστικού έτους 2017-2018 σχετικές αιτήσεις.
»Επίσης, εκφράζει τη βούλησή του να πρωτοστατήσει στις επικείμενες διαβουλεύσεις μεταξύ της «Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία» και του ΥΠΠΟ(Υπουργείο Πολιτισμού), ώστε να συμβάλει, τόσο να διευθετηθούν σε εύλογο χρονικό διάστημα οι αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις, όσο και η επεξεργασία των αναγκαίων λειτουργικών και εκπαιδευτικών προσαρμογών που απαιτούνται για την απρόσκοπτη ένταξη των ΑμεΑ στο πλαίσιο της θεατρικής εκπαίδευσης».
Μια εβδομάδα νωρίτερα είχε προηγηθεί η συναυλία του τραγουδιστή Αλκίνοου Ιωαννίδη στο θέατρο Ρεματιάς του Δήμου Χαλανδρίου που χαρακτηρίστηκε η πρώτη καθολικά προσβάσιμη συναυλία. Η προσβασιμότητα έγκειται στο γεγονός πως υπήρχε ένας ειδικά διαμορφωμένος χώρος για τα άτομα με αναπηρία που επιθυμούσαν να παραβρεθούν στην συναυλία όντας ενεργό μέρος των πολιτιστικών δρώμενων που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα του 2017. Παράλληλα, διερμηνέας της νοηματικής μετέφραζε τους στίχους των τραγουδιών ενώ υπήρχαν και σχετικοί υπότιτλοι.
Την ίδια ώρα με την διεξαγωγή της συναυλίας ψηφιζόταν νόμος που καθιερώνει την νοηματική γλώσσα ως ισότιμη της ελληνικής. Το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης ενσωματώνει διατάξεις για την υλοποίηση της Σύμβασης του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία. Βάσει του άρθρου 65, παράγραφος 2 «Η ελληνική νοηματική γλώσσα αναγνωρίζεται ως ισότιμη με την ελληνική γλώσσα. Το κράτος λαμβάνει μέτρα για την προώθησή της, καθώς και για την κάλυψη όλων των αναγκών επικοινωνίας των κωφών και βαρήκοων πολιτών».
Κάπου ανάμεσα στην θερινή ραστώνη και στον όγκο των πολιτικών και κοινωνικών κεκτημένων με αιχμή την αριστεία κατά βάση φθάνει στα δημοσιογραφικά γραφεία η διάταξη του Υπουργείου Παιδείας στο πλαίσιο ενός νέου πολυνομοσχεδίου που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι το οποίο απαγόρευε την άρνηση εγγραφής μαθητών λόγω της αναπηρίας ή των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών τους. Ακόμη, υπήρχε και η διευκρίνιση πως με τους ίδιους όρους, προϋποθέσεις και προσαρμογές που βρίσκονται σε ισχύ για τα δημόσια σχολεία θα εναρμονιστούν και τα ιδιωτικά. Η επίμαχη διάταξη άνοιξε το ασκό του Αιόλου αποτελώντας κόκκινο πανί για τον Σύνδεσμο Ιδιωτικών Σχολείων που επιδόθηκε στην άρθρωση λόγου βαθιά ρατσιστικού που προωθεί την διάκριση και τον παραγκωνισμό των ατόμων με αναπηρία.
Τα ιδιωτικά σχολεία φαίνεται να μην τηρούν καν τους κανόνες προσβασιμότητας που εξασφαλίσουν την ομαλή ένταξη των ατόμων με αναπηρία μα πάνω απ’ όλα ανθρώπων στην εκπαιδευτική διαδικασία, που αποτελεί αυτονόητο δικαίωμα. Φυσικά υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία με πλήρη σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και στα αναφαίρετα δικαιώματα που συνεπάγεται αυτή εντάσσοντας στο σχολικό χώρο άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Το ζήτημα για τα ΑμεΑ και την ουσιαστική ενσωμάτωση τους στην κοινωνία επί ίσοις όροις δεν θα πρέπει να συνδέεται με την φιλανθρωπία ή την έννοια του ανθρωπισμού. Δεν πρέπει να εναπόκεινται στην αγαθή προαίρεση μας η διεκδίκηση και η κατοχύρωση των αυτονόητων παροχών, την αναδιαμόρφωση της πόλης για την εξασφάλισης της προσβασιμότητας, η συνεχή πάλη με τον εαυτό μας και το βλέμμα του οίκτου και της συμπόνιας που ίσως να κρύβει αισθήματα μειονεξίας στις ψυχές των συμπολιτών μας. Δεν πρέπει να προσαρμοστούν οι ίδιοι σ ένα κόσμο και σε μια χώρα προβληματική με κακώς κείμενα αλλά απαιτείται η κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού για να μην συνεχίσει η ζωή αρκετών μελών της κοινωνίας μας να αποτελεί διαρκή αγώνα του αυτονόητου, αδιάκοπης πάλης με την γραφειοκρατία, αδιακρισία και προσβολές, επιβίωση μετά βίας. Είναι ζήτημα πολιτισμού εν τέλει.
